over BADDEREN gesproken ...

3 kleintjes liggen op een matrasje, vandaag zijn ze aangekleed, meestal liggen ze naakt naast elkaar. Een van de stage-adressen heet Mama Ngina, een weeshuis voor kinderen waarvan de ouders zijn overleden, of die hun kind te vondeling hebben gelegd. Of zoals een verhaal van een ca. 16 jarig meisje: mijn vader leeft niet meer, mijn moeder was aan de drank geraakt en zit nu in de gevangenis. Als zij eruit komt mogen we weer naar huis. Nee familie is er niet, HIV heeft hard zijn tol geëist.

Rond 12 uur is het badtijd. Kinderen van rond de 5/6 jaar stormen de klas uit. Even daarvoor zongen ze met elkaar een lied: gently down the stream …. Live is just a dream …
Of ze maar even naast elkaar op hun hurken tegen de muur willen gaan zitten. Kleren uit. En daar zitten ze dan. Bruine lijfjes die op hun wasbeurt wachten.
20 op een rij.

2 iets oudere jongetjes vullen met elkaar een grote tobbe. Ze hollen op en neer met een teiltje om het koude water in de tobbe te gieten. Als ie vol is worden de eerste 2 bloterikjes geroepen. Met hun blote gatje op het beton worden ze flink ingezeept. De verzorgers hebben van een nylon gaas een soort washandschoentje gemaakt: ze beginnen met het hoofdje in te soppen Beslist niet zachtaardig. En zeep in je ogen: ongetwijfeld, toch hoor je geen kick.
Als het lijfje helemaal ingezeept is wordt het afgespoeld, afgespetterd. Ook hier weer even snel snel en happend naar lucht worden de kleintjes doorgestuurd naar een afdroogdame. Alle kids natuurlijk met eenzelfde handdoek. Het laatste kind wordt nauwelijks nog afgedroogd, het is meer het verwijderen van de druppels.
Dan krijgt het nog een stevige lik vaseline en staat dame nr 4 in de keten van de waspartij klaar met schone kleren. Meestal te groot of te klein, en schoon.

En al die tijd geven de kinderen geen kick. Alsof ze ondergaan wat er gebeurt.
Er wordt niet gelachen, niet gehuld. Een kwestie van gewenning. Binnen een mum van tijd zijn alle kinderen door het wasproces geloodst.Tijd voor een praatje of extra knuffeltje lijkt er niet te zijn. Hoewel de dames-verzorgers prima werk verrichten, mis ik het knuffeltje, een beetje persoonlijke aandacht. Een lach en een praatje.
Het zou de kids zo veel goed doen. Want technische gezien komen ze weinig tekort, maar wat zou het fijn zijn als er net wat meer verzorging zou zijn, en daardoor meer aandacht voor deze kleine wezentjes.

Binnen iets meer dan een half uur zijn ze allemaal gepokt en gemazeld; krijgen ze een beker pap die ze zittend tegen de muur opdrinken. Een kindje dat net kan lopen holt langs ze …
Het dagelijks was-ritueel zit er weer op.