ENDA - KUJA

Er is een tijd van komen en gaan, zoals de titel aangeeft.

20/2 Een nieuwe start in Rangala. Juul samen met Jorine en Rachel naar het Babyhome. De kinderen klommen in ze en wilde niets dan een beetje liefde vangen. De Zuster haakte gelijk in en heeft gezegd dat de ‘’oude’’ kinderen niet meer opgepakt mogen worden. Ze hebben gebeden en zichzelf voorgesteld. Het report van de Nightshift werd overgedragen en de dag voor Juul kon beginnen. Jorine werd wat zenuwachtig afgezet bij de Nursery school. Nadat ze de kinderen had geteld verdwenen de zorgen al snel, slechts 24.. niks vergeleken bij de klassen op de Joel Omino! De Assembly werd gedaan (zang/dans) en de dag voor Jorine in de Final Class ging ook van start. Toen de school uit was hielp ze nog even mee in het Babyhome, bij Juul. De andere meiden wachtte geduldig op Consolata. Ze liepen uiteindelijk naar de Boys Primary School, de stage van Lindy. De leraren hier besloten dat ze vandaag nog niet kon beginnen, omdat er examens bezig waren. Alsof ze de weergoden hadden verzocht.. begon het te regen. Bless the rains down in Africa. True that. Maar ze waande zich eigenlijk weer in Nederland, als verzopen katten vertrokken ze naar de Equator. Hier wenste Doreen de meiden een ‘’warm’’ welkom. Er werd geklapperd met de tanden, en dat niet alleen door het welkomgesprek. Een rondleiding konden ze niet krijgen, want het regende. Geldige reden. Ze gingen zelf maar op onderzoek uit en stootte op Sheldon. Hij heeft alles precies uitgelegd. Ook Dagmar kon vandaag niet beginnen, er waren geen lessen, want.. juist, het regende. Ze zwaaide naar matatu’s alsof hun leven er vanaf hing. De eerste de beste, stopte niet. Consolata wees ze op de reden, een kist boven op het dak.. Na het afscheid begon het nog harder te plenzen. Alle kleding 3 KG zwaarder, van je kruin tot je tenen, alles nat. Na droge kleding te hebben aangetrokken, genoten ze van broodjes van de warme bakker. Na de pauze ging Juul met een baby'tje naar het ziekenhuis, diagnose, TB (tuberculose). Volgens de Zuster kon het allemaal niet veel kwaad voor andere. s’Avonds aten ze aardappels, groeten en een hamburger. Net Nederland. Ondertussen bracht ik met Millicent de meiden in Kisumu naar hun nieuwe stageplek. Eerst naar de Joel Omino, waar we moesten wachten op de Headteacher. Met houtenbillen konden we eindelijk opstaan en hebben we de papieren aan hem overhandigd. Kimberley heeft gekozen om in de One Violet klas te starten. Dus hop, met z’n alle door de regen haar wegbrengen. Een onwijs grote school met meer dan 1000 kinderen!! In de klas was geen lerares aanwezig, maar ze werd snel teruggefloten. Geen makkelijke dagen om te starten, officiële examens. Ze is gelijk goed ingewijd, de lerares sloeg er soms flink op los. Omdat, de kinderen anders simpelweg echt niet luisteren. Ze lachen je juist uit, als je niet mept. Het gillen, rennen, schreeuwen en elkaar slaan kon alleen gesust worden met een tik (op kuiten of waar het ook maar lukte om te mikken..). De tweede en laatste stop was Mama Ngina, een weeshuis, waar Sascha en Amy samen stage gaan lopen. Na een gesprek met Francis, de Headteacher gingen de meiden samen een klaslokaal binnen en ging de deur dicht. Ze hebben samen een leuke dag gehad, maar voor 2 studenten is er daar niet heel veel te doen. Tijdens deze dag ben ik naar het Kisumu Childrens Remand Home gegaan. Om eens een kijkje te nemen bij deze schoffies, wellicht voor een volgend stageplek. Na een uitgebreid gesprek met manager Susan en een rondleiding was ik niets dan positief. s’Avonds met z’n 4e uiteten geweest bij Mon Ami en bestellingen geplaatst op de Masai Markt.

21/2 Vandaag vertrokken de meiden weer naar stage toe, in de disco tuk van Sammy. Zelfs op de vroege ochtend is het bij hem al feest. Hij is echt heel blij met zijn radio! Niet veel later vertrok ook ik richting Mama Ngina, Sascha had gevraagd of deze Zuster mee wilde naar het ziekenhuis. Ze hadden namelijk plannen om met 11, ja 11 kinderen te gaan, voor treatment. Niet veel later kwam een tuktuk ons ophalen. Wij nog wel denken dat we ooit het record aantal in een tuktuk hadden gehaald, met 9 personen. Hij is vandaag dubbel en dwars overschreden. Slechts 3 volwassen en 16 kinderen, in één zo’n karretje! Wat een feest wat dat voor ze, een kijkje nemen buiten de poorten van het weeshuis. Niet veel later kwamen we aan bij het Lumumba Health Centre. Netjes gewacht op de andere, en toen nog meer gewacht, op de dokter. Een klein hummeltje kreeg injecties tegen Malaria, wonden werden bekeken, huidinfecties werden geshowd en vooral veel pillen werden er voorgeschreven. Na 3 uur waren we ‘’good to go’’ en vulde we onze tuktuk met nog meer kids. Dit keer een (wereld)record? Nu 4 volwassenen en 22 kinderen, dus een totaal van 26 mensen. Het maximum in een tuk is 3.. boetes zijn we gelukkig ontlopen, ofja, ontreden. Dus 11 bleek uiteindelijk 27 te zijn. Eenmaal terug op Mama Ngina was er geen tablet te bekennen, het ziekenhuis had niets meer op voorraad. Tja het kan hier allemaal. Kimberley was op tijd terug thuis, na heel wat examen te hebben nagekeken. Ze pendelde van klas 2 naar 3 en visa versa. Niet zo’n al te beste basis, nu maar hopen dat Maandag de rust is teruggekeerd nu dat de examens zijn voltooid. Om Mama Ngina badderde de meiden de kinderen en lichtte ik Francis in over het vertrek van Sascha. We zijn samen gaan kijken bij het KCRM en ze was niets dan enthousiast. We hebben alles op papier gezet en doorgesproken met Susan, de manager. Vanaf maandag start er een nieuwe periode voor Sascha, op een nieuw stageplek, spannend maar helemaal haar ding (Jeugdzorg). Even in het kort – het is een soort van jeugdgevangenis, al mogen we het zo niet noemen. Hier verblijven kinderen van 8 t/m 17 jaar die via het Gerecht zijn binnengebracht. Denk hierbij aan zakkenrollers, gehandicapten, straat/rioolkinderen, lijmsnuivers, dieven, drugsverslaafden, berovingen, verwaarloosde en gebruikte kinderen, weesjes en prostituees. Hier worden ze geholpen om binnen 6 maanden terug te komen in de maatschappij (er zijn uitzonderingen) - Of toch wat langer.. de kinderen lijken allemaal onschuldig. Dezelfde kapsels en kleding aan, net schoolgaande kinderen, maar de meeste met wat meer op hun kerfstok. En nee, ze leven niet achter tralies. In heel Kenia zijn er 25 plaatsen als deze, maar nog maar 3 hebben binnen hun institution CEFA werken. Dit is een organisatie die helpt bij de Education en Counseling voor de kids. Op het compound kun je van de grond eten, staat een leuke oude Kever en is het vooral verfraaid met mooie muurschilderingen/mozaïek. Ze moeten er zelf koken, afwassen, poetsen etc maar wel worden ze bij dit alles goed in de gaten gehouden. Het personeel mag absoluut NIET slapen, wat op andere plekken (ziekenhuis, bewaking, garages etc) wel kan. Soms probeert er namelijk een klein boefje te ontsnappen, maar de straf die ze ervoor moeten ‘betalen’ is alleen maar hoger dan gewoon afwachten. Wachten op je rechtszaak. Ze volgen er in tussen non reffereal lessen die door organisaties van buitenaf worden gegeven. Ze bidden met elkaar maar hebben ook wel eens groene vingers, na het werken in de moestuin. Ze genieten van de ‘drama’ lessen maar krijgen ook 1 op 1 gesprekken. Eens in de zoveel tijd mogen ze buiten een balletje trappen en met momenten mogen ze tv kijken. Later haalde we Rachels verjaardagstaart op bij de Laughing Buddha en aten we nog een stukje Strawberry Cheese cake, gewoon omdat we lang moesten wachten ;) s’Avonds haalde de meiden een vers kippetje met rijst bij de Tuskeys en smulde we samen laat van het avondeten. Heel even dachten we dat we een huisdier op gingen voeden, maar de vleermuis die Amy had gevangen wilde toch weer ons over belichtte huis uit. Waren die dieren niet blind? In Rangala stelde Lindy zich in de ochtend voor aan 450 jongens. Ze dacht alleen art class en gym te gaan geven, maar niet veel later stond ze al met een stuk krijt in haar hand. Geen docent, die was onaangekondigd naar een begrafenis toe. Nederlands verscheen op het bord en Swahili werd probeert bij Lindy erin te stampen. Toen ze buiten aan het voetballen waren, ging opeens te bel, en verdween iedereen naar de kerk. Juul gaf de baby’s weer te eten en verschoonde talloze natte handdoeken (luiers). Jorine zong met de kinderen in de Final Class en probeerde 3D kaarten met ze te maken. En Dagmar liep op de Equator met wat klassen mee om te kijken. Na de tea break hadden ze opeens geen lessen meer. Ze gingen oefenen, voor een festival, dus er werd flink wat afgedanst. s’Avonds wilde de meiden tapas maken voor Rachel, maar ze voelde zich allemaal niet zo best. Het werd tomatensoep met Bruchetta. Ook lekker.

22/2 Na 2 dagen stage, weekend! Dat was nog eens een kort weekje. In Kisumu lagen we allemaal aan het zwembad, terwijl in Rangala de spullen ingepakt werden. Ze hobbelde van Rangala langs Sidindi, Matumbu, Ludi, Luanda, Yala, Masena en Chulaimbo naar Kisumu. Wat een rit, en dat op Rachel’s verjaardag. De laatste boodschapjes werden gedaan en het feestje kon beginnen. Samen met de meiden, Sammy, Millicent, Consolata en Maurice vierde we het in stijl. Een heerlijke taart, cadeautjes en uiteten bij Haandi (Indisch restaurant). Bijna allemaal ons eten gedeeld en ons mond verbrand. Very mild was denk niet helemaal bij de kok aangekomen.. maar buiten dat, moesten er ook weer 4 in een groene peper bijten. Lippenstift was niet meer nodig, vuurrood en branden dat het deed! Het zijn ook altijd dezelfde ha-ha. s’Avonds de monden geblust met een drankje en weeste stappen in Signature. ‘‘I had the best Birthday ever!’’ Aldus Rachel.

23/2 Op deze zondag vertrokken Dagmar en Lindy optijd naar het Kisumu hotel, om lekker te relaxen. Gingen Jorine en Rachel vroeg op pad, om de kerk te bezoeken. Lagen sommige in bed te herstellen en deden andere een kleurtje op aan de waterkant (Rood was niet de bedoeling Kimberley)! Terwijl we aan het zwemmen waren gaven Piet en Ineke wat Kenianen zwemles. Het leverde hilarische momenten op, want sommige waren nog nooit in aanraking geweest met zoveel water.. Het zou in ieder geval een super business zijn, want zwemmen, wordt ze niet net als bij ons met de paplepel ingegoten. De meiden die thuisbleven aten wat makkelijks en wij gingen lekker uiteten bij de Green Garden. Frietjes met Gordon Blue en pizza’s werden genuttigd. Yummy. s’Avonds namen Jorine en Rachel nog even een kijkje bij Signature en ging de rest betijds slapen, klaar stomen voor een volgende stageweek.

24/2 Vertrokken we met z’n 5e in de tuktuk richting de Joel Omino school voor Kimberley. Vervolgens door naar Mama Ngina waar Amy vergezeld werd door Lindy, ze wilde een bezoekje brengen aan haar oude stageplaats. En last but not least het nieuwe stageplek voor Sascha. We werden voorgesteld aan de staff en de Keniaanse studenten terwijl de kinderen aan het wachten waren voor hun ontbijt. Een paar nieuwsgierige meiden kwamen naar ons toe en vergezelde ons een tijdje. We werden uitgenodigd voor porritch, maar dit sloegen we met veel smaak over. Na het ontbijt namen we plaats in een leeg lokaal, waar alleen maar kaphout lag. Er werd voor ons een bank naar binnen gedragen en de dag kon van start. Allemaal aan elkaar voorgesteld en vervolgens werd er een topic gekozen. Adolescence en HIV/AIDS. Joseph, een pastoor, hield het woord en hielp de kinderen/studenten bij het zoeken naar antwoorden. Ze werden getriggerd om na te denken, elkaar te helpen. Ondertussen werd er thee voor ons ingeschonken en bedankte we voor een groot bord droge rijst. Het Luo en Swahili werd voor ons vertaald en na afloop (na ruim 3 uur) nuttigde we onze lunch. Een beetje triest werden ze dat we de rijst met bonen afsloegen, maar hé ieder z’n eetgewoontes. In de pauze spraken we met Michael en George, student en vrijwilliger. Later volgde alle 83 kinderen les, in de eetzaal (waar wel banken staan). Er werd ze gevraagd in 5 groepen te verdelen, waarna Sascha en ik langs zouden komen om hun ‘Goals in Life’ met ze te bespreken. Na een tijdje was het ijs gebroken, moet ook wel met 35 graden (in de schaduw) en liepen gesprekken vlekkeloos (als ze Engels spraken dan). Dat kun je echter niet van hun kleding zeggen, op sommige uniformen staan hele tekeningen, omdat er simpelweg niet altijd tekenpapier voor handen is. Over handen gesproken, sommige zijn helemaal verbrand en armen en benen zitten bij de meeste helemaal onder de littekens. Het riep vraagtekens op en nieuwsgierigheid nam de overhand. Stuk voor stuk lijken/zijn het schatjes, maar van de achterliggende verhalen wordt je stil.

(Voor de lange lezers)
Ik ontmoette Wycliff, hij trok gekke bekken naar me door het raam en vatte zo m’n aandacht. Toen hij naast me zat was zijn hoofd veel te groot voor zijn lichaam (veel te dun) en waren er overal bu
ltjes op zijn lijf zichtbaar. Een leraar waarschuwde me dat hij AIDS positief is. Shock, zo’n jong mannetje maar wie weet hoeveel er nog meer rond lopen. Ze worden namelijk niet getest wanneer ze worden binnengebracht. Anyway, Wycliff is 6 jaar oud en weeskind. Op zijn 4e zijn beide ouders overleden en had hij geen relatives meer die voor hem konden zorgen. Enkel zijn broer, maar die heeft hem op zijn kop aan z’n benen aan het plafond gehangen en hem bewerkt met een elektriciteitskabel.. de littekens op zijn buik waren het bewijs, gebrandmerkt. Hij is bij zijn broer weggerend en heeft ruim 2 jaar in de bush geleefd, naakt. s’Nachts ging hij opzoek naar eten, waardoor hij pas geleden is opgepakt. Hij is nu 2 maanden aanwezig en zijn gedachte gang gaat enigszins veranderen, hij wil niet meer op straat leven. Aan de andere kant zat Brian, een guitig mannetje wat de hele tijd zijn wiebeltand aan me liet zien. Het volwassen worden, gaat door. Tanden wisselen, een baard in de keel, besnijdenissen het gebeurd allemaal, ook hier. Na enige aansporing vloog zijn tand recht in m’n schoot. Ik zou willen dat ik een tanden fee was en hem kon geven wat ie nodig had, maar helaas, dat zijn sprookjes en dit was werkelijkheid. Ook Brian is wees, leefde op straat en wacht tot zijn rechtszaak voorkomt. Tegenover me zat Sharon, met 20 jaar een van de oudste hier. Ze woont in een gezin met moeder en 9 zussen, maar deze Moslim dame (niet te zien, heeft haar hoofddoek in moeten leveren) had geen zin in school dus is weggerend. Haar zus heeft haar aangegeven bij de politie en is toen opgepakt. Op het moment wacht ze en bid dat ze zo snel mogelijk terug naar school kan, ze ziet er het nut weer van in! Tegenover me zat een Stevo, een 15 jarige jongen, hij droeg zijn hart op zijn tong totdat het over zijn verhaal ging. Hij is hier pas een week en vreest nog lang te moeten blijven. Hij woonde bij zijn moeder die hem had verboden zijn vader op te zoeken. De drijfveer is niet meer dan logisch, je biologische vader ontmoette, nu dat hij nog leeft. Na enkele pogingen is het hem gelukt. Blij toe dat te horen, maar de andere helft kwam later pas. Hij heeft zijn moeder eerst moeten bewerken voordat hij weg kon. Ze is verslaafd aan alcohol en drugs en liet hem nooit het huis uit. Zijn opa, die voor zijn moeder zorgt, heeft hem aangegeven bij de politie. Nu hier is zijn situatie niet veel beter. Wegrennen is geen optie, het de staff vertellen al helemaal niet maar met de oudste jongens hier ‘slapen’ is eigenlijk ook geen doen. Hij vertelde dat hij sinds de tweede nacht in elkaar wordt geslagen en nu dus iedere nacht op de wc slaapt.. Ondertussen sprak Sascha met Lavina, een straatkind, wat in het riool woonde. Alleen daarom zit ze nu in het Remand home. Later had Sascha een gesprek met Lovinha, een 14 jarige meid in de bloei van haar leven. Een mooie meid om te zien, ze is gevonden door de politie, s’Nachts op straat (bij ons bekend als de Wallen) Dat zegt waarschijnlijk al genoeg. Ze woonde in bij haar tante, waar ze als weeskind terecht is gekomen. Lavina moest werken, voor haar tante’s geld. Ze is een paar werken prostituee geweest, maar toen werd ze - gelukkig - gevonden. Ze vond het moeilijk om te vertellen, schaamte stond haar vooral in de weg.

25/2 Vandaag was er bij het KCRH een Talentenshow bezig, en dat vroeg op de ochtend. De kids haalde al hun talenten te voor schijn. Zingen, dansen, rappen, moppen/verhalen vertellen, bouncen, tongtwisters, lachen enzovoorts. Dit alles werd gegeven door een Vrijwilliger, omdat het vaste personeel een meeting had. Millicent kwam nog even langs om het nieuwe stageplek te bekijken en we handelde wat papieren af. Ook zij was zeker enthousiast! Toen al het talent op was, kwam Youssef naar me toe. Gisteren had hij me gewezen op zijn blote voeten, die schreeuwde om schoeisel. Voor ik hem m’n slippers gaf wilde ik eerst zijn verhaal weten. Opeens sprak hij niet zo goed Engels meer en kwam hij niet al te best uit zijn woorden. Deze 18 jarige volwassen kerel zei alleen veranderd te zijn, want vroeger was hij ‘een bad guy’. Uiteindelijk vertelde hij me dat hij meer dan 11 jaar heeft gestolen. Niet alleen van mensen, maar ook samen met 3 vrienden hele winkels heeft beroofd. Hij droeg altijd een Panga (groot mes) bij zich, en zijn ouders zijn er al die tijd niet achter gekomen wat hij s’Nachts uitfrat. Hij is hier al meer dan ’n jaar en heeft zijn lesje geleerd. Hij zou graag naar school gaan, maar die kans is verkeken. Via het Remand Home zoeken ze nu voor hem naar werk, waarschijnlijk kan hij opgeleid worden als kapper zodat hij in een Barbershop terecht kan. Een goed vooruitzicht voor deze Moslim, maar voor nu.. afwachten tot zijn Rechtszaak wordt afgehandeld. In de middag kregen ze allemaal een lolly en wat snoepjes, feest, want dit krijgen ze nooit! De papiertjes werden om hoofden geknoopt, als haarbanden, dienden als ooglapjes van piraten en er werden zelfs nagels mee gelakt! Toen de rust terug was gekeerd was het tijd om te bidden, de hele middag bidden. Mary, die naast ons zat bladerde nog eens door haar mini Bijbel heen. Met enige moeite, want haar handen zijn niet zoals de onze. Die van haar zijn verbrand, verminkt door haar ouders. Ze zit hier namelijk omdat ze een hele tijd heeft gestolen, een schande wat bestraft moest worden.. Tijdens het bidden werd er flink wat geslagen door de Keniaanse studenten die hier stage lopen. Maar ook door Victor, de oudste van het stel. Hij deelde rake klappen uit, met een riem. De kinderen huilde maar lachte al gauw weer. Ze denken nog steeds dat pijn de enige optie is om te straffen. En wij, strafte hun. Lichtte Susan in over de voorvallen de afgelopen 2 dagen. Het vaste personeel houd hun handen thuis, maar kinderen die hier zitten en studenten die hier stage lopen mogen alles meppen wat los en vast zit? Nee zo werkt het niet, al helemaal niet als je zo aan het bidden bent naar de almachtige Heer. We verlieten de dininghall en sloten aan bij Nancy, een counselor, beter bekend als bemiddelaar. Ze had een consult met Lydia, wie geld had gestolen uit een hotel. Ofja, daarvoor was ze aangeklaagd, maar Lydia was duidelijk niet van plan zich te uiten. Zelf na 1,5 uur waren we geen steek wijzer geworden. Haar hele lichaamshouding sprak boekdelen, dat zij de dader was, maar ze zweeg.. Wellicht omdat deze 2 blanke erbij zaten, om haar af te luisteren? Te beschuldigen? Te bekritiseren? Geen idee wat er in haar is omgegaan, waarom ze Nancy (en ons) niet in vertrouwen nam. Over 3 dagen is haar rechtszaak, dus we hopen dat ze voor die tijd eerlijk zal zijn. Eerlijkheid duurt het langst ;) maar dat levert bij de (jeugd)rechter wel meer op dan leugens. Een eerdere vrijlating wellicht. s’Avonds namen we even een kijkje bij Signature, het was namelijk Salsa en Karaoke avond. Gedanst werd er, maar niet door ons. Gezongen werd er, maar ook dat, niet door ons. Zo een volle bak met mensen, dat had veel lef nodig. Kenianen hebben wat dat betreft zoveel meer durf.. Er zijn heel wat spiegels gebroken, van de klanken die ten gehore werden gebracht, dat wij maar besloten veilig toe te blijven kijken.

26/2 Rachel en Dagmar vertrokken in Rangala optijd richting Ugunja. Hier is een project gestart wat gaat dienen als buitenschoolse opvang. In Kenia nog een totaal nieuw concept. De meiden hielpen goed mee, maakte mozaïek bloemen en hielpen mee met de bouw van het hek, wat gesponsord wordt door Rachel zelf. Een goede besteding! Vandaag geregeld dat Kimberley op een ander stageplek terecht kon. Iedere dag met tegenzin naar je stage gaan, door een hele andere mentaliteit en doelgroep dan in Nederland.. is niet waarom ze hals over kop naar Kenia is gekomen. Een eindgesprek met de Headteacher gehad en hem nog wat tips meegegeven. Er ontgaat hem heel veel, als hij dagelijks in zijn kantoor zit. Uiteindelijk was het einde op de Joel Omino school daar. Een stuk gelopen en naar Pandipieri geweest, om het een en ander te regelen. Vervolgens een gesprek met Ibrahim gehad, op de Lutheran Special school. We kregen een rondleiding en uitgebreidde info. Dit nieuwe stageplek voelde voor Kimberley veel beter aan. We zijn een lange tijd aanwezig geweest, maar 27/2 start ze officieel. Sascha haalde vandaag de meiden uit de klas en hield een fotoshoot met ze, maar niet voordat ze hun nagels hadden gelakt (of een poging tot) en zelfs lippenstift als oogschaduw hadden gebruikt. Terug thuis nog even een verfrissende duik genomen en de avond allemaal voor onszelf besteed. Een boek gelezen, wat gecomputerd etc.

27/2 Allemaal naar stage toe, de laatste dag op hun eigen plek deze week. Kimberley keek mee in de 3 klassen waar les werd gegeven en Amy verzorgde de baby'tjes en hielp mee tijdens de lesjes. Sascha zag de oudste van het stel terugkeren naar het Remand home. Handboeien om zijn armen én om zijn enkels, vergezeld door 4 politie agenten.. Tja, wat zou die misdaan hebben ;) Ook verving iedereen vandaag grassprietjes (om gaatjes open te houden) voor spijkers, die diende als piercings. Oren, neuzen, lippen; niets was te gek. Vandaag kregen ze scholing over het Pandipieri straatproject. Interessant. In de avond gaven we nog een donatie aan de nachtbewaker. Zijn neef is vorige week vroeg in de ochtend vermoord. Hij was rond half 6 op weg naar zijn werk, toen ‘slechte mensen’ hem om geld vroegen. Dit had hij niet, dus kreeg hij er flink van langs met een Panga (Google) oftewel een groot mes. Schijnbaar is zijn schedel opengespleten en is hij daardoor doodgebloed. Tragisch verhaal, maar het leven gaat verder. Alhoewel, het stilstaat voor zijn vrouw en 2 kleine kindjes en de rest van zijn familieleden/vrienden. Een bijdrage dus. Een moord is een onvoorziene situatie, waarvoor niet gespaard is. Toch zal dhr. Patrick Obadia begraven moeten worden. Een diepe tast in je buidel, het kost ze maar liefst 50.000 shilling en dat te vergelijken met een salaris van de nachtbewaker zelf? Dat is 6.000 per maand.. dus kun je nagaan. Met een deel van het sponsorgeld zijn al deze kosten nu gedekt, en kan hij zondag a.s. begraven worden! Dan kan hij eindelijk zijn rustplek vinden.

28/2 In Kisumu gingen we op tijd richting het New Nyanza Hospital. Hier waande we ons slinger-de-slang een weg naar Ward 5, niets meer of minder dan een afdeling voor kinderen die Kanker hebben. We wachtte op Pamela (leidinggevende), die poeder kreeg (van m’n sponsors) om melk van te maken. Wanneer kinderen 2 keer in de week Chemo onder gaan, moet hun voedingstoestand in goede conditie zijn. Wanneer het bloedgehalte niet goed is, gaat het ‘feest’ niet door en moeten ze een kuur overslaan. Het ziekenhuis zelf faalt hierin. De kinderen krijgen s’Ochtens thee en wat droog brood, s’Middags rijst met bonen en s’Avonds ugali met green grams of sukumawiki. Slechts 1 keer in de week krijgen ze vlees en nooit, lees nooit melk.. veel te weinig voor de kleine lichaampjes, die schreeuwen om een betere voedingstoestand. Tijdens ons aanwezigheid aten ze de ene naar de andere banaan op en genoten ze (na een tijdje) met volle teugen. De meiden waren een stel Cliniclows aan het uithangen, maar dan zonder rode neus. Vouwblaadjes, kleurpotloden, bellenblaas, slingers, tekenvellen, ballonnen, nagellak en ga zo maar door. Maar het was van korte duur, je zag de kinderen aftakelen en om de buurt brachten de meiden ze terug naar hun kamer. Ze zijn namelijk nog steeds aan het herstellen van de Chemo, van afgelopen woensdag. Alle venflons zaten nog in de armpjes en de geur die ze bij zich droegen, was typisch. Alle lichaamscellen aan het vechten om die ‘troep’ weer uit hun lijf te krijgen. Maar, deze 9 kinderen hebben door de blanke meiden even hun gedachte op 0 kunnen zetten. Heel even waren ze niet (dood)ziek en waren ze kind. Lachte ze en stelde zich nieuwsgierig op. Waren ze blij met onze komst. Wat een voldoening! Later gingen we om boodschappen en zwaaide vanuit de tuktuk naar een paar meiden uit Rangala. Het was niet hun weekend om hierheen te komen, maar Juul blijft last houden van haar rug (al sinds het ongeluk). Toch voor de zekerheid maar een foto laten maken hier in het Aga Khan, ergens geluncht, hun nagels laten doen en teruggekeerd naar Rangala. Ondertussen waren Lindy en Dagmar verder gegaan bij het dagopvang project. s’Avonds zijn Sascha en ik nog een potje gaan poolen, maar dat gaat hier niet zoals in Nederland. Je betaalt voor je tafel en ballen maar zodra je de zwarte bal erin schiet.. moet je stoppen. En natuurlijk gebeurde dat bij ons. Eigenwijs dat we zijn wilde we doorspelen, maar de pool-tafel-eigenaar gooide zonder pardon onze ballen in de gaten. GAME OVERRR.

01/03 Met de eerste van de maand Maart, de laatste volle maand, zijn sommige blij, maar de meeste getreurd. Het Kenia virus heeft de meiden in de greep. Wat zullen de familieleden/vrienden etc in Nederland hier blij mee zijn. Maar hier? De laatste weken extra genieten van alles om ons heen. Voor nu.. weekend. In Rangala vertrokken de meiden naar Kakamega rain forrest, met de Private Car van het Babyhome. Zij kozen voor de tocht van 2 uur, even lang als de heenweg van Rangala naar Kakamega. s’Avonds vierde de meiden Carnaval, op hun eigen manier. In Kisumu vertrokken we met tuktuk driver Maurice naar de sloppenwijken. Voor ons blanken niet veilig om te lopen, dus bleven we in zijn karretje. Alhoewel, soms wilde we het liefste uitstappen, want de ‘wegen’ in een sloppenwijk zijn geen wegen te noemen. Modderpoelen, stenen, afval niets was te veel. We startte achter ons compound in de Obunga slums, blijft heftig om te zien. Mensen die in vieze kleine huisje wonen en de hele dag in de weer zijn om te overleven. Centen verdienen om vervolgens weer eten te kopen. Van dit alles zijn trouwens geen foto’s.. Toen we genoeg voor ‘blanke’ uit waren gemaakt snorde we een stuk verder. In totaal zijn er 3 grote sloppenwijken in Kisumu; Obunga, Manyatta en Nyaleanda. We reden Maurice zijn woonplaats en straat in.. de Manyatta slums. De grootste van heel Kisumu. Deze is zelfs verdeeld in A en B en heeft redelijke wegen. De twee gedeeltes worden gescheiden door een grotere hoofdweg. Deel B wordt bestempeld als arm, omdat daar helemaal geen elektriciteit voor handen is. Hij liet zien waar hij en Sammy woonde. De huisjes in de sloppenwijken zijn gewoon te huur, er stonden ernog wel een paar leeg.. iemand interesse? Na een indrukwekkende route zijn we terug naar huis gebracht. Veilig op het compound, zonder te hoeven vrezen voor je leven (zoals in de slums). We namen een duik in het oh zo vieze zwembad.. maar een mens doet gekke dingen om af te koelen. s’Avonds aten we (samen met ‘n miljoen muggen) bij Mon Ami en gingen we uit in Signature. De avond eindigde in stijl, met een gratis lift, dat is nooit weg!

02/03 In Rangala stonden de meiden om 9 uur opgedoft klaar om de kerk te bezoeken. Wat een aardige buurvrouw.. al jaren begint de dienst om 7 uur en eindigt ie om 9 uur. Thanks Gorethy. Ze hebben in plaats daarvan maar stapels was weggewerkt, een wasmachine, kon goed gebruikt worden! s’Middags was het tijd voor een High tea. Cakejes werden gebakken, pesto en eiersalade werden gemaakt en smeerkaas/komkommer vulde getoast brood. Yummy, dat heeft ze goed gesmaakt. In Kisumu vertrokken Amy en ik vroeg naar de zondags markt. Balen van 40 kg volgestampt met kleding werden verkocht en zagen er nog netjes opgeruimd uit.. maar die bergen met kleren, dat was even wennen. Maar, Amy wende snel..’’Het is net de Primark’’ haha juist, maar dan van alles maar 1 stuk. Lekker graaien en passen en voor een prikkie wat spullen gescoord. De indruk van zo’n grote markt is moeilijk op zwart op wit uit te leggen. Het krioelt van de donkere Kenianen en vrouwen zitten onder paraplu’s in afwachting tot iemand in de berg kleding voor hun komt zoeken. Van ondergoed tot bosuien, van winterjassen tot schoolboeken en van suikerriet tot schoeisel.. je vind het er allemaal. s’Middags gaf Sascha, onze badjuffrouw, Sammy zwemles. Voor de 3e keer op rij trotseerde hij het water, en deed dat in stijl. Een gifgroene kinderzwembad toverde hem nog niet om tot kikker. Hij deed een poging tot school- rug- en vlinderslag afgewisseld met borstcrawl. Maar eigenlijk spartelde hij gewoon als een vis in het water. Als een kind zo blij. De meiden bakte nog een lekker eitje voor hem en voor hij vertrok genoot hij van een echte douche. Die had hij in jaren niet gehad. Verwennerietis. s’Avonds uiteten geweest bij Green garden, deze groene tuin is toch wel echt een van de #1 restaurants in Kisumu! De meiden bereidde zich voor op een nieuwe stageweek, oftewel vroeg naar bed.

Slaap lekker, Lala salama (Swahili), Sleep wel, Nind maber (Luo)