NINA FURAHA
Door: Judith
25 Maart 2014 | Kenia, Kisumu
Het is zover, nog maar 7 dagen te gaan.. dus hierbij het ena laatste verslag!
17/03 In Rangala werd baby Shontelle, vandaag terug naar het Rangala Babyhome gebracht. Na 8 dagen is ze goed opgeknapt en kon ze vanuit het ziekenhuis in Syiaia naar ‘’huis’’. Ook Angelique, een werknemer van het Babyhome, kon daardoor terug naar huis. Zij was er al de tijd bijgeweest om voor haar te zorgen. Hier, in Kenia, in (de meeste) ziekenhuizen moet er vaak iemand achterblijven als caretaker voor de zieke.. De verpleegkundige geven vaak alleen medicijnen uit, en voor de rest? Lekker koffieleuten en plezier hebben tijdens werktijd. In de Nursery school mocht Pauline (1 van de 3 leraressen) niet meer komen werken, omdat ze geen oppas heeft voor haar 2 jarig dochtertje Manon. In plaats daarvan moest ze naar huis en nam Rose de boel over. Afgestudeerd als lerares, maar werkt al jaaaren in het Babyhome. Back to school, op deze maandag, dus ook voor haar. Voor de rest verliep het prima in Rangala. In Kisumu daarin tegen, ging Rachel opnieuw naar de dokter. Na wat luisteren en Googlen wist Dr. Allihboy de diagnose; ze heeft de Pleuris. Een aantal nieuwe tabletten mee naar huis en bij Tilapia beach gaan eten. Een lekker dry fried fish, die je met je handen uit moet pluizen. Heerlijk! (Zonder sarcastische ondertoon). De prijs was er wat minder om.. in Town kun je er gemiddeld 2x van uiteten, want dit keer hadden ze een dure vangst gehad. Per dag kan de prijs dus ontzettend verschillen. Terug thuis kroop Rachel haar bedje in en luisterde ik naar Sascha’s verhalen. Na het weekend is er altijd van alles in het Remand Home gebeurd. Dit keer was Ogle terug, die vorige week was ontsnapt.. Hij is terug opgepakt, aangegeven door een bekende. Van je vrienden moet je het hebben. En ondertussen is een van de ‘’moorden opgelost’’ Ofja, het verhaal gaat dat Victor, zonder rijbewijs op een picki picki (motor) reed. Degene die achterop zat is er toen vanaf gevallen en dat geldt hier schijnbaar als moord.
18/03 Rainy day vandaag in Kisumu. Terwijl de meiden op stage waren even (lees lang.. want Rachel moest om de 2 meter aan het zuurstof) 95 tandenborstels en 25 tubes tandpasta gescoord in de Nakumatt, maar in plaats daarvan hadden we beter paraplu’s kunnen kopen! Geschuild voor de regen en even pizza gegeten, gewoon omdat koken vaak duurder is dan uiteten! Later naar het Remand Home gereden en de sponsorspullen uitgedeeld. Daaraan nog 2 grote potten vaseline, 8 potjes nagellak en 10 stukken zeep toegevoegd. Wat waren ze blij! Allemaal weer schone lijven en smoeltjes. s’Avonds een poging tot mais gekookt, maar hij bleek om te roosteren te zijn.. tja dat kun je aan een ingebladerde maïskolf niet zien helaas. Met een vers gemaakt avocado dipje en chips in de bank geploft en samen een dvd gekeken. In Rangala stond Rose nog steeds voor de klas, aardig. En dat was ze zeker, de kinderen hadden niet eens huiswerk opgekregen! Dagmar en Juul vertrokken samen naar de Equator waar ze haar opdracht af kon ronden. Later op de dag vertrokken ze samen naar de dagopvang. Zonder dat het geopend was, waren er toch al 16 kids aanwezig.. Ze gaven allerlei sponsorkleding weg maar ook ontelbare stiften, kleurpotloden en stickers. s’Avonds aten ze chapati met green grams.
19/03 In Rangala vertrok Jorine samen met Lindy naar het ziekenhuis. Dit keer niet voor de baby’s maar voor zichzelf. Na wat testen bleek Jorine een blaasontsteking te hebben. Ze is nu niet alleen pijn maar ook wat antibiotica kuren rijken. Tjonge gaat goed, deze meiden spekken de Keniaanse gezondheidszorg wel erg veel! In Kisumu vertrok Sascha samen met Kim naar het Remand Home, even een dagje met elkaar meelopen. Ze gingen onder andere naar de rechtszaal en hoorde wat zaken aan. Verschillende spelletjes werden ook nog gespeeld en uiteindelijk vloog de dag weer voorbij. Samen met Rachel naar Tammiez vertrokken, voor een heerlijk BBQ kippetje. EAT- PRAY - LOVE
20/03 Optijd naar Mama Ngina vertrokken, om wat sponsorspullen af te geven. Kleding voor de kleintjes, pampers, verzorgingsspullen etc. Ze waren er erg blij mee, dus via deze manier.. dankjewel Rachel! Op het compound waren ze druk bezig met vegen, schilderen, opruimen en ga zo maar door. De brief die aanwezig is bij het weeshuis nemen ze 1000 maal serieus. De president Uhuru schijnt binnenkort echt een bezoek aan Mama Ngina te brengen.. maar wanneer? Dat is één groot vraagteken. Samen met Amy nog wat glow in the dark stickers geplakt boven de bedjes van de jongste kinderen en vervolgens vertrokken. De meiden kwamen wat vroeger thuis, zodat ze nog een duik in het zwembad konden nemen. In Rangala bezochten de meiden in de middag het huis van Milldreth, een van de werkneemsters van het Babyhome. Ze kregen erg sterke thee, met véél suiker en grown nuts, smullen. s’Avonds nog even gaan poolen in Signature en een klein salsa dansje weggegeven.
21/03 Om 8 uur zaten de fanatiekelingen al in de bus, vanuit Rangala naar Kisumu. Je kunt beter vroeg beginnen met je weekend.. geef ze is ongelijk! Terwijl de meiden in de stad zich ontfermde over de spullen op de Masai Markt vertrokken Rachel en ik naar een wel heel speciale afslag. Niet ver van ons compound staat het New Nyanza Hospital. Ziekenhuizen hebben ze hier volop, maar niet elk ziekenhuis heeft een eigen mortuarium. Ondenkbaar, dat je mensen ergens tijdelijk weglegt en dan moet verplaatsen met het openbaar vervoer. Maar goed, slechts 3 zijn er in Kisumu aanwezig, wat waarschijnlijk de grootte van 1 mortuarium al verraad. Toen ik zelf 4 jaar geleden stage in het New Nyanza Hospital liep had ik niet de guds om naar binnen te gaan, maar nu hadden we Collins bij, onze eigen ‘gids’. Ons ingesteld op het ergste, een lugubere massa opslag was alles wat we voor ogen hadden. Voor dat ik verder vertel wil ik even iets uit de wereld helpen. We hebben hier niet van genoten of iets dergelijks. Ik wilde en durfde nu het verschil te zien tussen Nederland en Kenia, want ook dit hoort bij ‘’de zorg’’. Ook dit is de harde werkelijkheid van Afrika. De scheidingslijn tussen leven en dood is hier zó onvoorstelbaar dun; dat ik ook dit met jullie wil delen. Want we moeten niets mooier maken dan het is, toch? Dus als het te schokkend is, gewoon even wat regels overslaan ;) Op deze vroege vrijdagmorgen liepen we een lange stenen weg af, een weg die al triljoenen lichamen ook hebben afgelegd. Tuktuks en fietsen reden af en aan, met kisten en bij de Gate van het Mortuarium was het druk, ontzettend druk. Vrijdag en zaterdag zijn het namelijk de enige dagen dat de overledenen opgehaald kunnen worden. Niet te vergelijken met Nederland dus, na zoveel dagen begraven of gecremeerd moeten worden. Families zaten onder bomen, te wachten met kisten. Triest moment om te zien, maar niemand toonde berouw. Ze ogen stuk voor stuk gevoelloos, maar het gaat vast zoveel dieper.. We liepen door de gate en begroette de bewaker. Hij vroeg niet eens wat we kwamen doen, we mochten zo door lopen. ‘’Even een kijkje komen nemen’’ het is toch eigenlijk ook echt absurd. Ons hart in ons keel, wat gingen we aantreffen? We kwamen binnen langs stenen tafels, waar soms mensen op liggen om aangekleed/gewassen te worden. Gelukkig waren de eerste leeg, ze diende nu als eettafel. Multifunctioneel. We liepen stap voor stap en keken voorzichtig in de deuropeningen die we voorbij liepen. Tot het moment daar was en we 7 kisten op de grond zagen staan. Ze stonden allemaal open aan weerszijde van de gang en waren voorzien van glasplaten. In sommige lagen al mensen, andere waren nog leeg. We maakte ons het hof, terwijl we voorzichtig toekeken. Familieleden wachtte geduldig buiten terwijl de werknemers net even een beetje harder werkte dan normaal. Ze groette ons vriendelijk en begeleidde ons naar dé ruimte, als ik het zo mag noemen. Een open ruimte met weer 3 van die stenen tafels in het midden. Een man kreeg net een maatpak aan terwijl een andere ingesmeerd werd met een speciaal soort goedje (om ongedierte weg te houden). Achter de tafels stond een soort van vitrinerek met 8 x 3 lichamen erin. Op het geheugen gegrift. Geen koelelementen, niks. Naakte lichamen met een lakentje erover, enkel het hoofd was zichtbaar. Een moment van frisse lucht was nodig. Niet dat het er heel erg stinkt.. want alle mensen die overleden zijn worden ontdaan van hun ingewanden. Zonder pardon wordt er hier sectie gepleegd om zo het rottingsproces tegen te gaan. Daarom kwam een lichaam best 2 weken na overlijden worden opgehaald. Van donoren hebben ze hier nog nooit gehoord. Organen weggeven? Dat is maar gek. Alles wordt verbrand, maargoed hier zijn de mensen natuurlijk ook niet zo gezond als in Westerse landen. Voor dat we binnen gingen bracht Collins 3 regels aan het licht. De enige regels die er gelden.. Don’t spit, dont cover your nose and don’t cry. Met het rustmoment buiten hebben we aan alle regels gehouden. Het was schokkend, maar we hadden nog niet alles gezien. Nogmaals terug naar de grote ruimte, om hier te kunnen komen moesten we echter 8 grote houten deuren langs. De werknemer draaide z’n hand er niet voor om en gaf een draai aan de klinken waardoor de deuren opende. Nogmaals 3 lichamen boven elkaar, maar dit keer wel in een ‘fridge’. De mensen die hierin lagen waren donker, nog donkerder dan normaal. Zoals wij wit worden, met vlekken.. worden ze hier juist zwart. We dachten dat we alles hadden gezien, maar in een kamer verderop ‘wachtte’ er mensen om op de snijtafel te komen. In nog een andere kamer lagen kinderen, of jong volwassenen, 6 op een rij met een babytje tussen iemands benen. Rachel had genoeg gezien, maar de kamer met Policy Cases hield me bezig. Nu we er toch waren, kon ik maar beter gaan kijken. Aan deze kamer doen ze niks, hier mogen ze niet aankomen. Ongeïdentificeerde mensen, die soms al weken tot maanden wachten. De geur was er onbeschrijfelijk en het aangezicht was vreselijk. De ene naakt, de andere met hippe kleding aan. De andere met open botbreuken en nog andere totaal verbrand (zwart). We hadden genoeg gezien en kunnen nu oprecht zeggen dat Nederland hierin 1000 strepen voor heeft. Het beeld van 62 overleden mensen zal ons nog lang bijblijven, maar meer dan het verhaal zal ik niet met jullie delen. Het eerst wat Sammy vroeg toen hij ons op kwam halen was ‘’Did you took any pictures’’? Nee, Sammy, Nee. Ze hebben hier nog steeds het geloof dat overleden mensen niet zichtbaar zijn in foto’s. Wij wisten dondersgoed van wel, dus hielden we ons camera netjes in ons tas. Door naar de Masai markt en een hapje gegeten bij Mon Ami. Boodschappen gedaan, wat gezwommen en s’Avonds met z’n alle bij Laughing Buddha gegeten. Een stuk taart of milkshake als avondeten? Het kan allemaal. s’Avonds met z’n alle voor de laatste keer een dansje gedaan. Bij de Rooftop en bij Signature. Eenmaal terug thuis een hartverzakking doorgemaakt.. Sascha is af en toe zo’n schatje, maar kan je ook de stuipen op het lijf jagen. Ze had iets in m’n bed gemaakt.. wat leek op een overleden persoon! Sleep well..
22/03 Terwijl de meiden uit Rangala gingen ontbijten bij Buddy’s vertrokken er wat bikkels vroeg in de ochtend naar rotsblokken. Een rugzak met 5 liter water, gekookte eieren en vergeet daarbij géén zout, Amy, muziek, appels, samosa’s enz. Vol beladen stapte ze in de auto, samen met Francis, Bart, Cas en Janneke. De tocht begon gelijk goed, tranen rolde de eerste 10 minuten.. omdat het zo zwaar was. Na een dikke 4 uur bereikte ze uiteindelijk de top, van de Moneyrock. Wat een overwinningsgevoel kregen ze toen ze over het landschap uit konden kijken! Na wat gegeten en gedronken te hebben schoven ze weer een uur of 3 naar beneden. Met beide beentjes op de grond. Spierpijn bleef achterwegen dus besloten ze even op te frissen en met z’n alle uiteten te gaan. Vanuit Buddy’s gingen ze door naar de Rooftop Bar terwijl de andere eerst een hapje namen bij Green garden. In Panda’s ondertussen nog even een spelletje gedaan, waarbij Rose (werknemer) aansloot. Toen de groep compleet was met ook nog ‘afscheid’ genomen in Signature. Dankzij een gratis lift extra leuk om op 2 plekken te kijken. Terug thuis werd er nog even een duik in het zwembad genomen. Afgekoeld en wel allemaal gaan slapen.
23/03 Vandaag voorzichtig een beginnetje gemaakt met koffers inpakken.. Dislike! Ondertussen kwamen er nog wat vrienden zwemmen, vertrokken de meiden terug voor de laatste dagen in Rangala en gingen we s’Avonds pizza eten bij Buddy’s. Er speelde voor het eerst een live bandje, altijd gezellig!
24/03 Op deze maandag, de ena laatste stagedag.. vroeg vertrokken naar de Immigration dienst. Nog even wat paperassen weggebracht naar de nieuwe stageplekken en ze verwend met koeken. Ze hebben enorm veel zin in de komst van de studenten! Om 11 uur paraat bij Immigration en om 6 uur nog geen steek wijzer. We hadden verlening nodig van ons Visa, maar liefst voor 1 dag.. hier 7 uur versleten en nog geen steek verder. Fijn, die overheidsdiensten. Gauw gekookt en gewacht op Rachel. Rond half 9 zaten we bij Kiingilio cha dharuara, oftewel de eerste hulp van het Aga Khan. Blame de pleuris? Geen idee, de ontstekingen waren ondanks antibiotica in ieder geval uitgebreid en hierbij was ze nu ook uitgedroogd. En moest met fever 39.1 echt opgenomen worden van Dr. Kataka. Twee buisjes bloed, 100 euro armer. Een venflon erin, een IV antibiotica gift druppelde snel door en naar de afdeling toe. Rond 1 uur lag ze goed en wel in haar bedje.
25/03 Rachel heeft de hele nacht haar eigen infuus in de gaten moeten houden. Druppelde hij nog? Of was ie al leeg? Kortom korte nacht. De meiden vertrokken voor de laatste dag naar stage toe. Alle opdrachten zijn afgerond en het afscheid kwam al langzaam in zicht. Vandaag alle paspoorten opgehaald met een extra stempel erin, jeuhj we mogen tot 30 april blijven! Vaders, moeders, ik hoop dat jullie geen berichtje krijgen over een omgeboekte vlucht ;) Hele dag in het Aga Khan vertoefd terwijl er ziekenbezoek af en aan kwam. Ligt je dan, je laatste dagen in Kenia, in het ziekenhuis. ECG, longfoto’s en een hartfilmpje werden ook nog even gemaakt. In Rangala wordt op het moment grondig het huis gepoetst en staan de koffers klaar voor vertrek. Morgen komen ze richting Kisumu en gaan we met z’n alle de laatste dagen in. Amanda, je bent er nog steeds een beetje bij hoor!
Wens de meiden succes met de laatste loodjes, met het afscheid van de Kenianen en het land en schud ze nog eens extra goed wakker.. dat ze binnenkort weer terug in jullie midden zijn!!!
17/03 In Rangala werd baby Shontelle, vandaag terug naar het Rangala Babyhome gebracht. Na 8 dagen is ze goed opgeknapt en kon ze vanuit het ziekenhuis in Syiaia naar ‘’huis’’. Ook Angelique, een werknemer van het Babyhome, kon daardoor terug naar huis. Zij was er al de tijd bijgeweest om voor haar te zorgen. Hier, in Kenia, in (de meeste) ziekenhuizen moet er vaak iemand achterblijven als caretaker voor de zieke.. De verpleegkundige geven vaak alleen medicijnen uit, en voor de rest? Lekker koffieleuten en plezier hebben tijdens werktijd. In de Nursery school mocht Pauline (1 van de 3 leraressen) niet meer komen werken, omdat ze geen oppas heeft voor haar 2 jarig dochtertje Manon. In plaats daarvan moest ze naar huis en nam Rose de boel over. Afgestudeerd als lerares, maar werkt al jaaaren in het Babyhome. Back to school, op deze maandag, dus ook voor haar. Voor de rest verliep het prima in Rangala. In Kisumu daarin tegen, ging Rachel opnieuw naar de dokter. Na wat luisteren en Googlen wist Dr. Allihboy de diagnose; ze heeft de Pleuris. Een aantal nieuwe tabletten mee naar huis en bij Tilapia beach gaan eten. Een lekker dry fried fish, die je met je handen uit moet pluizen. Heerlijk! (Zonder sarcastische ondertoon). De prijs was er wat minder om.. in Town kun je er gemiddeld 2x van uiteten, want dit keer hadden ze een dure vangst gehad. Per dag kan de prijs dus ontzettend verschillen. Terug thuis kroop Rachel haar bedje in en luisterde ik naar Sascha’s verhalen. Na het weekend is er altijd van alles in het Remand Home gebeurd. Dit keer was Ogle terug, die vorige week was ontsnapt.. Hij is terug opgepakt, aangegeven door een bekende. Van je vrienden moet je het hebben. En ondertussen is een van de ‘’moorden opgelost’’ Ofja, het verhaal gaat dat Victor, zonder rijbewijs op een picki picki (motor) reed. Degene die achterop zat is er toen vanaf gevallen en dat geldt hier schijnbaar als moord.
18/03 Rainy day vandaag in Kisumu. Terwijl de meiden op stage waren even (lees lang.. want Rachel moest om de 2 meter aan het zuurstof) 95 tandenborstels en 25 tubes tandpasta gescoord in de Nakumatt, maar in plaats daarvan hadden we beter paraplu’s kunnen kopen! Geschuild voor de regen en even pizza gegeten, gewoon omdat koken vaak duurder is dan uiteten! Later naar het Remand Home gereden en de sponsorspullen uitgedeeld. Daaraan nog 2 grote potten vaseline, 8 potjes nagellak en 10 stukken zeep toegevoegd. Wat waren ze blij! Allemaal weer schone lijven en smoeltjes. s’Avonds een poging tot mais gekookt, maar hij bleek om te roosteren te zijn.. tja dat kun je aan een ingebladerde maïskolf niet zien helaas. Met een vers gemaakt avocado dipje en chips in de bank geploft en samen een dvd gekeken. In Rangala stond Rose nog steeds voor de klas, aardig. En dat was ze zeker, de kinderen hadden niet eens huiswerk opgekregen! Dagmar en Juul vertrokken samen naar de Equator waar ze haar opdracht af kon ronden. Later op de dag vertrokken ze samen naar de dagopvang. Zonder dat het geopend was, waren er toch al 16 kids aanwezig.. Ze gaven allerlei sponsorkleding weg maar ook ontelbare stiften, kleurpotloden en stickers. s’Avonds aten ze chapati met green grams.
19/03 In Rangala vertrok Jorine samen met Lindy naar het ziekenhuis. Dit keer niet voor de baby’s maar voor zichzelf. Na wat testen bleek Jorine een blaasontsteking te hebben. Ze is nu niet alleen pijn maar ook wat antibiotica kuren rijken. Tjonge gaat goed, deze meiden spekken de Keniaanse gezondheidszorg wel erg veel! In Kisumu vertrok Sascha samen met Kim naar het Remand Home, even een dagje met elkaar meelopen. Ze gingen onder andere naar de rechtszaal en hoorde wat zaken aan. Verschillende spelletjes werden ook nog gespeeld en uiteindelijk vloog de dag weer voorbij. Samen met Rachel naar Tammiez vertrokken, voor een heerlijk BBQ kippetje. EAT- PRAY - LOVE
20/03 Optijd naar Mama Ngina vertrokken, om wat sponsorspullen af te geven. Kleding voor de kleintjes, pampers, verzorgingsspullen etc. Ze waren er erg blij mee, dus via deze manier.. dankjewel Rachel! Op het compound waren ze druk bezig met vegen, schilderen, opruimen en ga zo maar door. De brief die aanwezig is bij het weeshuis nemen ze 1000 maal serieus. De president Uhuru schijnt binnenkort echt een bezoek aan Mama Ngina te brengen.. maar wanneer? Dat is één groot vraagteken. Samen met Amy nog wat glow in the dark stickers geplakt boven de bedjes van de jongste kinderen en vervolgens vertrokken. De meiden kwamen wat vroeger thuis, zodat ze nog een duik in het zwembad konden nemen. In Rangala bezochten de meiden in de middag het huis van Milldreth, een van de werkneemsters van het Babyhome. Ze kregen erg sterke thee, met véél suiker en grown nuts, smullen. s’Avonds nog even gaan poolen in Signature en een klein salsa dansje weggegeven.
21/03 Om 8 uur zaten de fanatiekelingen al in de bus, vanuit Rangala naar Kisumu. Je kunt beter vroeg beginnen met je weekend.. geef ze is ongelijk! Terwijl de meiden in de stad zich ontfermde over de spullen op de Masai Markt vertrokken Rachel en ik naar een wel heel speciale afslag. Niet ver van ons compound staat het New Nyanza Hospital. Ziekenhuizen hebben ze hier volop, maar niet elk ziekenhuis heeft een eigen mortuarium. Ondenkbaar, dat je mensen ergens tijdelijk weglegt en dan moet verplaatsen met het openbaar vervoer. Maar goed, slechts 3 zijn er in Kisumu aanwezig, wat waarschijnlijk de grootte van 1 mortuarium al verraad. Toen ik zelf 4 jaar geleden stage in het New Nyanza Hospital liep had ik niet de guds om naar binnen te gaan, maar nu hadden we Collins bij, onze eigen ‘gids’. Ons ingesteld op het ergste, een lugubere massa opslag was alles wat we voor ogen hadden. Voor dat ik verder vertel wil ik even iets uit de wereld helpen. We hebben hier niet van genoten of iets dergelijks. Ik wilde en durfde nu het verschil te zien tussen Nederland en Kenia, want ook dit hoort bij ‘’de zorg’’. Ook dit is de harde werkelijkheid van Afrika. De scheidingslijn tussen leven en dood is hier zó onvoorstelbaar dun; dat ik ook dit met jullie wil delen. Want we moeten niets mooier maken dan het is, toch? Dus als het te schokkend is, gewoon even wat regels overslaan ;) Op deze vroege vrijdagmorgen liepen we een lange stenen weg af, een weg die al triljoenen lichamen ook hebben afgelegd. Tuktuks en fietsen reden af en aan, met kisten en bij de Gate van het Mortuarium was het druk, ontzettend druk. Vrijdag en zaterdag zijn het namelijk de enige dagen dat de overledenen opgehaald kunnen worden. Niet te vergelijken met Nederland dus, na zoveel dagen begraven of gecremeerd moeten worden. Families zaten onder bomen, te wachten met kisten. Triest moment om te zien, maar niemand toonde berouw. Ze ogen stuk voor stuk gevoelloos, maar het gaat vast zoveel dieper.. We liepen door de gate en begroette de bewaker. Hij vroeg niet eens wat we kwamen doen, we mochten zo door lopen. ‘’Even een kijkje komen nemen’’ het is toch eigenlijk ook echt absurd. Ons hart in ons keel, wat gingen we aantreffen? We kwamen binnen langs stenen tafels, waar soms mensen op liggen om aangekleed/gewassen te worden. Gelukkig waren de eerste leeg, ze diende nu als eettafel. Multifunctioneel. We liepen stap voor stap en keken voorzichtig in de deuropeningen die we voorbij liepen. Tot het moment daar was en we 7 kisten op de grond zagen staan. Ze stonden allemaal open aan weerszijde van de gang en waren voorzien van glasplaten. In sommige lagen al mensen, andere waren nog leeg. We maakte ons het hof, terwijl we voorzichtig toekeken. Familieleden wachtte geduldig buiten terwijl de werknemers net even een beetje harder werkte dan normaal. Ze groette ons vriendelijk en begeleidde ons naar dé ruimte, als ik het zo mag noemen. Een open ruimte met weer 3 van die stenen tafels in het midden. Een man kreeg net een maatpak aan terwijl een andere ingesmeerd werd met een speciaal soort goedje (om ongedierte weg te houden). Achter de tafels stond een soort van vitrinerek met 8 x 3 lichamen erin. Op het geheugen gegrift. Geen koelelementen, niks. Naakte lichamen met een lakentje erover, enkel het hoofd was zichtbaar. Een moment van frisse lucht was nodig. Niet dat het er heel erg stinkt.. want alle mensen die overleden zijn worden ontdaan van hun ingewanden. Zonder pardon wordt er hier sectie gepleegd om zo het rottingsproces tegen te gaan. Daarom kwam een lichaam best 2 weken na overlijden worden opgehaald. Van donoren hebben ze hier nog nooit gehoord. Organen weggeven? Dat is maar gek. Alles wordt verbrand, maargoed hier zijn de mensen natuurlijk ook niet zo gezond als in Westerse landen. Voor dat we binnen gingen bracht Collins 3 regels aan het licht. De enige regels die er gelden.. Don’t spit, dont cover your nose and don’t cry. Met het rustmoment buiten hebben we aan alle regels gehouden. Het was schokkend, maar we hadden nog niet alles gezien. Nogmaals terug naar de grote ruimte, om hier te kunnen komen moesten we echter 8 grote houten deuren langs. De werknemer draaide z’n hand er niet voor om en gaf een draai aan de klinken waardoor de deuren opende. Nogmaals 3 lichamen boven elkaar, maar dit keer wel in een ‘fridge’. De mensen die hierin lagen waren donker, nog donkerder dan normaal. Zoals wij wit worden, met vlekken.. worden ze hier juist zwart. We dachten dat we alles hadden gezien, maar in een kamer verderop ‘wachtte’ er mensen om op de snijtafel te komen. In nog een andere kamer lagen kinderen, of jong volwassenen, 6 op een rij met een babytje tussen iemands benen. Rachel had genoeg gezien, maar de kamer met Policy Cases hield me bezig. Nu we er toch waren, kon ik maar beter gaan kijken. Aan deze kamer doen ze niks, hier mogen ze niet aankomen. Ongeïdentificeerde mensen, die soms al weken tot maanden wachten. De geur was er onbeschrijfelijk en het aangezicht was vreselijk. De ene naakt, de andere met hippe kleding aan. De andere met open botbreuken en nog andere totaal verbrand (zwart). We hadden genoeg gezien en kunnen nu oprecht zeggen dat Nederland hierin 1000 strepen voor heeft. Het beeld van 62 overleden mensen zal ons nog lang bijblijven, maar meer dan het verhaal zal ik niet met jullie delen. Het eerst wat Sammy vroeg toen hij ons op kwam halen was ‘’Did you took any pictures’’? Nee, Sammy, Nee. Ze hebben hier nog steeds het geloof dat overleden mensen niet zichtbaar zijn in foto’s. Wij wisten dondersgoed van wel, dus hielden we ons camera netjes in ons tas. Door naar de Masai markt en een hapje gegeten bij Mon Ami. Boodschappen gedaan, wat gezwommen en s’Avonds met z’n alle bij Laughing Buddha gegeten. Een stuk taart of milkshake als avondeten? Het kan allemaal. s’Avonds met z’n alle voor de laatste keer een dansje gedaan. Bij de Rooftop en bij Signature. Eenmaal terug thuis een hartverzakking doorgemaakt.. Sascha is af en toe zo’n schatje, maar kan je ook de stuipen op het lijf jagen. Ze had iets in m’n bed gemaakt.. wat leek op een overleden persoon! Sleep well..
22/03 Terwijl de meiden uit Rangala gingen ontbijten bij Buddy’s vertrokken er wat bikkels vroeg in de ochtend naar rotsblokken. Een rugzak met 5 liter water, gekookte eieren en vergeet daarbij géén zout, Amy, muziek, appels, samosa’s enz. Vol beladen stapte ze in de auto, samen met Francis, Bart, Cas en Janneke. De tocht begon gelijk goed, tranen rolde de eerste 10 minuten.. omdat het zo zwaar was. Na een dikke 4 uur bereikte ze uiteindelijk de top, van de Moneyrock. Wat een overwinningsgevoel kregen ze toen ze over het landschap uit konden kijken! Na wat gegeten en gedronken te hebben schoven ze weer een uur of 3 naar beneden. Met beide beentjes op de grond. Spierpijn bleef achterwegen dus besloten ze even op te frissen en met z’n alle uiteten te gaan. Vanuit Buddy’s gingen ze door naar de Rooftop Bar terwijl de andere eerst een hapje namen bij Green garden. In Panda’s ondertussen nog even een spelletje gedaan, waarbij Rose (werknemer) aansloot. Toen de groep compleet was met ook nog ‘afscheid’ genomen in Signature. Dankzij een gratis lift extra leuk om op 2 plekken te kijken. Terug thuis werd er nog even een duik in het zwembad genomen. Afgekoeld en wel allemaal gaan slapen.
23/03 Vandaag voorzichtig een beginnetje gemaakt met koffers inpakken.. Dislike! Ondertussen kwamen er nog wat vrienden zwemmen, vertrokken de meiden terug voor de laatste dagen in Rangala en gingen we s’Avonds pizza eten bij Buddy’s. Er speelde voor het eerst een live bandje, altijd gezellig!
24/03 Op deze maandag, de ena laatste stagedag.. vroeg vertrokken naar de Immigration dienst. Nog even wat paperassen weggebracht naar de nieuwe stageplekken en ze verwend met koeken. Ze hebben enorm veel zin in de komst van de studenten! Om 11 uur paraat bij Immigration en om 6 uur nog geen steek wijzer. We hadden verlening nodig van ons Visa, maar liefst voor 1 dag.. hier 7 uur versleten en nog geen steek verder. Fijn, die overheidsdiensten. Gauw gekookt en gewacht op Rachel. Rond half 9 zaten we bij Kiingilio cha dharuara, oftewel de eerste hulp van het Aga Khan. Blame de pleuris? Geen idee, de ontstekingen waren ondanks antibiotica in ieder geval uitgebreid en hierbij was ze nu ook uitgedroogd. En moest met fever 39.1 echt opgenomen worden van Dr. Kataka. Twee buisjes bloed, 100 euro armer. Een venflon erin, een IV antibiotica gift druppelde snel door en naar de afdeling toe. Rond 1 uur lag ze goed en wel in haar bedje.
25/03 Rachel heeft de hele nacht haar eigen infuus in de gaten moeten houden. Druppelde hij nog? Of was ie al leeg? Kortom korte nacht. De meiden vertrokken voor de laatste dag naar stage toe. Alle opdrachten zijn afgerond en het afscheid kwam al langzaam in zicht. Vandaag alle paspoorten opgehaald met een extra stempel erin, jeuhj we mogen tot 30 april blijven! Vaders, moeders, ik hoop dat jullie geen berichtje krijgen over een omgeboekte vlucht ;) Hele dag in het Aga Khan vertoefd terwijl er ziekenbezoek af en aan kwam. Ligt je dan, je laatste dagen in Kenia, in het ziekenhuis. ECG, longfoto’s en een hartfilmpje werden ook nog even gemaakt. In Rangala wordt op het moment grondig het huis gepoetst en staan de koffers klaar voor vertrek. Morgen komen ze richting Kisumu en gaan we met z’n alle de laatste dagen in. Amanda, je bent er nog steeds een beetje bij hoor!
Wens de meiden succes met de laatste loodjes, met het afscheid van de Kenianen en het land en schud ze nog eens extra goed wakker.. dat ze binnenkort weer terug in jullie midden zijn!!!
-
25 Maart 2014 - 21:08
Lisa Bader:
Geniet van je laatste dagen en beterschap voor Rachel! Ik heb niet alle verslagen gelezen maar volgens mij kan je weer terug kijken op een geweldige ervaring!
Liefs uit Ghana -
25 Maart 2014 - 21:26
Ineke:
Ja,het is weer een heel verhaal. Jammer dat het voor Rachel zo afloopt maar er is niks aan te doen. Nog een paar daagjes en het zit erop voor jullie.alleen nog even genieten van Lake Naivasha en de Hells Gate, dat is mooi hoor. Geniet nog allemaal van de laatste dagen hier want over een week is alles weer voorbij en blijven alleen de herinneringen nog over. Judith je hebt je verhalen heel leuk geschreven hoor, complimenten hiervoor en ik wens jullie allen een behouden terugreis. -
25 Maart 2014 - 21:34
Marga:
Meiden, meiden wat een belevenissen.
Jullie zijn wel heel diep het Keniaanse leven ingedoken.
Respect voor alles wat en hoe jullie dit avontuur hebben doorstaan/ beschreven.
Ik heb enorm genoten van jullie vehalen. Zoveel bekende namen.
Ik zie mijn leven verdeeld in voor Kenia en een leven na Kenia.
Nooit meer een leven zonder Kenia.
Dat is wat ik ook lees in de verhalen.
Geniet nu en straks weer thuis.
Bedankt voor het mee mogen le(v)zen. -
25 Maart 2014 - 21:43
Marga:
Ik kan het me nog goed herinneren 4 jaar geleden. Een leerling die stage ging lopen in Kenia.
Dat klinkt goed zeg.
Inmiddels weet ik dat het daarmee ook bij begon te kriebelen in oktober 2011 met collega's en en afgelopen zomer 4 weken met het hele gezin naar het geweldige Kenia.
Er is een nadeel when you love it. Je wil nog maar een ding en dat is terug naar die geweldige mensen. -
25 Maart 2014 - 21:51
Lian Maas:
Judith,
Wat een belevenissen weer, je hebt geen tijd om alles te verwerken! En leuk hè zo'n meiske wat je de stuipen op het lijf jaagt, ik ken dat meiske ook! Beterschap aan Rachel, hopelijk mag ze ook gewoon naar huis! Succes met inpakken en ik zie jullie 1 april (no joke)
Groetjes
Lian -
25 Maart 2014 - 22:51
An Dutij:
Nu maar duimen dat iedereen goed zn zaakjes heeft kunnen afronden maar vooral dat Rachel haar moed en energie bij elkaar kan rapen om op reis te kunnen!
Dat verhaal van dat halfvolle en half lege glas geldt ook in deze situatie!!: jammer om weer weg te gaan, afscheid met tranen(vast!) en allerlei andere shizzle...MAAR!: stevige knuffen bij aankomst op Schiphol, een bruine boterham met ouwe kaas en je eigen hond of kat op je voeteneind, je vrienden die je verhalen willen horen...ook allemaal weer ERRUG lekker!
Judith!! Zou je svp nog bij Els voor onze Amanda de muts willen ophalen die Irene voor haar heeft gehaakt?? Els verhuist as zaterdag...
Succes met de laatste loodjes! -
26 Maart 2014 - 08:10
Bert Adrienne:
Judith,
Petje af voor jullie. Niet alleen verzorgen maar ook blijven kijken naar wat de mogelijkheden en onmogelijkheden zijn in Kenia. Deze belevenissen pakken ze jullie niet meer af. Leuke dingen/vervelende zaken en niet te vergetende emotionele momenten. Jullie mogen allemaal trots zijn op jezelf met deze prestatie. Geniet nog even allemaal van de laatste dagen en een veilige reis naar huis. -
26 Maart 2014 - 14:36
Fenna:
Met tranen in mijn ogen lees ik weer een bijzonder verhaal.
De laatste dagen, laatste keer stage, laatste keer rangala en kisumu.
Alles als laatste!
Nog een paar dagen en dan weer een nederland, wat een vreemde gedachten.
Zorg dat je van iedereen goed afscheid neemt!
En wie weet zie je ze erg snel weer.
Jullie zijn toppertjes!
Dikke kroel,
See you next week!
En wel veilige laatste week -
26 Maart 2014 - 16:11
Anja:
We hadden jullie zo graag een paar dagen zonder zorgen toegewenst, maar het is jullie niet gegund.
Rachel, hopelijk knap je snel op en dan maak je het ziekenhuis ook eens als patiënte mee. Maar ik denk dat je dat liever niet mee had gemaakt. Hopelijk kunnen de meiden zonder jouw ook genieten van het mountainbiken. En dan zijn die drie maanden toch weer snel om. Judith, dank je wel voor alle verslagen.
Zo kom je toch altijd nog meer te weten dan alleen via de app met onze dochter. Koester alle herinneringen en allemaal een goede terug reis gewenst. -
26 Maart 2014 - 20:19
Oma Joke:
mooie en trieste verhalen hebben jullie meegemaakt maar de ervaring was enorm en alle meiden hebben hun uiterste best gedaan nu loopt anders op een einde maar jullie liefde voor Kenia zal blijven bedankt voor al je verslagen jullie zijn geweldig en nu zitten alle ouders te wachten op jullie terugkomst een hele goede reis -
26 Maart 2014 - 20:20
Bart En Lian :
Lieve meiden
Wat een afwisseling ook weer in dit verslag dat er uitgewerkt is. Veel bewondering voor de manier waarop jullie met alles om zijn gegaan, en als coaches er heel veel uit hebben gehaald!
Met veel ups en downs zijn deze maanden bijna ten einde en kunnen jullie trots zijn op jezelf.
Heel groep 13 is een ervaring rijker en samen is er veel bereikt.
Het verhaal van het mortuarium is echt bizar om te lezen, en dat er maar 3 zijn is voor ons westerlingen niet te begrijpen. Als ik lees dat jullie daarna uit eten zijn geweest moet je de knop wel om kunnen zetten hoor. Zal een niet te vergeten moment zijn. VerschrikkeLIJK!!
Hoop dat Rachel snel weer opknapt en dat jullie allemaal deze periode op een fijne manier af kunnen sluiten. Pak die mooie souvenirs maar goed in de koffer want die hebben een speciale betekenis voor ons. Heel veel liefs xxx -
26 Maart 2014 - 20:48
Gerda:
Wat gaat die tijd toch snel voorbij! Geniet nog even allemaal en tot in Nederland! Goede terugreis (alvast).
Veel groetjes, -
26 Maart 2014 - 23:41
Roelie:
Judith, ergens spreken we elkaar weer in t nederlandse. maar wil nu toch nog even kwijt dat jullie het geweldig hebben gedaan. Tot op het laatst je volop hebt gegooid in vrolijkheid, ziekzijn, lekker eten, shoppen, zwemmen, maar ook de ellende van het mortuarium, een ongekende treurnis die wij hier in Nederland niet kennen. Door jullie bezoek, verslag staat t ook op mijn netvlies. Judith, ik weet zeker dat je nu al zit te broeden hoe je dit "project"op kunt pakken (dat is weer de positieve kant), maar ook dank voor het delen!! De knop om, maakt t dat de ellende gaat vervagen, en je ruimte geeft voor nu:
Meiden, dat jullie echt nog even gaan genieten deze laatste paar dagen. Ook Rachel is vast en zeker weer opgeknapt. Dit is toch the best scenario!! of niet?? Even die roes..
Weet je, jullie weten zelf t best hoe je je voelt. En ook dat je alles opzuigt wat je maar op je netvlies mee kunt nemen en vast kunt houden. Zelfs de geuren, het waaien, de zon, het zal jullie nog lang meeslepen.
Kenia, heel benieuwd wie er direct weer rechtsomkeerd maakt, voor nu, dank voor alles en lieve groeten, roelie -
27 Maart 2014 - 15:52
Eus:
Wat een hele aparte ervaring van jullie in dat mortuarium...dat vergeten jullie nooit!!
Dat jullie daar tegen konden...vind ik wel knap..stalen zenuwen?
Nou..het zit er bijna op..
denk aan t liedje van Marco borsato..afscheid nemem bestaat niet
KENIA zit in jullie hartjes
goede reis terug! -
27 Maart 2014 - 22:57
Astrid:
He Juutje, was weer strak plan van mij om dit nu 23.00 uur te lezen. Hoop dat ik nog kan slapen......
Nog een paar dagen in Kenia meisjes geniet er nog maar van. En heel graag tot volgende week..... dikke kus Astrid
-
30 Maart 2014 - 09:21
Lian En Bart:
Hallo meiden
Al de verhalen begonnen met een mooie titel in Swahili. Dit laatste bericht van ons zal daarom deze keer ook zo eindigen. SAFARI NZURI KUWAKARIBISHA
Bijna niet uit te spreken woorden voor ons Nederlanders dus zal het maar gelijk vertalen: GOEDE TERUGREIS en WELKOM THUIS
Veel liefs xx -
30 Maart 2014 - 09:26
Bart En Lian:
SAFARI NZURI KUWAKARIBISHA NYUMBANI
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
