KWAHERI KENYA

Het allerlaatste verslag..

26/03 Vandaag vertrokken de meiden voor de laatste keer van Kisumu terug naar Rangala om afscheid te nemen. Omdat Sammy de koffers van de meiden ging ophalen konden ze mooi meeliften, dus wederom een ritje met de tuktuk naar Rangala. Eenmaal aangekomen, op alle (oude) stageplekken afscheid genomen, de koffers ingeladen en nog even een bezem door het huis gehaald. Dat was namelijk al grondig gepoetst. Rond de middag hadden ze een afscheidslunch, van de Zuster in het Babyhome. Ze smikkelde wat en namen cadeautjes in ontvangst. Allemaal een mooie gekleurde kanga (wikkeldoek) gekregen, te bewonderen op 1 april.. of veranderen ze tegen die tijd van gedachte? En willen ze weer een echte Hollandse meid zijn? Nog even afwachten dus hoe jullie ze gaan aantreffen. Op de terugweg konden we natuurlijk niet achterblijven. We zijn en blijven groep 13.. na 5 minuten een klapband! De Acacia een half uur aan de kant van de weg terwijl het een en ander gefixed werd. Rachel kreeg in het ziekenhuis bezoek van Ineke en later nog van Sammy. Genoeg belangstelling en tijdsbesteding dus! Het gaat al ietsje beter met haar, maar we moeten nog geduldig afwachten & vergeet ook vooral niet te bidden! Zal ze met ons mee gaan naar Naivasha en Nairobi, of vliegt ze alleen terug? Time will tell! Samen met Ineke nog wat kleertjes weggebracht naar de maternity ward, waar pasgeborene liggen. Op het moment slechts 3, maar wel kersverse baby’s.. namelijk allemaal gisteren geboren! Ze mochten wat rompertjes uitkiezen en kregen daarbij nog wat accessoires. De moeders helemaal blij, dus bij deze Thank you Rachel! s’Avonds met z’n 10e uiteten geweest bij Buddy’s. En degene die er 2 teveel rekenen.. chapeau. De meiden hadden ook Sammy en Maurice uitgenodigd, als afscheidsetentje. Millicent en Consolata konden helaas niet. Heerlijk gesmikkeld, voor de ena laatste keer uiteten in Kisumu! Nog even een ziekenhuis bezoek gebracht en thuis de koffers aan de kant gezet. Het was tijd om surprise zakjes te maken.. Ruim 300 stuks gevuld met chips, popcorn, snoepjes, lolly’s en koekjes.

27/03 Vandaag vertrokken we met z’n alle voor de laatste keer met Sammy, naar stage. Eerst nam Sascha afscheid in het Remand Home, allemaal een beker siroop en een zakje vol lekkers. Jammer genoeg was niet iedereen van de staff aanwezig, dus bracht ze later die dag de rest van de spullen. Vervolgens naar Mama Ngina waar Amy afscheid nam van haar kindjes. Babyclass, middle class en de final class kregen ook allemaal een snoepzakje. De ene hield hem netjes dicht, bij de ander vloog alles over de grond. Als laatste nam Kimberley afscheid op de Lutheran, ook daar kreeg iedereen een snoepzak. Gauw even om boodschappen gegaan en een pakketje opgehaald. Allemaal keerde ze s’Middags nog een keer terug naar stage, om voorgoed afscheid te nemen. Of ja, voorgoed? Komen ze ooit nog eens terug? Ondertussen was het een drukte van jewelste in het ziekenhuis bij Rachel, enorm veel bezoek. Samen met Millicent haar ontslag in gang gezet, met het fiat van Dr. Allihboy. Voor dat we uiteten wilde gaan werd echter bekend dat ze tóch moest blijven.. wat betekend dat ze niet mee gaat naar Naivasha. Dikke domper, maar met koorts is het niet verstandig en wil je ook helemaal niet zo lang reizen. Terwijl de ene helft alvast eten bestelde bij Green Garden, nam de rest afscheid van Rachel. Na ons laatste avondmaal.. dat klinkt drastisch, namen de andere nog afscheid van haar. s’Avonds met z’n 5e gaan stappen bij Signature. Een laatste dansje, een laatste drankje maar wel onze eerste taart in Signature! Gekregen van Dj Tibs, omdat we vertrokken. Heel erg dubbel! Een geslaagd laatste feestje vond plaats op deze donderdag.

28/03 Allemaal vroeg opgestaan en om 7 uur stonden we bepakt en bezakt klaar voor vertrek. James laadde al onze koffers weer in en we vertrokken voor een rit van 6 uur naar Naivasha. Afscheid van panda’s personeel genomen, en voor de laatste keer een dikke knuffel aan Millicent en Sammy gegeven! ‘’Wat een ellende’’ aldus Sammy. Het vertrek viel sommige zwaar, maar we weten allemaal dat deze dag ging komen. Vol goede moed op weg gegaan. Nog een laatste blik en een traan, voor de prachtige stad Kisumu (en in gedachte Rangala) en alle mensen die we hebben leren kennen! You’ve been so good to us. Rond 2 uur kwamen we aan in Fischermans Camp. Een soort van rieten lodges aan Lake Naivasha, waar de eerste dieren ons al opwachtte. Wederom een erg mooi stukje van Kenia! Aangezien het zo vroeg was hebben we een auto geregeld en zijn we vertrokken voor een boot rit. Onderweg zagen we zebra’s langs de weg, struisvogels op het gras en giraffe met hun kop in de bomen. Het leek wel of we de safari opnieuw beleefde. Samen met Noelle en Lara (onze boten) maakte we een prachtige tocht. Om eerlijk te zijn, nog mooier dan die op Lake Victoria. We zagen langs de waterkant (Creps garden?) onder andere prachtige huizen maar ook lepelaars, flamingo’s, 3 hippo families, zebra’s, ontelbaar veel vogels, pelikanen, everzwijnen en apen. Eenmaal terug op het kamp gauw aangeschoven in het restaurant. Steenovenpizza’s, kipburgers, pasta carbonara, steak, chips en BBQ chicken.. het smaakte allemaal overheerlijk. s’Avonds zaten de meiden na de regenbui bij het kampvuur, om een beetje op te warmen. Een normale douche is hier namelijk niet voor handen. En op een koude klets op je donder zit je ook niet echt te wachten. Het kon bijna door voor bonte avond, zo met een kop warme choco in je handen naast dat vuur.

29/03 Na een stevig ontbijt zijn we om 9 uur vertrokken richting Hells gate. Vlak voor de ingang een stop gemaakt om allemaal de beste mountainbike uit te kiezen. Zelf had je er niet eens tijd voor, want ze kwamen met z’n 6e op je afgestormd met allemaal een fiets. Ondertussen kwam Jorine erachter dat ze haar iPhone buiten had laten liggen in het kamp, dus maakte wij rechtsomkeer terwijl de andere 6 alvast de eerste 2 km over zandpaden vol stenen aflegde. Om 10 uur stonden we met z’n alle (zonder Rachel) inclusief Simon, onze gids, klaar om aan de trip te beginnen. Na allemaal eerst een flinke duit geld ingelegd te hebben, om Hells Gate National Park te mogen betreden. Na ruim 1 km trappen stopte we zodat de meiden een 25 meter hoge berg konden beklimmen. Ze hebben het allemaal geflikt, zelfs Juul.. met haar hoogtevrees! En Sascha spande al helemaal de kroon, die klom naar de top. Op een hoogte van 45 meter gaf ze de man die haar boven zekerde, een high five. Wederom een overwinning! Na een lange tussenstop reden we verder, richting de Rangers post van Hells gate. Hier ruste we even wat uit en begonnen we aan een afdeling/klim. De opmerking van Simon ‘’Tighten your shoes please’’ was voor Kimberley, op haar ballarina’s, wat misplaatst. Met natte voeten en wat slib partijtjes beleefde we alle onderdelen tot op het steen. We begaven ons in Hells Bedroom, waar Juul opeens een schedel van stof achterop haar rug had staan. Freaky, toch? Daarna liepen we door naar Hells shower, waar sommige even een warme of koude douch namen. In één waterval is het verschil duidelijk merkbaar, heel bijzonder. Verfrissend was het zeker, maar schoon werd je er uiteindelijk niet van, met al die zandkorrels en steentjes. Ook zagen we nog Hells Kitchen, waar op natuurlijke wijze eieren gekookt kunnen worden. Hells gate staat namelijk op vulkanisch gebied, wat zorgt voor kokend water. Na een tocht van 2 uur hadden we heel Hells gate gezien en konden we via het ‘View point’ terug naar onze mountainbikes. Boven op de top gaven we de apen nog even te eten en regelde Simon een lift voor Lindy en Kimberley, zodat zij niet terug hoefde te fietsen. Alle andere gingen weer voor Zadelpijn, want de fietsen waren niet je-van-het. Onderweg reden we langs everzwijnen, giraffe, buffalo’s, zeebra’s enzovoorts. Bijzonder mooi maar de terugweg ook bijzonder zwaar. Heuveltje op zeg maar. Eenmaal terug bij de entrance moesten we de fietsen zelf nog maar even terugbrengen. Dus nog ruim 2 km gereden en afscheid genomen van onze aanmoedigende gids Simon en onze lieftallige mountainbikes.. Terug in het kamp een koude douche genomen en gaan dineren. Een vers visje, een mals stuk vlees of wederom een steenovenpizza/spagetthi. De stroom was bijna de hele avond ver te zoeken, maar de muggen daarentegen waren in honderdtallen aanwezig. De bitterballen op de menu kaart werden niet meer genuttigd, buiken zaten te vol, dus zochten we allemaal op tijd ons bedje op. Of ja ik verbrak eerst nog ’n regel van het kamp.. geen geluidsoverlast. Maar dat gillen, gebeurde spontaan. Een formaat vogelspin, op de muur naast het bed. Terwijl Sascha een bewaker haalde spotte ik echter nog een dikkere. De stoere man sloeg ze, liet ze ontsnappen en was zichtbaar ook een beetje bang voor deze ‘kleine’ beestjes. Brrr. Uiteindelijk allemaal rustig gaan slapen, met het gezoem van muggen in ons oren. Lang leven de klamboe!

30/03 Na een sandwich, omelette ham – bacon – kaas – tomaat, yoghurt met vers fruit en een sappie was het tijd om de koffers weer op de bus te laden. We verlieten Fishermans camp en reden naar Lake Naivasha Cresent Camp waar we een boot tocht wilde maken met Marina boat safaris. Na wat wikken en wegen met z’n alle in de motorboot gestapt en langs het Lake gevaren, of moet ik ‘roeren’ zeggen Juul? Eerlijk gezegd, de mooiste tocht van allemaal! Opnieuw hippo families, en ontelbaar veel vogels gezien. Toen we het meer overstaken hebben we een ronde om Cresent Island gevaren, waar de film ‘Out of Africa’ is opgenomen. Een prachtig stuk privé land, met ondenkbaar veel dieren. Giraffe, pelikanen, gnoes, allerlei vogels, zeebra’s, waterbokken enzovoorts. Je kan ook tussen deze beesten lopen, maar dat kost penning 16. Enne vanaf de waterkant, des te mooi! Na deze tocht terug aan land gegaan en een kleine pauze gehouden, voor we naar Nairobi zijn vertrokken. Dagmar keek nog even toe hoe verse baarzen van hun schubben werden ontdaan en gaf mij wat vissen anatomie. ‘’Kijk dit is een mannetje’’ terwijl ze een flubberige substantie op z’n onderbuik aanraakte. Jammer voor haar had ik het bij het goede einde, en kon ze grondig haar handen gaan wassen, haha. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Rift Valley en jaagde de plaatselijke bevolking ons al gauw weg, door de veel te dure prijzen die ze voor de sourvenirs vroegen! Binnen 2 uur waren we in Nairobi, waar onze laatste uren in Kenia zijn ingegaan. We checkte in bij het Shalom house en sleepte onze koffers weer 4 hoog. Of eigenlijk deed Sascha dat, krachtpatser. Even opgefrist en terug Nairobi ingereden, hier de extra buskosten betaald en naar de Masai markt gereden. Of we nog niet genoeg gekocht hadden? Jawel, maar deze was toch net even wat anders. Geen vaste staanplaatsen, maar tijdelijke kleedjes op de grond, voor één dag. Hiervoor waren we speciaal eerder teruggegaan uit Naivasha.. want op maandag is er geen. De allerlaatste cadeautjes zijn nu echt opgekocht. Alhoewel, het was even onderhandelen, want de prijzen hier liggen belachelijk veel hoger dan in Kisumu! Je zal maar één dag in Nairobi zijn, dan word je flink afgezet. Met een paar duizend schilling minder, zijn we naar 2 uur maar eens opgestapt. Hup bij James terug de bus in, en lekker gegeten in de pizzeria op het compound van het Shalom house. Nog even wat koffers gereorganiseerd, verslagen getypt en vroeg onder de wol gekropen. We vielen allemaal rustig in slaap. De eerste en laatste dagen zijn nu eenmaal slopend (en duur) ;)

31/03 Om half 9 stond James met de bus weer op ons te wachten, onze laatste volle dag in Kenia. Zo dubbel, maar als je eens goed om je heen kijkt.. lijkt het net of we op vakantie zijn in Spanje. Er zijn weer verkeerslichten en borden aanwezig, de wegen zijn weer in goede staat, er staan strepen op de weg en de mensen lopen in luxe kleding. Het percentage wat hier een bril draagt ligt weer 90% hoger dan in Kisumu en de mensen die op straat leven zijn gereduceerd. Al met al, een iets makkelijkere stap om straks in dat vliegtuig te stappen. Anyway, vandaag vertrokken we naar de Animal Orphanage, education centre. Internet en menig telefoongesprek beloofde ons echter meer dan we kregen. Een super dure entree en niks niet op de foto met een Cheetah. Wat een domper. Om toch met dieren op de foto te kunnen besloten we naar Mamba Village te gaan. Dit is een opvangcentrum voor krokodillen en andere reptielen. Ruim 70 lieftallige groene beestjes zijn er hier aanwezig. De gids liet even zien dat ze echt leefde, want ze zagen er volgens Juul maar nep uit.. Het blijkt dat ze op de waterkant maar luie beesten zijn, maar als ze zich in het water bevinden, dan moet je uitkijken. Een stok deed goed zijn werk en liet ons allemaal wakker schrikken. Oke, hierbij wil je liever niet in de kooi komen. Na de grote jongens mochten we mee naar een kleiner verblijf. Tussen de kippeningewanden sprong hij in de kooi en ving zonder pardon een alligator. Een perfect formaat voor de meiden om vast te kunnen (eigenlijk durven) houden. Het elastiekje om z’n bek gaf wat meer vertrouwen.. dus, poseren maar!! Later kregen we ook nog een paar mini schildpadden overhandigd en konden we gewichtheffen met z’n vader, wat een zware beesten zijn dat! Terwijl hun aan hun ontbijt begonnen, verse bloemen, kregen wij wat eieren te zien. Een ovaal ei voor een krokodil en een perfect rond ei voor een schilpad. Bijzonder dat dat zo kan groeien. We verlieten het verblijf en gingen op bezoek bij het Ostrich park, 3 grote struisvogels die van dichtbij goed te bezichtigen waren. Gelukkig staken ze hun kop niet in het zand. Toen we terug wilde keren naar de bus bleek er in het park een Soemalisch kinderfeestje aan de gang. Een groot luchtkussen werd opgeblazen, paarden werden opgezadeld en daar kwam nog een .. kameel aan! Deze kans lieten Kimberley en Amy niet aan hun neus voorbij gaan. Dus even gillen toen het beeste op wilde staan en een rondje gemaakt op deze reuzachtige 4-voeter. Jeetje, wie kan dat nou zeggen? Wij hebben kameel gereden in Kenia! Hun dus! Eenmaal weer op weg zijn we doorgereden naar de Marula studios. Oftewel de Flip Flop Factory. Op deze plek worden per maand 10.000 slippers gerecycled door 53 man personeel. Deze flipflops worden voornamelijk in Nairobi (in de sloppenwijken) opgehaald en aan de Factory verkocht. Voor 5 slippers levert het ongeveer 20 bob op (nog geen 15 cent). Wat ze ervan maken? Prachtige gekleurde dieren. Van kleine schildpadden, tot grote hippo’s en van nijlpaarden tot giraffen! Wauw, wat een (kunst)werk. Eerst worden alle slippers grondig gewassen, vervolgens op kleur gesorteerd en mallen gemaakt. De slippers worden op elkaar geplakt en gaan naar het juiste team (hippo team, giraffe team etc). Hier worden ze met een mes gesneden tot ze de juiste vorm behalen. Vervolgens door naar de schuurmachines, om de scherpe randjes eraf te vijlen. Nog even door een badje heen, een mooi kaartje erom en klaar voor de verkoop. Per week worden er 48 giraffe gemaakt (van minstens ’n meter hoog), 46 olifanten, 38 leeuwen, 28 neushoorns en 23 hippo’s. Een super goed initiatief, en prachtig om te zien (iets minder leuk voor de portemonnee)! Als laatste ons af laten zetten bij de Junction, hier heerlijk geluncht bij het Java House. Later nog de luxe in het winkelcentrum gesnoven, verse milkshakes op en een beker frozen yoghurt naar binnen gewerkt. En op het einde voor de laatste Shilling nog een paar mooie oorbellen laten schieten, een blijvend aandenken aan Kenia! En nee geen zorgen (voor infecties, bloemkool oren etc) het was in een Wellness Spa (van o.a. Qlinique). Wat een lekker dagje. Eenmaal terug in het Shalom House typ ik nu dit laatste verslag. Terwijl de meiden de laatste koffers inpakken wachten we op Rachel, die zojuist is geland in Nairobi en dus over een paar uur met ons mee terug naar Nederland kan vliegen. Wat een vooruitzicht…

Als ik alvast in de toekomst mag kijken?
01/04 Wij komen niet naar huis.. GRAPJE.

Jeetje, we zijn weer bijna thuis, ongelofelijk. Wat zijn deze 3 maanden snel omgevlogen en wat is er veel gebeurd! Ze kwamen onwetend aan op Schiphol, al hadden ze vooraf nog zoveel info gehad.. de eerste dagen leefde ze in een roes en stonden ze vaak versteld. Van alles om hun heen. De mensen, gewoontes, het straatleven, de dieren, geuren en de cultuur. Op het moment dat Juul en ik onderuit gingen (busongeluk) besefte we hoe kwetsbaar we zijn, ook hier, juist hier, in Kenia. Er liggen zoveel gevaren op de loer, maar aan de andere kant heeft dat ons juist alert gemaakt. Littekens zijn ontstaan terwijl we nieuwe herinneringen maakten.

Ze hebben gevoeld, gebeden, gelachen, gedronken, geknuffeld, gezongen, geproefd, gehuild, gedanst, geroken, geklust, geluisterd, geknokt, geslapen, geknield, geklommen, gegeten en gezien. Maar vooral; ze hebben dit alles extra intens beleefd. En doorstaan! Allemaal stuk voor stuk, op hun eigen manier. De ene introvert de andere extravert. Ze hebben moeten ontladen en verwerken, want deze 3 maanden in Kenia staan in Nederland nog niet eens gelijk aan 1 jaar vol ervaringen. De ene met een telefoon of sigaret in hun hand, de andere met hun hoofd in de wolken. Uniek, zijn deze meiden. Lichamelijke ongemakken en ontzettend veel martelingen hebben ze doorstaan. Toch hebben ze de meeste momenten genoten, ondanks (soms) het gemis van familie en vrienden die ze door en door kennen. Ze moesten het met elkaar rooien en waren enkel en alleen op elkaar aangewezen. Niet altijd even makkelijk, omdat het begon als totaal onbekenden. Ze hebben 24/7 op elkaars lip gezeten. Er zijn irritaties geweest, woordenwisselingen hebben plaats gevonden maar al met al zijn er hechte vriendschappen ontstaan. Hoe vaak ik ze niet met trots tegen Kenianen hoor zeggen ‘’Mimi ni rafiki yako (Ik ben jou vriend)’’ schiet dat er onderling nog wel eens bij in om tegen elkaar te zeggen. Straks thuis, zullen ze merken dat ze (tijdelijk) alles en iedereen met het thuisfront kunnen delen, maar naar loop van tijd houd dat op. Leef je weer in Nederland en zullen vele niet begrijpen dat ze nog met hun koppie in Kenia zitten. Probeer dit niet te forceren, het kost tijd.. en misschien gaat het nooit over. Op het Kellebeek spreken ze van het ‘’Kenia virus’’ en ik weet zeker dat meer dan de helft dit heeft opgelopen. Het zal nooit verdwijnen. Ze zullen terugvallen op elkaar, zij hebben dit samen beleefd, lief en leed gedeeld. Ook via deze weg, petje af voor alle meiden, laat ik beginnen met Amanda die plotsklaps moest vertrekken. Jorine, Lindy, Juul en Dagmar, Amy, Sascha en ook zeker Kimberley, die voor een kortere periode zich goed wist aan te passen! Jullie zijn toppers.

Ze zijn gegroeid, zijn wat wijzer en zelfstandiger geworden. Ze hebben vreselijke dingen op hun netvlies staan, maar aan de andere kant ook prachtige momenten om te koesteren. Het zijn nu meiden van de wereld. Ronselen hun eigen vervoer, dingen af, en staan hun mannetje. Soms wat grof gebekt, arrogant of een tikkeltje associaal.. maar dat is slechts de buitenkant, een omhulsel, een schulp. Een gekko zal slechts zijn staart verliezen bij ongemak, maar wij mensen, hebben een tiental manieren om ons te uiten. Zowel verbaal als non verbaal zijn Nederlanders het tegenovergestelde van Kenianen. De gebarentaal, het spreken met de handen, het is er bij allemaal een beetje ingeslopen. Het makkelijk contact leggen, zomaar een praatje met iemand maken, het gaat nu net wat makkelijker dan in Nederland. De Keniaanse cultuur; liefdevol, uitgesproken en oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar. Ik hoop dat de meiden deze instelling vast houden, net zoals de Kenianen vasthouden aan hun geloof.

Ik zou boeken over het land en de meiden kunnen schrijven (als jullie dat er nog niet mee associëren) maar aan alles komt een eind. Ook aan dit avontuur. Het verhaal is officieel uit, als we morgen op Schiphol staan. Dit is het laatste hoofdstuk wat is gelezen. Zou er nog een vervolg boek geschreven worden? Het is afwachten. Voor nu is het tijd om huiswaarts te keren, zodat jullie alle hoofdpersonages weer kunnen ontmoeten/omhelzen. Handtekeningen vragen is toegestaan.. want zeg nou zelf, ze zijn toch stuk voor stuk om trots op te zijn?

Bedankt voor het volgen, het lezen en de reacties.
Heel veel liefs, kwaheri! Judith