Hallo allemaal,

Nou het is weer eventjes geleden, maar hier toch weer een reisverslag over de afgelopen weken.
Ondertussen zijn de studenten weer op hun nieuwe stage begonnen en de tijd gaat zo snel dat ze nog maar twee weken stage lopen.

Wij zijn natuurlijk begonnen met onze vakantieweek: op naar de Masai Mara!! Dit was echt heel mooi en gezellig. Lekker met z’n alle in één busje gepropt, je zou bijna medelijden met Mark krijgen: 3 dagen in een busje met 8 vrouwen. Maar niets is minder waar, geloof het of niet, maar er zijn momenten geweest dat de meiden gillend gek van Mark werden. Onze goed gehumeurde vriend heeft duidelijk geen ochtendhumeur en stapt al zingend ’s ochtends om 7uur de bus in en stopt pas met zingen als we ’s avonds de bus weer uitstappen. Wat later op de dag (als het ochtendhumeur van de meiden weg is) vonden Anouck en Nicky het ook wel leuk om met Mark mee te zingen. Uit volle borst werd er, hoe toepasselijk, hakuna matata van de Lion king gezongen. Ze begonnen zo professioneel dat er ook een bandnaam werd verzonnen. En ik zal eerlijk zeggen, ik heb de versie van hakuna matata nog nooit zo, uuhm tja, hoe zal ik het noemen, apart? gehoord. Maar ik kan jullie wel vertellen dat sfeer bij ons in de bus van een geweldig hoogstandje was!
Verder hebben we Priscilla, onze koele kikker. En ik benadruk even koele kikker! Want onze pris zat voorin de bus en wegens wat kleine problemen met de bus moest ze er eventjes uit. Jullie zullen vast denken: hoezo dan koele kikker? Nou dat zal ik vertellen! In de Masai Mara heb je niet zeker wat er schuilhoud achter elk grassprietje, bosje, takje, boom, steen. Er kan van alles op de loer liggen. Van kleine lieve mooie vogels tot grote roofvogels of van kleine schattige hertjes die daar nietsvermoedend staan te staan tot grote enge leeuwen. Dus onze koele kikker pris liep daar met een stalen gezicht door de Masai Mara heen, ze heeft nog een aantal rondjes om het busje gelopen. En wij zaten daar met ons angstzweet op ons voorhoofd de omgeving in de gaten te houden. Gelukkig toonde onze pris geen moment van angst en sprong ze zonder kleerscheuren weer terug in de bus. Pfieeej iedereen weer gerust gesteld én er was niks mis met onze bus, dus konden we onze speurtocht in de Mara voortzetten.
We hebben ontzettend veel beesten gezien, zebra’s, gnoe’s, allerlei verschillende soorten herten, olifanten, giraffe, buffels, leeuwen, cheeta’s, hyena’s, krokodillen, apen en op onze terugreis hebben we nog als kers op de taart of als klap op de vuurpijl boven in de boom een luipaard gespot! Al met al, onze safari was echt top.
In deze weken zijn Nicky en Lauri jarig geweest, super leuk om je verjaardag hier in Kenia te kunnen vieren. En Lauri was ’s avonds om 12uur jarig en tevens heeft Nederland van Costa Rica gewonnen. Dubbel feest dus! Ze werd zelfs zo enthousiast dat ze haar cocktail, die ze net van Iris had gekregen, meer over haar broek had gegooid dan dat ze het opdronk.
Na al deze leuke dingen wordt er natuurlijk ook weer stage gelopen, dit betekent alleen niet dat daar geen leuke dingen gebeuren. Iris die is door een collega op de equator school aangekleed als een echte Afrikaanse vrouw. Ze heeft een jurk laten maken van stof die ze hier verkopen. Ze is zo ingeburgerd hier in het Keniaanse leventje, sorry papa en mama van Iris, maar ik denk dat jullie dochter een beetje verliefd op het land is geworden.
Verder hadden Kim, Priscilla, Anouck en Mark een verplichte vrije dag op maandag. Zoals Kim dit mooi beschrijft komt dit door “een of ander politiek gedoe”. Nou dit klopt helemaal, niets meer aan toe te voegen. Hierdoor hebben we aan het zwembad gelegen en je raad het niet, maar Kim is niét verbrand. Huh? Echt? Neee, Hou op! Echt waaaar? Jaa echt waar, deze keer geen rood hoofd en bijna een zonnesteek, maar een bruin kleurtje wat nu toch echt ergens op gaat lijken!

De ouders gaan zo langzamerhand aftellen naar het moment dat hun zoon of dochter weer thuiskomt en misschien wel gaan huilen van blijheid. De studenten krijgen een chagerijnig gezicht als ze horen dat ze hier nog maar 3 weken zijn en de kans zit erin dat ook hun gaan huilen, maar dan omdat ze Kisumu, Kenia, nieuwe mensen, alles wat ze hebben opgebouwd gaan verlaten. Als je hier bent gaat de tijd zo verschrikkelijk snel. Je knippert met je ogen en er zijn zo een aantal weken voorbij, maar gelukkig hebben we nog eventjes de tijd om heel heeel hard te genieten van alles om ons heen en wat we hier hebben. En dat gaan we zeker doen!

Aan de mensen in Nederland een hele fijne vakantie!
En groetjes van ons allemaal.