WEEK 1 - 2 en 3

Wegen die geen wegen zijn …

Woensdag rijd-dag: van Nairobi naar onze bestemming Kisumu: een afstand van 500 km waar je normaal een uurtje of 5 over doet. In Europa wel te verstaan…
In Kenia kost je dat bijna het dubbele aan tijd. De wegen zijn bijna overal 2 baans, en soms zo smal dat je bij elke tegenligger je hart vast houdt. Op sommige stukken wordt de weg 3 baans en dan zie je dat elke chauffeur de middenbaan gebruikt, of er nou wel of geen doorgetrokken streep op de rijbaan ligt waar jij over rijdt. Zo ook onze chauffeur. Toen ik hem vroeg hoe de Kenianen die doorgetrokken streep interpreteren gaf hij doodleuk aan: naast die doorgetrokken streep ligt een onderbroken streep en die mag je altijd over. Hahaha: discussie gesloten … ik probeerde nog even te melden dat onze verkeersregels toch echt anders geïnterpreteerd worden: het mocht niet baten.
Na 2 uur rijden zagen we de eerste vrachtwagen al op zijn kop in de diepe berm liggen. Even wennen … En na nog eens 2 uur een soort jeep tegen een betonnen muur …. “Safety first” riep onze chauffeur en minderde onmiddellijk zijn snelheid.

Halverwege onze rit doken we een fikse regenbui in. De regen valt hier recht naar beneden en al snel zie je geen hand voor ogen. Onze chauffeur, die deze regen uiteraard wel gewend is, zag zijn ramen alsmaar meer beslaan en het leek me toch wel tijd worden om die te ontwasemen … beetje aan de knopjes op het dashboard draaien, Airco aan en tot zijn stomme verbazing verdween de aanslag direct.
“Hoe ik dat deed” hij glimlachte en vertelde dat hij geen notie had van al die knopjes: “nog nooit gebruikt”. Op mijn vraag wat hij doet om de boel ontwasemd te houden zei hij doodleuk: ik draai het raampje open…. Je blijft je verbazen.

In Kericho – met zijn enorme theeplantages - lag de weg opgebroken, dat wil zeggen, de weg werd er verbreed. In Nederland word je dan automatisch omgeleid: in Kenia rijd je door terwijl je naast je een afgraving van minstens een halve meter rijdt. Nee niet aangegeven, noch afgeschermd. Links en rechts word je ingehaald, en niemand die zijn snelheid aanpast. Vooral in het donker is het niet veilig rijden: de meeste auto’s hebben geen tot onvoldoende verlichting. Je ziet ze niet, en zelf zien zij zelf ook maar bar-weinig. That’s all-in the Kenia-game.

Om de snelheid binnen de perken te houden kom je om de haverklap “sleeping policemen” tegen: het zijn de verkeersdrempels, minstens 10 cm hoger dan in Nederland. Als je zo’n drempel te laat opmerkt, knal je er letterlijk tegenaan en overheen … goed voor je schokdempers. Natuurlijk staat er een waarschuwingsbord: nee niet vòòr de drempel maar bìj de drempel; met andere woorden: je ziet dat bord altijd te laat !!! Ook dat is Kenia.

Net zoals je het bordje “wet, just painted” niet bij de ingang staat en direct in het zicht valt, maar op de zijmuur hangt als je binnenkomt. Ook goedemorgen … vestje naar de knoppen.

Maar goed: nog even terug naar die wegen die soms onbegaanbaar zijn.
Sammy: onze huis-tuktuk-chauffeur weet er wel raad mee. Als hij over een drempel of door een kuil moet, roept hij op zijn Keniaans ‘hobbeltje’ Zijn uitspraak is geweldig en hij sms’t ons: ik miss jillie, en noemt ons moi meisje … en mij moi mum …. Een mooi figuur die Sammy. En vooral betrouwbaar. Hij rijdt ons met zijn tuktuk veilig door heel Kisumu en wij … genieten van het Keniaans verkeer dat door elkaar krioelt over wegen waarvoor het woord “weg” wel enigszins misplaatst is …


WEEK 2


Kenia zit in al je botten …

Snotterige kinderkopjes die zich tegen je aannestelen. Hun kleertjes aan flarden en niets schoons in de kast. Wat moest ik daar toch aan wennen toen ik dat de eerste keer zag. Ze dringen zich aan je op, willen naast je of met je zitten, raken je aan, of durven niet. Grote ogen die veelzeggend zijn en die je alleen maar kunt begrijpen met je westerse kijk op kinderen. “Zielig” is het eerste woord wat zich aan je opdringt.

Zo is het ook Ilse vergaan. Al die kleine kinderkopjes die zich rondom haar verdringen. Ondeugende ogen als ze een flinke tik krijgen, iets wat in Nederland verboden is en hier alledaags. Geweld met geweld bestrijden, ook de kleintjes delen tikken uit. En als je te kennen geeft dat je dat niet zo prettig vindt, kijken ze verbaasd, en houden meteen op.
Je kunt niet anders dan van ze houden; het is liefde op het eerste gezicht.

Tessa heeft het zwaar te verduren: de eerste dag werd ze aan haar lot overgelaten, huilend kwam ze thuis. Op dinsdag samen met Ibrahim gesproken die wel herkende wat ze inbracht. Een groot aantal kinderen is na de schoolvakantie niet teruggekeerd, en degenen die er wel zijn hebben zoals gewoonlijk aanpassingsproblemen. Ze reageren of apatisch of overgevoelig. Verre van gemakkelijk, zeker als je hun taal niet spreekt en de kinderen zelf geen Engels spreken.
Kenia is op werkelijk op alle fronten anders.

Dan Mette, die op de tweede dag een gevangene, compleet met gevangeniskleding in ‘de’ stoel zag zitten en behandeld heeft. De bewaker houdt een oogje in het zeil, terwijl de gevangene toch zwaar geboeid, geen kant uit kan.
Of ze zelf wil trekken … ze krijgt hier kansen die haar in Nederland nooit geboden zouden worden. Tandarts-assistentes zijn hier ongebruikelijk, ze wordt begeleid alsof ze zelf tandarts wordt.

Xanne staat haar mannetje en is voorbereid op de meest schokkende gebeurtenissen, gewapend met de overtuiging: mij krijgen ze hier niet klein, ik weet wat me te wachten staat, ik ben op zich heel nuchter. Het blijkt anders te functioneren als ze geconfronteerd wordt met van die kleine hummels, waar onvoldoende zuurstof voor is, of voor wie de medicijnen te duur zijn, of die gewoon dood liggen gaan. Hoe deal je daar als 19-jarige mee. Je kunt je eenvoudigweg niet afsluiten, je ziet het onder ogen, je kunt niet wegrennen, je blijft, voelt een snik.

Het was een heftige week. Een week van wennen en verwondering, van verbazing en verwarring, van weerstand en tranen, van diepe menselijkheid en met lege handen willen bijdragen. Kinderadoptie, financiële support … wat ga ik met mijn geld doen wat ik hier wil investeren. Een euro kan maar 1x uitgegeven worden. Er er ligt hier voor kapitalen aan hulpvragen.
Kenia …wat doe je met me. Je zit ‘under my skin’


WEEK 3

Cultuurverschillen, of …?

‘Heb jij ee auto’ vraagt John, de stage-beleider van één van onze studenten.
Ja, die heb ik, en ‘what about you’ … Hij is 38, en beleidt als headteacher, samen met zijn staf, 250 leerlingen van ‘zijn’ Joyland: een huis voor jongeren met voornamelijk een lichamelijke beperking. Gedreven, hulpvaardig en belangstellend.
Zelf heeft hij geen auto, want zijn zus is weduwe en hij onderhoudt haar en haar zoon. Hij betaalt schoolgeld voor zijn neef. Daarnaast onderhoudt hij zijn moeder en nog een tante. Familiebanden zijn heel sterk bij ons, vertelt hij met trots. Je weet je verzekerd van hulp als je het nodig hebt; we zijn met elkaar verantwoordelijk om elkaar zorg en steun te bieden. Wij delen wat we hebben. Als ik een auto zou kopen, zou mijn neef niet kunnen studeren. En de neef: hij doet zijn uiterste best: haalt hoge cijfers en straks is hij op zijn beurt weer degene die met zijn inkomen zijn familie steunt. En niet alleen materieel …
We zorgen voor elkaar….
Daar kunnen we als westerlingen van leren. Onze individualistische inslag heeft zo zijn effecten op onze samenleving.

Wij hebben, we bezitten,worden overstelpt met overvloed, we werken veel en hard voor onze bezittingen. Onze kasten puilen uit, onze honger naar meer is onuitputtelijk. Ik ontkom daar zelf ook niet aan!
Kenia leert me om te delen, leert me om blij te zijn met onze gezondheidszorg, met onze goede wegen en infrastructuur, met opleidingskansen voor iedereen.
Het leert me ook blij te zijn met onze democratie.

Zo zat ik deze week in een (VW)busje met nog 21 anderen. Het puilt letterlijk uit. Langs de kant van de weg regelmatig een politieman die even controleert en daarna zijn hand ophoudt. Zonder aarzeling laat de bijrijder er iets inglijden …
Zo heb ik me verbaasd over de man die voor onze vergunningen zorgt: hij incasseert de bedragen zonder een bonnetje af te geven. En dat in een land waar corruptie hoogtij viert. Op de vraag van Millicent of ze een bon krijgt, antwoordt hij glimlachend en veelbetekenend. Nee geen bonnetje, wel een verklaring dat er geld gegeven is. En als we het er niet mee eens zijn zegt ie doodleuk: than you take the money: than you have no licence to work …. Zo wordt corruptie in stand gehouden.

De dispensary (het gezondheidscentrum) in Esikulu is voorzien van alle gemakken, toen het werd overgedragen aan de overheid. 3 goed opgeleide medewerkers voor apotheek, laboratorium en de verpleegkundige. Ze worden inmiddels niet meer betaald. De apotheekassistent en laborant hebben eieren voor hun geld gekozen. De verpleegkundige werkt nog. De vraag is voor hoe lang. Het zorgaanbod afgenomen versus het aantal patiënten dat toeneemt.
De overheid doet beloftes bij de aanbouw van de school. Je kunt je met recht afvragen hoe de overheid zich opstelt als de school er eenmaal staat. Recht op onderwijs voor iedereen, ja zelfs een computer voor elke leerling: dat is de belofte van de regering. Ik moet het nog zien …

En Ilse die nu haar nagels van vingers en tenen laat lakken betaalt inclusief het vijlen slecht 2 euro. De kinderen in het weeshuis hebben die luxe niet: bij hen worden hun nagels geknipt met een (scherp) mes …. Over cultuurverschillen gesproken.

DAT WAREN ZE DAN: MIJN VERHALEN VAN DE EERSTE 3 WEKEN, IK BELOOF BIJ DEZE PLECHTIG DAT MIJN VOLGENDE BLOGS MET REGELMAAT VERSCHIJNEN: (ik snap eindelijk - weer - hoe het werkt)
fijn weekend allemaal !!!

en nu deze nog DIT GAAT OVER GROEP 15, en hellup hoe kan ik dat nu toch weer veranderen ….. ? wie heeft een tip???