KUCHEKA

Hallo allemaal,

31/1 Werd er in Kisumu nog flink een feestje gevierd in Signature, om 00.00 waren we namelijk (allemaal) 1 maand in Kenia! De tijd vliegt, we zitten alweer op 1/3.

1/2 In Kisumu was het ook weer vroeg dag, ze gingen met Piet en Ineke naar de kliniek van Sister Lucy, in de Slumps. Hier hebben ze medische spullen naartoe gebracht. Wat waren ze blij en wat konden ze het goed gebruiken! Dit kliniekje is gericht op Delivery. Bevallen, lees mee, in de hitte, zonder waaier, op een houten tafel. Op weg terug naar huis dachten Dagmar en Rachel even voor B.A. Baracus (A-TEAM) te kunnen spelen. Ze miste niet alleen het Goud, maar ook de kracht, dus lieten ze de man die de volle Jerrycans versleepte toch maar zelf verder gaan. Wat een sterke vent! Gauw omgekleed en naar het Kisumu Hotel gereden. Het was er onwijs druk. Ze spraken af met wat Nederlanders om de volgende dag de Money Rock te beklimmen. s'Avonds aten ze heerlijke Kip korma, Butter chicken masala enzovoorts bij Haandi, een Indiaans restaurant. Eenmaal thuis leken ze nog niet verzadigd.. Een fles Ketchup kwam op tafel. Maar schijn bedriegt, de haren werden losgehaald en doorgekamd. Helaas besloten de groene haren geen ruimte te maken, voor hun 'originele' blonde haren. Dat rode goedje is nu eenmaal niet zo hardnekkig als dat chloorwater. In Rangala was er nog steeds geen stroom én geen water. Pas dan besef je hoe verwend we zijn, dat alles maar gewoon werkt. De afwas stond te verpieteren en ons lichaam schreeuwde om een douche. Samen met Amanda naar de lokale waterput gegaan. Handdoeken om en een fles shampoo mee. Net of je bij de kapper bent, maar dan een goedkope versie.. Lange haren werden gewassen onder het miezerige koude straaltje, maar we voelde ons een stuk schoner! Water is nu eenmaal van levensbelang. Ondertussen kwam heel het dorp aangewandeld om grote 10ltr emmers te vullen. Want niemand wist, hoelang dit zou gaan duren. Wij bleven niet achter, dus versleepte we triljoenen H2o moleculen naar onze keuken. Terwijl de vrouwen met gemak zo'n grote zware emmer op hun hoofd meenamen. Een tikkeltje jaloers. Later pakte we de matatu naar Ugunja, om Monica opnieuw een bezoekje te brengen. Want die gemaakte broeken, zijn eigenlijk niet eens broeken te noemen. Geen poot om op te staan, want de meiden hadden alles al betaald. Voet bij stuk gehouden en uiteindelijk haar nummer weten te bemachtigen. Ze was namelijk zelf 'out of town'. Na wat belletjes heen en weer was het duidelijk, ze zat al 2 weken in het ziekenhuis bij haar man. Hij had een ongeluk gehad (met de motor), en daarbij zijn beide benen gebroken. Levensbedreigend dus, waardoor ze 24/7 aan zijn zij moet zitten. We hebben de stukken stof achtergelaten, in de hoop dat het goed komt (let wel, met duidelijke tekeningen en instructies, van deze blanken!) De meiden laaide hun boodschappenmandje en vervolgens hun rugtassen vol en we gingen op pad. Op naar Hotel Camunya. Na een aardige tippel hebben we een hele poos gewacht op ons eten, niks nieuws hier in Kenia. We aten, al dan niet met smaak. Na een kleine wijziging in de rekening (Boneless chicken betekend niet botten met kip..) zijn we verder gaan wandelen. Een hele positieve instelling hadden ze hoor, maar een tocht van dik 'n uur (volgeladen met 1,5L flessen Coca Cola etc) hebben ze ter hoogte van de Equator toch maar afgezworen. Er werd vriendelijk gezwaaid, naar alle voorbij komende matatu's. Binnen 10 minuten stonden we terug op Kajamba. De friettent in het huis werd geopend, olie werd op het vuur gegooid en we waande ons even in China, heerlijke loempia's werden genuttigd. In de avond keken we de film 'Now you see me' en was het gegiechel nog lang na te horen.

2/2 In Rangala was het een rustige, maar geen typische zondag. Gevild door een voedselvergiftiging, ging deze dag snel aan me voorbij. De meiden hadden de moed weer verzameld, ofja eigenlijk alleen voor de leraressen, om hun kunstwerken af te maken. Ze tekende, mixte en schilderde een guitige Aap en Leeuw in the Final Class. Klein detail, met make-up kwastjes. Precisiewerk en dus tijdrovend. Later keken ze de film 'Smoorverliefd'. In Kisumu verzamelde de meiden met Saskia, Bart, Dominique, Michelle, Francis en Max. Na een ritje met de bus naar een boerderij, begon de wandeling. Of laten we zeggen.. klim. Op/door/over stenen klauteren en dat in een bebost gebied. Gelukkig stopte ze om de zoveel meter, om even op adem te kunnen komen. Op de helft friste ze zichzelf op bij een waterval (riviertje) en zagen ze eindelijk de bewoonde wereld terug. Gelukkig hoefde ze geen (loop)tol te betalen, omdat er een lokaal persoon met ze mee klom. Nieuwe energie nam ze mee naar de top, ze werden opeens vergezeld door een hoop kinderen! Wat een uitzicht! En een gevoel van; I'm on top of the W-O-R-L-D-D-D! Een kleine picknick werd gehouden maar er werd vooral uitgerust. Bart vertelde het verhaal omtrent de Monkey Rock. Het schijnt dat er elke dag stipt om 15.00 alle apen naar deze plek komen. Hierbij zit de Opper aap op de top en alle andere apen er omheen. Bart grapte dat Kenianen zich niet aan de tijd kunnen houden, maar apen dit wel kunnen. Ha-ha. Terug naar beneden, het makkelijkste gedeelte zou je denken? Alles behalve. Nicotinegebrek sloeg toe, het water was op en de ledematen begonnen te trillen. De vermoeidheid nam de overhand en de uitglijd acties begonnen. Eenmaal terug op het vaste land snel de bus in en terug naar huis. Alle hobbels konden ze gestolen worden, ze waren bek af. Terug bij Panda's paradise nog wat gekletst en verfrissing gezocht in het zwembad. In de nacht klepperde alle ramen, begon het onwijs hard te regenen en te stormen.

3/2 In Kisumu stonden ze op, zonder stroom. In het donker, zonder ontbijt (boterhammen niet kunnen roosteren) en ook al niet fatsoenlijk kunnen douchen (alleen een koude straal). Welkom in Kenia. Eenmaal aangekomen op de Joel Amino was Jorine blij haar kinderen weer te kunnen zien. Ze had echter weinig energie om iets uit te kunnen voeren, de spierpijn eiste veel op. Fijn hé, zo'n berg beklimmen? Gelukkig voor haar had de lerares iets anders in gedachte met deze dag. Alle lessen lang moesten ze namelijk oefentoetsen maken. Ze worden nog steeds flink onder druk gezet (gericht op het landelijk gemiddelde) en Phoebe dreigt zelfs met het bellen van hun ouders, als ze niet slagen voor de toetsen. Vandaag werkte Lindy in de school klassen van Mama Ngina. In de Babyclass werd er met klei gespeeld en liet ze de Nederlandse manier van straffen zien. De lerares stond haar met grote ogen aan te kijken toen Lindy iemand met stoel en al naar 'de Hoek' verplaatste. Ze gaf te kennen dat zij normaal een tik verkocht zou hebben. Later speelde ze in de Final class met de kinderen die al wat Engels spreken. Stickers werden uitgedeeld, nagetekend en er werd weer eens gekleurd. Ook hebben ze vliegtuigen, boten en hoedjes gevouwen.. Maar Teacher Mzungu Lindy bleek het toch niet zo goed in de vingers te hebben als de kids. Terwijl er van alles door de lucht vloog grapte de moeders van het weeshuis dat Samuel (haar lievelingskindje) graag een blanke moeder wil. Hij wil namelijk alleen door haar opgetild worden. Dagmar ging weer met Workshop Class 3 aan de gang. De schilderijen van afgelopen week hangen inmiddels op in de klas, en de kunstenaars zijn er apetrots op. Vandaag versierde ze ballonnen met stiften, stickers, stempels enzovoorts. Later speelde ze buiten, en werden er creatieve spelletjes mee gedaan. Denk bijvoorbeeld aan lummelen, met ballonnen. Ook werd er nog even tijd besteed aan de website. Aan het einde van de dag deden de meiden samen boodschappen en aten ze eindelijk een keer op Nederlands tijd. Ja, ja, de Keniaanse mentaliteit slibt er langzaam in. Ondertussen, in Rangala werden Sascha en ik uit bed geklopt. Geen reguliere dag dus, hij begon hierdoor een stuk (on)aangenamer. De sleutel van het hek was niet snel voor handen, dus even moeten ochtend gymnastieke.. Zonder kleerscheuren aangekomen in the delivery room, maar, jammer genoeg, té laat. Een klein prulleke lag daar gewikkeld in een kanga (traditionele doek). Klaar om bewonderd te worden. Klaar om geknuffeld en gevoed te worden en klaar om zijn ogen te openen, in deze nieuwe wereld. Hij had zojuist de warme buik van zijn moeder verlaten, met een geboortegewicht van 2.1 kg. Een mooi ventje zag je langzaam van blank naar bruin verkleuren. Het huilde niet, maar lag tevreden te liggen, terwijl zijn moeder achter ons gehecht werd. Niet veel later moest ze teruglopen naar de kamer waar ze vandaan kwam. Lopen ja, gehecht, en nog geen paar minuten nadat ze een kind op de wereld had gezet. Het is hier de normaalste zaak van de wereld. De vrouw die zojuist in haar eentje (!) de bevalling had gedaan stapte nog eens extra rond in de veel te grote witte kaplaarzen. Wat ze ging doen? Schoonmaken. Een fles Dettol kwam tevoorschijn en een zwabber werd door de bloedplassen op de vloer gehaald. Later was een luidruchtige 'KWAK' te horen, die de Placenta in een stalen emmer deed verdwijnen. Goedemorgen. Alles werd grondig schoongemaakt en dat, terwijl de New Born nog in diezelfde kamer lag. Voor ons Nederlanders ondenkbaar, maar hier gaat het kind niet automatisch na de bevalling terug naar de moeder. Een dokter werd opgetrommeld en gaf het kind, zonder naam, wat druppels. Door navraag kwamen we erachter dat de moeder HIV besmet is en de baby hier nu de eerste 6 maanden medicijnen voor zal krijgen. Het naamloze kind zal wellicht einde van de dag een naam krijgen. Vaders mogen hier namelijk NIET aanwezig zijn bij de geboorte van hun kind maar moeten WEL de naam geven aan het kind. Verschil moet er zijn.. Nadat de kamer weer glom mocht het kind eindelijk terug naar de moeder. Sascha was huiverig dus bracht ik het frummeltje naar z’n mama. De moeder lag inmiddels aan het infuus en leek niet blij om haar kind te zien. Was het ongewenst? Verwekt door het ontbreken van voorbehoedsmiddelen? Kon ze er niet voor zorgen? Haar hoeveelste kind zou dit wel niet zijn? Er raasde vragen door m'n hoofd, die ik niet kon stellen omdat haar Engels below the level was, maar bovenal vond ik het ongepast. Misschien toonde ze alleen haar emoties niet (zoals Nederlandse vrouwen dat wel doen). We lieten haar alleen, op zaal, met nog 3 vrouwen en pasgeborenen. De meiden waren samen naar stage gegaan en ook brachten Piet en Ineke een bezoek aan Rangala. In de Nursery school was Pauline erg blij met haar schilderingen op de muur. Later speelde Sascha Bingo en mochten ze allemaal een armbandje uitzoeken, want ze hadden natuurlijk allemaal weer prijs! De meeste jongetjes waren er nog gelukkiger mee dan sommige meisjes. Roze kraaltjes, glittertjes, strikjes, het kon niet op. Later ben ik Judith gaan helpen in het Babyhome, wat een team, komt vast door onze naam :) Ze blijft zich verbazen over het feit dat we niet getrouwd zijn. En dat we ook geen kinderen hebben, is al helemaal gek. Zelf onderhoud ze er met moeite 5 en vertelde ze dat zij thuis de kostwinnaar is. Ze heeft er spijt van, omdat ze met 2 kinderen een veel beter leven gehad zou hebben. Al met al, kunnen ze allemaal wel naar school. Jammer genoeg moeten ze daarom af en toe wat spuug inslikken, omdat er te weinig eten voor al hun monden is. s'Avonds maakte het schilderen plaats voor schoolopdrachten. De eerste stage loopt namelijk al bijna op z'n eindje.. dus nog snel alles op alles zetten. De laatste loodjes, wegen nu eenmaal het zwaarst.

4/2 In Rangala in de ochtend even langs Amy op stage gegaan. Het was een drukte van jewelste op de Girlsschool. Moeders brachten nieuwe leerlingen aan, en andere haalde juist certificaten op, zodat ze naar een High school kunnen. In haar pauze even het dorpje Rangala bezocht. We kozen voor de moeilijke weg, we waande ons een weg tussen de mudd huisjes van de lokale bevolking door. Kippen en kuikens, slapende honden, uitgerookte schuurtjes en groen landschap was zichtbaar. Amy had helemaal gelijk met de uitspraak ''Wauw, wat is Kenia toch mooi''. Uiteindelijk werden we door iemand hand in hand meegenomen. Op zich is dat niet zo'n vreemd fenomeen hier, maar de man had wel een hele aparte houding. Onder invloed van.. We liepen langs de winkeltjes en werden meegevraagd naar een brouwerij. Nog geen paar straatjes verder zaten er wat mannen op een bankje met een grote plastic drinkbeker. Ze dronken uit een rietje en hadden een flow alsof het zaterdag avond was. Maar eigenlijk was het dinsdagochtend, rond een uur of 10. Tja, en nu al straalbezopen. Het volgende zag ik aankomen.. Bedelen naar geld, voor nog zo'n grote beker vol Liquor. Vast en zeker verslaafd. Met m'n goede gedrag gaf ik ze geld, gaf ik indirect goedkeuring aan deze slechte gewoonte, maar, voor wat hoort wat. Eigenlijk was ik gewoon nieuwsgierig, en wilde we de brouwerij van binnen zien. Met veel te hoge verwachtingen stapte we binnen naast 3 grote tonnen van minstens 100L. Hierin zat een goedje van onder andere; Melk, Water, Maïs, Honing, en iets van ERC? Het moet ongeveer 1 week rusten, waarna het gedronken kan worden. Ik sprak met een oude man die naast de brouwerij op zijn Liquor wachtte. Hij vertelde me dat hij dit drinkt als hij honger heeft, hij zo goedkoper verzadigd raakt! Voedsel is dus duurder dan een lokaal brouwsel, geen wonder dat er zoveel zatlappen zaten. Na wat aanmoedigingen nipte we van een beker en was het net een explosie in je mond. Niet dat het in brand stond, het was juist vie-hies. Alsof je enkele ongemalen koffiebonen doorbijt met nog minstens 10 andere vieze smaken erdoorheen. Bah! Op weg terug hoorde ik gezang uit een soort van gebouw. We keken naar binnen en waren zojuist beland in 1 lokaal, die wel 3 klassen bevatte. Welcome at the Acadamy. Slechts 1 lerares, maar die wist de boel wel te temmen, met 'n stok in haar hand.. We gaven ze wat speelgoed wat we toevallig bij hadden en verlieten de school. Om ons huis heen gebeurd er zoveel, wat we niet eens allemaal voor mogelijk hebben. Terug op het compound voerde Amanda haar schoolopdrachten uit met Juliet. Die is vast te veel in aanraking geweest met blanken, want wil niet met haar handen eten. Ze ondernam activiteiten met haar en wist het zowaar leuk te maken om vies te worden. Mission completed. In de Nursery probeerde Sascha vast te stellen door middel van opdrachten of Valery kleurenblind is. Sprak ik wederom met de Sister over het verven en kwam ze tot een besluit. Ze mogen verder, het is tenslotte voor de kinderen en anders is het zonde van de verf. Maar de spontaniteit is er inmiddels wel vanaf, nadat er vanmiddag 2 inspecteurs zijn langs geweest (en binnenkort alles gaan oververven). Je zou ze toch, achter het behang willen plakken! Een tocht naar de rivier werd gemaakt en in de avond waren alle neuzen weer dezelfde kant op gericht. Naar de tafel, in hun opdrachtenboek. s’Avonds keken we de film ‘Girl most Likely’ In Kisumu liep Jorine met Juul mee in de klas, even bij elkaar de kunst afkijken. De studenten leerde weer Engels en rekenen. Later gaf Juul met Jorine samen gymles. Nog even gauw een nieuwe bal gescored in de supermarkt en trappen maar! Voetbal blijft hier het favoriete spel. Na de les wilde de stoere jongens ineens allemaal Jorine’s hand vast houden.. ze waren opeens niet meer verlegen! In de namiddag maakte ze in een klein uurtje ruim 110 zakjes, gevuld met popcorn voor haar klas. Rachel en Dagmar werkte weer hard aan de website. En van hard werken, word je hongerig. Ze zijn gaan lunchen bij een soort van hostel en bestelde daar vlees. Slimme zet? Nadat Dagmar een koeien tand uit haar eten had gevist, waren ze al snel verzadigd. s’Avonds genoten ze van een makkelijk maaltje, soep met broodjes, wat gelukkig wel smaakte.

5/2 In Kisumu nam Dagmar, haar Duitse buurmeisje, Saskia, mee naar stage. Ze heeft haar rondgeleid op de Lutheran, haar voorgesteld aan de andere Duitse meiden (die daar werken) en ze hebben samen mandazi’s gebakken (soort van Oliebollen, maar dan anders). Juul keek vandaag juist mee met Jorine, en er werd inderdaad wat afgekeken. Nakijken was aan de orde van de dag. Ze bikkelen nog steeds voor hun oefentoetsen. Later moesten ze van Phoebe hun 2 handen openhouden en God bless you zeggen, terwijl de meiden de popcorn zakjes uitdeelde. Tegen alle verwachtingen in waren ze er juist heel zuinig mee en propte niet gelijk alles naar binnen. Na de lunchbreak verdeelde de klas zich in tweeden. De groepen Cheeta’s en Leopards kregen beide 20 Science vragen, die elk goed waren voor 2 punten. De meiden zijn in de klas gaan zitten en deden mee met de groepen. De Cheeta groep won en de andere uit de Leopard waren gelijk teleurgesteld en chagrijnig. De klas oefende nog een keer de uren op de klok, omdat Jorine zich hier zorgen over maakte. Uiteindelijk hadden ze er 5/9 goed, niet slecht maar rond deze leeftijd moet je gewoon klok kunnen kijken. s’Avonds aten ze rosti met maiskolven, erg exotisch maar er was nog een gaatje over. Deze werd gevuld met een heerlijke brownie en milkshakes bij de Laughing buddha. In Rangala was het een normale dag, op stage. Terwijl ik samen met Rose (rechterhand van de Zuster) popo (papaya) schoonmaakte spraken we over de adoptie van haar dochter, Macrine (uit het Babyhome). De papieren zijn nog niet rond, ze moet eerst binnenkort 125,- euro betalen. En in een later stadium nog 350,- euro aan de rechtbank. Dus crue gezegd betaal je hier ongeveer 500 euro voor een adoptie (als je Keniaan bent). Tegenover de torenhoge prijzen en regels van Nederland t.o.v. een adoptie in Kenia.. Rond het avonduur zijn we met een van de leraressen van de Nursery mee naar haar huis gelopen. Een tripje van 30 minuten lopen, maar dat hadden we er wel voor over, ze had ons tenslotte uitgenodigd. Een keurig klei huisje met hardboardplaten en een mooi compound daar omheen was zichtbaar. Een groot stuk land is de ideale gelegenheid voor haar zoon om daar met z’n vriendjes te kunnen voetballen terwijl er ook vrolijk kipjes rond dartelen. We kregen koffie en er werden pinda’s voor ons geroosterd. Wat een gastvrijheid en wat een knus huisje. De kuikens lopen binnen, de kat slaapt in de stoel en de mieren lopen over de grond. Ruim 10 stoelen maar slechts 1 slaapkamer. De matrassen die boven ons hoofd hingen worden s’Avonds van ‘zolder’ gehaald en dienen dan midden in de woonkamer als slaapkamer #2. De meiden trapte nog een balletje met de jongens, terwijl Pauline haar cadeautjes uitpakte en wij hun losse foto’s bekeken. Vlug richting huis, toen het weer omsloeg. Net voor de buien en het onweer waren we binnen, maar wel zonder stroom. Amy stond te kokkerellen met haar hoofdzaklamp op toen de stroom weer aanging. En weer uit, aan, uit, aan etc. De hele avond was het feest. Niet voor de andere, die bang in de bank lagen (bliksem is ongewenst). Het hele huis werd gepoetst en de verslagen werden geschreven. Een beetje improviseren was nodig, niets werkt echt handig met een knijpkat in je hand.

6/2 In Rangala ontpopte Amy vandaag in een ware Keniaanse vrouw. In drie plastic bakken (sop/water) werd een berg kleding in een paar uur tijd weggewerkt. Stiekem kreeg ze wel een beetje hulp, van de kleine kindjes van de Nursery school. Zo jong, en al zo gedreven. Een kind kan de was doen.. gaat hier echt op! In de middag vertrok ik met Sascha naar Ugunja. Niks ongewoons zul je denken, maar dit keer namen we Patrick mee. Hij is de (nacht)bewaker van het compound en werkt werkelijk waar elke nacht van het jaar. Niet goed voor je gesteld, lijkt me, maar het zij zo. Hij verdiend er z'n brood, uh, nee Ugali mee. Onze buurman, Patrick woont in een hardbord huisje van golfplaten. Er past zowaar één 1-persoonsbed, 'n kookstelletje (pan op hete kolen) en een stoel in. Kun je het je voorstellen? Een klein stulpje, waarnaast hij ook nog zijn vrouw en 4 kinderen moet onderhouden. Zijn familieleden wonen trouwens niet bij hem, maar in een dorp hier ver vandaan. Ondanks dat hij ze niet vaak ziet, is hij de vrolijkheid zelve. Een goedlachse man, die het leven met de dag leeft. En vandaag, vandaag was het zijn dag. We namen Patrick mee, in de matatu, naar Ugunja. Opzoek naar een paar nieuwe stappers, want de slippers die hij droeg waren in de afgelopen jaren flink versleten. Denk aan gaten in z'n zool door het lopen over de keien hier, om al maar te zwijgen over de x aantal pogingen om z'n slippers te repareren.. Na een rondje over de markt gaf hij het op, het was donderdag en dus geen markt. Op de vrijdag zou de man er zijn met een berg plastic slippers. Dus op naar Monica, en hier een eeuwigheid gewacht. Onze broeken waren gerepareerd en werden op het moment gestreken. Patrick kreeg (ondanks het afslaan) een flesje Fanta Blackcurrant (500ml!) en je zag hem zichtbaar genieten. Frisdrank gaat normaal ver boven zijn budget dus drinkt hij het nooit. De broeken zaten (bijna) als gegoten, dus konden we vertrekken. Maar niet zonder waar we voor gekomen waren. Na enige onderhandelingen was hij onwijs dankbaar en had hij een glimlach van Rangala tot Kisumu (oor tot oor heeft hij altijd al). Lieve sponsors, hij ontving met trots een paar Lederen slippers! Om het compleet te maken gingen we ook nog maar even Sairam (supermarkt) in. Hij had niks nodig zei hij.. Later kreeg hij nog schoolschriften voor zijn kinderen en een grote zak met 5KG suiker. Daarbij nog een grote fles Fanta (gewoon omdat hij het zo lekker vond) en 5Ltr (bak)olie. Zijn dag kon niet meer stuk dus keerde we terug naar het compound in Rangala. Met trots liet hij al zijn gekregen spullen aan de andere meiden/buren zien. Sommige reageerde met een ondertoon van jaloezie maar de meeste waren blij voor hem. Voor ons huis werden verse Samosa's (gefrituurd bladerdeeg met beef/groenten erin) gebakken wat nieuwsgierigheid wekte bij de spelende meiden. Omdat ze er niet van mochten snoepen besloot ik ze anders blij te maken. Met m'n make-up naar buiten en ze kregen allemaal (niet de jongens, alhoewel die wel wilde) oogschaduw op. Wat voelde ze zich mooi! Tja, dat kennen ze hier niet, al die goedjes die wij op ons gezicht/ogen kunnen smeren. Achter het huisje maakte ze intussen een soort van brandstapel. Palmbladeren, zand, hout, stenen en een vuurtje deden samen dienst om kolen te maken. De heerlijke lucht van de Samosa's werd alla minute verdreven.. toen de schemering inviel was het tijd om de hoofd zaklampen weer uit de kast te halen. Er was namelijk de hele dag al geen stroom. Eten kon nog net bereid worden, maar telefoons raakte leeg en zelfs 'n film kon (op 3 verschillende laptoppen) niet afgekeken worden. Heel even hoopte we nog dat de stroom s'Nachts terug zou komen, maar tevergeefs. In Kisumu stond Juul vrijwel de hele dag alleen, omdat lerares Caroline het te druk had met andere dingen. Ze heeft zelf lesgegeven en nagekeken. Orde houden was met momenten moeilijk maar gelukkig heeft ze het overleefd en zitten haar 2 armen nog aan haar lijf! Een schreeuw van aandacht als ze daaraan gang hangen.. Jorine keek ondertussen opdrachten na. De kinderen in haar klas moesten woorden invullen met klinkers, werkwoorden omzetten etc. De klas werd in 4 groepen verdeeld en om beurten moest er 1 iemand naar voren komen om het juist op te schrijven. Ze verliet vroeg haar stage en ging samen met Rachel en Lindy naar Pandipieri. Dit is een project voor kinderen in de slumps, die voor 3 maanden naar school kunnen. Ze hebben spelletjes met ze gespeeld; bowlen, water games, samen naar de overkant zien te komen terwijl je aan elkaar vastgebonden bent.. en ga zo maar door. Ze waren dol enthousiast om zulke eenvoudige spelletjes. Aan het einde allemaal moesten ze allemaal een klaslokaal in en kregen ze snoepjes uitgedeeld. De meiden hebben het als erg leuk ervaren en dus een succesvolle middag gehad. In de avond gingen ze samen met Saskia uiteten bij Haandi’s

7/2 In Rangala waren we op tijd wakker, best knap zonder wekkers (alle telefoons leeg). We pakte onze spullen in en vertrokken naar Kajamba. Alle bussen (touringcars) waren al voorbij dus besloten we met de matatu naar Kisumu te reizen. Na wat onderhandelingen mochten we met z'n 2e voorin zitten, naast de driver. Hier konden we alles goed in de gaten houden (snelheidsmeter etc) en zaten er geen plakkerige Kenianen naast ons. Naast Sascha en Amanda helaas wel. Ofja helaas? Het heeft best wel z'n charmes als er een vrouw naast je komt zitten met een tas vol kippen/hanen (die bijna je ogen uitpikken) toch? De rit verliep voorspoedig, als je het 24 keer stoppen achter wegen laat. De meiden keken hun ogen uit en vroegen zich vaak af of we hier als eens eerder langs zijn gereden. Ja, het is echt maar één weg. Elektriciteitkabels lagen op de grond en een tentje langs de weg zorgde er wel even voor dat je besneden kon worden, ter plekke. Wat een andere wereld, het blijft je verbazen. Talloze mensen hebben meegelift in dit busje, maar we hadden niets te klagen. We bereikte Kisumu safe and sound. Na wat boodschappen te hebben gedaan ontmoette we de andere meiden uit Kisumu weer. Juul liep ondertussen nog even een ochtend stage. s'Middags kwam Millicent langs, voor een cursus 'Chapati' maken. Een soort van pannekoek, met een heerlijk sausje. Niet iedereen bakte mee, sommige spaarde deze lokale eetgewoonte liever uit aan de andere. Na een hoop snijden, huilen (uien/knoflook), lachen, kneden en kokkerellen konden we aan tafel. Het was heerlijk! Amy en Amanda gingen samen uit eten, om bij Buddy's een veilige kipsnitzel te eten. De rest naar de Laughing Buddha voor een stukje Forrest Fruit, Chocolate Fudge of een milkshake. s'Avonds met z'n alle even naar de Signature geweest voor een dansje. We kregen weer dansles van de Keniaanse mannen en genoten van de muziek uit de 90's.

8/2 In Kisumu was het vroeg dag. Geen bericht, goed bericht ging voor Amanda vandaag niet op. Een wake-up cal waar je stil van wordt. Vandaag zochten we afleiding in de stad, gewoon met onze eigen groepjes. En hoe kan kun je je nou beter ontspannen dan in een massage salon? Buiten waren er luide knallen te horen. In het deel waar we ons bevonden is een standbeeld geplaatst, voor de Hindoestanen. En de Keniaanse bevolking is het hier niet mee eens. Rellen braken de dag ervoor al uit en smeet de politie met traangasbommen. Nog steeds was het niet rustig en klommen Kenianen in het beeld om het te slopen. Op sommige plekken is de ijzeren constructie al zichtbaar, dankzij de woede hebben ze al veel schade weten aan te brengen. De Hindoestanen die zich in de salon bevonden waren boos. In het half Swahili half Engels kon je opvatten dat het beeld veel geld had gekost. De meiden ondergingen één voor één van een iet wat aparte massage. De Big Mama genoot eerder van hun dan hun van de behandeling.. Ondertussen kocht de Kisumu groep de hele Masai Markt op. Hun laatste weekend hier is aangebroken, dus snel nog allerlei inkopen doen (voor het te laat is)! Later zijn ze naar de Mon Ami geweest, een restaurant achter Nakumatt Mega City (grote supermarkt). Hier genoot Lindy ei-n-de-lijk van haar 4 kazen pizza. Wij aten bij de Green Garden en ontmoette elkaar weer bij Panda's paradise. s'Avonds bezochten we nog even de Duke of Breeze, Signature en Dagmar nam samen met Saskia even een kijkje bij Samba. Andere meiden bleven thuis om spelletjes te doen. ‘’Ben ik Napoleon?’’

9/2 Sliepen de meeste uit, daar is een zondag toch voor? De Kisumu groep bracht een bezoekje aan de zondagsmarkt en de groentemarkt. Ook bekeken ze nog stof, om hun kleding te laten maken. Jammer genoeg was het veel te duur, omgerekend 25 euri, voor alleen maar stof! Jorine kocht wat schoolspullen voor haar klas en Juul kocht bekers, er zijn er namelijk maar 20 en ze hebben er 50 nodig. Ondertussen deden wij boodschappen voor de laatste dagen in Rangala. We dachten niet veel nodig te hebben, maar schijn bedriegt. Karren vol waren het resultaat. Op de laatste stagedagen is het feest, en dat resulteert veelal in eten/ballonnen etc. Popcorn, koekjes, ranja, chips, lolly's, snoepjes, bekertjes en ga zo maar door. Het moest allemaal mee. Toen Sammy ons op kwam halen om ons naar de bus te brengen maakte we een deal. Met z'n 4e in de tuktuk naar Rangala, doe eens gek. Een rit van 2uur maar met frisse lucht, leuk gezelschap, een goede driver en zoveel meer om te zien! Sommige heuvels kwamen we maar met moeite op, maar de gemiddelde snelheid was toch wel 60km/h. We stopte nog even bij de Equator om dit alles vast te leggen en waren sneller thuis dan verwacht. We moesten tenslotte niet 24x stoppen maar konden in 1 keer door. De boodschappen werden uitgeladen en Sammy kon ondertussen even uitrusten. ''Thank you for making me Rich''. Hij beloofde me niet meer te gaan werken (normaal dagelijks tot middernacht) hij was tenslotte 'binnen', voor vandaag althans. In Kisumu gingen ze op hun laatste officiële zondag uiteten in de Tusky's. Een lokaal restaurantje met de lekkerste hamburgers, ever (aldus Rachel)! In de avonduren werd er wat afgegild/gelachen. Er zat een mega kakkerlak binnen dus is Lindy als een speer naar de bewaker, Richard gerend. Hij kwam terug met een soort van groot breekijzer en begon hard te lachen. Hij verwachtte vast een groot domestic beest. Al voetballend ging hij ermee naar buiten. In Rangala werd de frituur weer geopend en leken Sascha en ik wel Clowns in opleiding. Ken je die leuke dieren, gemaakt van ballonnen? Juist, dat probeerde we. Er sneuvelde veel beestjes, maar uiteindelijk hadden we 25 honden als resultaat. Van lange teckel tot dikke mopshond. Rond middernacht konden ze ook allemaal door hun ogen kijken en sloten wij juist onze luiken.

10/2 In Rangala begon Amy vandaag vrolijk met schminken. Ze kon bij thuiskomst zelf wel een rode neus gebruiken want ze was er klaar mee. Na 5 uur alleen staan en gezichten beschilderen zag ze eindelijk nog maar een paar zwarte gezichtjes. Nog 3 te gaan, dacht ze, maar toen ze weer opkeek stonden er 10 in de rij. Ze begreep niet hoe het kon. Waren er al de hele tijd kinderen weggeglipt uit andere klassen? Ze bedacht een streepjessysteem om het beter in de gaten te kunnen houden maar ook dat liep niet echt. In het babyhome kreeg Amanda van Mama Ann, een kaartje. Niet zo eentje met lieve woorden erop hoor.. Ik bevestigde dat dit haar bankaccount rekening nummer was. Oftewel, indirect, wil je geld storten? Niet netjes. Op de Nursery vertelde Pauline dat haar broer recent is overleden en afgelopen zaterdag haar zus is gestorven. Alsof het niks is heeft de echtgenoot de bus naar Nairobi genomen. Ze denkt dat hij niet meer terug zal komen. Hij liet hierbij zijn kinderen alleen achter, die nu bij Pauline in moeten trekken.. Niet alleen extra monden om te voeden maar dus ook extra geld wat betaald moet worden. Schoolgaande kinderen. Waarschijnlijk zullen haar eigen kids nu niet meer naar school kunnen.. Na de middagpauze deelde we de hondjes aan de Final class uit. Teacher, pangg, teacher, panggg. De ene na de andere klapte en iedere seconde kwam er wel iemand naar je toe dat de hond was veranderd in een lange smalle ballon. Maar, wat hadden ze een plezier. In de namiddag kwam Beryl, de dochter van Pauline, naar binnen. Ze kwam een armbandje van me uitkiezen maar vertrok met de hele buit. Een tasje, grote kralenarmbanden, horloges etc. Ze was blij en daar gaat het toch om! Ze zit nog steeds thuis, maar zou op het moment op de High School moeten zitten. Geen geld. Het kost ongeveer 330 euro, voor een kwartaal. En haar moeder, Pauline, heeft slechts 60 euro. Met de komst van haar nichtjes zit Beryl dus voorlopig nog wel even thuis. Sascha en ik regelde de laatste dingetjes met de Zuster en hielpen nog even bij de kleintjes. Inmiddels ben ik gezegend door een baby.. Tenminste dat zeggen ze hier. Het ging Angelica (werknemer Admission room) niet snel genoeg, dus ik moest de fles maar gewoon doorschenken. Geen ademhalingspauzes geven, al had hij dat zichtbaar nodig. Toen de fles op was, kwam alles er 10x zo snel terug uit en waren mijn kleren niet meer zwart.. maar wit. Geblessed, noemen ze dat. Verder waren ze druk in de weer, alle 3 de baby’s waren uit de isolatie kamer gehaald. Het stinkt er, ze hadden last van bed bugs dus is er gesprayd met chemische troep. Aangezien deze lucht nog niet is verdreven verhuisde de kleine hummeltjes (1-3 weken) naar het kantoor van de Zuster. Later sloten Amy en Amanda aan bij het gesprek en sprak ze met veel lof over haar. Ze heeft haar bewonderd dat ze zo onafhankelijk heeft gewerkt en niet persee ’n extra student aan haar zijde nodig had. Het afscheidsfeest volgt later, ergens in Maart. s’Avonds power, geen power, power, geen power. In Kisumu overhandigde Juul al haar gekochte drinkbekers. De lerares was erg dankbaar en schreef daardoor gelijk op dat het voor de kids was, anders pakken de andere teachers deze. Ze keek nog even in de Babyclass mee, omdat die lerares dat leuk vond maar besloot niet lang te blijven. De kinderen kunnen hier namelijk geen één woord Engels. Wel kon ze even een mzungu in de klas bewonderen, een Albino. Als je lang naar hem kijkt zie je wel degelijk dat het een Keniaan is, kroeshaar en de typische neus. In de middag ging ze samen met Dagmar en Rachel naar de school van Pandipieri. Ze hielden een estafette loop, schminkte de kinderen, gooide over, versierde alles met stoepkrijten en ga zo maar door. Ze hebben een leuke tijd gehad omdat ze zo enthousiast waren! Ook in Kisumu was het s’Avonds improviseren, friet bakken in het donker is geen alledaags klusje. Een hele poos later hadden ze een romantisch diner met kaarslicht.

11/2 In Kisumu brak de ena laatste dag aan op de Lutheran, Mama Ngina en op de Joel Amino. Intussen tijd kwam Kimberley aan, na 2 vluchten in haar eentje te hebben overleefd. Haar eerste ritje in de tuktuk was even gillen en ze vond het vooral heel apart om te zien dat ze geen regels hebben qua rijden. s’Avonds gingen ze met z’n alle uiteten. In Rangala brak de laatste volle stage dag aan. Voor de laatste keer het gebed in het Babyhome en voor de laatste keer de Assembly op de Nursery en de Girlsschool. Amy werd weer flink onder handen genomen en kwam terug als de Hulk, zo groen als ze maar zijn kon. Amanda had een rustige dag op het babyhome en lichtte de Zuster in, over de situatie die gaande is in Nederland. Ze zullen bidden, en niets anders dan bidden. Op de Nursery deed Sascha een poging met vouwblaadjes. Mislukt. Zelfs de lerares kreeg het niet voor elkaar.. In plaats daarvan spijkerde Sascha haar eigen Engels nog wat bij, door de les ‘Sources of Light’ te volgen. May I interrupt? We hadden schalen met lekkers voor de klassen gevuld, voor het naderende afscheid. Ze smikkelde allemaal rustig van hun biscuits, choco cookies, pinda-repen en chips. Niks overhaast, gewoon blij met wat ze kregen, en dat aten ze rustig op. Vervolgens keken we de opdracht na, en wie het goed had mocht nogmaals een armbandje uitzoeken. Uiteindelijk iedereen dus. Ook Pauline heeft nog een tasje met 5 grote armbanden gekregen. Qua sieraden is nu alles weggegeven en ik had er maar liefst 85 stuks bij! De meiden gingen verse eieren kopen (omgerekend 0,01 euro cent..) terwijl ik de make-up weer tevoorschijn haalde. Ze lopen te pronken, als echte dames. En wauw, wat komen die kleuren op een bruin gezichtje mooi tot uiting! Paars, blauw, groen, parelmoer, zilver, glitter. Het werd er allemaal mooier op. In de middag keek Sascha met de Final class van de Nursery de dvd Kirikou, Swahili versie met de beste kwaliteit ooit!

12/2 Vandaag was het op beide plekken tijd, voor afscheid. In Rangala waren we lichamelijk nog wel aanwezig, maar fysiek zaten we eigenlijk allemaal in Nederland. Amanda heeft besloten terug naar ons koude kikkerlandje te keren, voor haar broer en familie. In de ochtend namen we een trolley vol lekkers mee, naar de Girlsschool. Het afscheid van Amy verliep met een hoop rotzooi. Popcorn, snoepjes en ranja lag op de vloer, maar wat genoten de meiden. Een muziekje erbij en wat lekkers, wie wil dat niet tijdens schooluren. Headteacher Arambo werd gedag gezegd, foto´s werden gemaakt en cadeaus aan Headteacher Rose Mary werden overhandigd. In de koffiekamer werden nog 2 grote zakken met ´oliebollen´ weggelegd en voor haar was zojuist deze eerste stageperiode afgesloten. Ze verliet de gate met een lach op haar gezicht. Thank you Teacher Amy, don´t leave us, we love you. We aten in de middag zelf nog wat mandazi´s en zette 100 bekertjes buiten. De Nursery school met 3 klassen was aan de beurt voor snoepjes, popcorn, lolly´s en siroop. Wonderbaarlijk dat deze kinderen minder dringen dan op de hogere Girlsschool.. allemaal netjes in de rij wachten. Teacher Sascha gaf Pauline een boek, omdat ze zo graag leest maar eigenlijk geen boeken heeft. Ook kreeg ze van m´n sponsors nog een etui met passer, geodriek, potloden, pennen, gummen etc erin. Voor de kids 3 grote drawingpads, 5 dozen met kleurpotloden, ontelbaar veel potloden met gummen eraan (daar vechten ze om) een grote liniaal, en 2 dozen met krijtjes. Wat was ze blij! Ze verwachtte dat de kinderen zouden gaan dansen en zingen. Later bereidde de meiden zich voor op het afscheid van het Babyhome. De lievelingsklas van Amanda werd flink verwend met chipjes, kinderkoekjes en limonade. Het was ook zeker een troost voor de kids die net hardhandig kaalgeschoren waren.. Ze kijkt met een goed gevoel terug op deze stageperiode, of eigenlijk deze hele periode in Kenia. Blij, dat ze in Rangala is begonnen, en toch ook al van Kisumu heeft kunnen snoepen. Tijdens deze dag is er namelijk contact geweest met de verzekering. Ondertussen zijn er voor morgen, 13 februari voor ons vluchten geboekt.. De eerste dag van de wisselweek vertrekken, een hele domper, maar iedereen weet dat familie toch echt op #1 staat. We poetste het huis van onder naar boven en ging wat op tijd naar bed. Op de Lutheran werd er een slinger van ballons gemaakt.. en kwam de website in de lucht! Http://lutheranmh.wix.com/lutheranschoolkenya voor de geïnteresseerde onder ons. Op Mama Ngina gaf Lindy al haar Troetels weg (beestjes van de Plus) en deelde ze popcorn uit. Juul gaf haar lerares een doosje chocola waarna ze besloot mee te willen naar Nederland. Ze deelde nog snoepzakjes uit en de kinderen vonden het jammer dat ze wegging! Ook Jorine nam afscheid van haar klas, lerares en de Joel Amino op zich. Maar niet voordat ze Kimberley een rondleiding had gegeven en samen de headteacher hadden gesproken. Als afscheidscadeau deelde ze linialen, gummen, potloden, zakjes snoep en ballonnen uit. Pas toen Lindy foto's kwam maken en de kinderen haar een dikke knuffel gaven, realiseerde ze echt dat het haar laatste dagje was.. s'Avonds hebben ze bij Dominique en Michelle gegeten. Max had Matoke voor ze gemaakt, een soort van groene banaan wat erg op aardappel leek. Het was heerlijk en ze hebben een geslaagde avond gehad!

13/2 In Kisumu pakte de meiden hun spullen in, of deden een poging.. en wachtte tot de private car aankwam. Lindy en Juul liepen vandaag ondertussen nog even mee met de thuiszorg in de sloppenwijken (via het Pandipieri project). In Rangala ging om 6 uur de wekker en haalde we nog even de laatste bezem door het huis. Spik en span laaide we onze koffers boven op ons Prive voertuig. We namen afscheid van de zuster en Amanda gaf nog even snel een tas met allemaal baby/kinderspullen. Een laatste knuffel voor Pauline van de Nursery en alle kindjes nog even een aai over de bol of een laatste kus. We zullen deze plek erg missen, zoveel leven om je heen, geen moment om je te vervelen. Een stapel met kleding werd nog gauw achtergelaten en het beddengoed, dat mochten ze ook wel hier gebruiken! Binnen 1,5 uur waren we in Kisumu, waar de andere op ons stonden te wachten. Ze laaide opnieuw de auto vol en vertrokken juist richting Rangala, daar de boel alvast uitpakken. Een drukke dag, helemaal voor Amanda. Met nog 3 uur op de teller was het even stressen geblazen, gauw nog de laatste cadeautjes kopen, boodschappen doen en richting het vliegveld. Afscheid werd genomen van Sammy, Amy en vooral van Sascha. Haar vriendinnetje gaat vroegtijdig naar Nederland. We checkte in en waren blij met wat extra beenruimte, we zaten namelijk op de eerste rij. Om het nog luxer te maken.. we vlogen First Class. Een drankje bij binnenkomst, een krantje, warme handdoeken, ons tafeltje werd gedekt en we kregen een broodje met salade. En dat allemaal binnen 1 uur. Sneller als verwacht stonden we samen in Nairobi. Ik checkte mezelf terug in voor de eerst volgende vlucht terug naar Kisumu en we installeerde Amanda op een mooi plekje, omdat zij pas later die avond vloog. Het afscheid was daar, ze heeft een mooie tijd hier gehad, maar is blij naar huis te kunnen. Ze vertrok met een lach (kucheka) op haar gezicht. Lieve familie, hou jullie sterk, nu met z’n alle! In Rangala keerde de groep terug met de bus en beleefde Kimberley het echte Kenia, omdat ze mee was gegaan om het daar eens te kunnen bekijken. Toch is ze blij dat ze in Kisumu verblijft! Allemaal weer op Kisumu’s bodem gingen de meiden met z’n alle uiteten en kozen andere op tijd voor hun bed. Het was een lange dag, maar de wisselweek is nu wel officieel begonnen!

14/2 Happy Valentine’s Day everyone! Vandaag sliepen we een beetje uit terwijl Jorine en Dagmar op tijd naar de thuiszorg (van Pandipieri) vertrokken. Ze liepen met een vrijwilliger mee, terwijl hij wonden ging verzorgen of zieke mensen ging helpen. De meiden hebben een hoop gezien. De (ex) Rangala groep vertrok naar het reisbureau om onze laatste ‘schuld’ af te betalen. De Safari naar de Masai Mara kan nu morgen echt beginnen! De meiden zwemmen nog wat, hopen een bruin kleurtje op te doen maar zijn vooral aan het relaxen. Aan het bijkomen van de afgelopen weken, vol met nieuwe indrukken en doorgemaakte ervaringen. Ze genieten met volle teugen van hun tijd hier. Later deze dag onze spullen inpakken en morgen ochtend erg vroeg vertrekken, voor een hopelijk prachtige Safari met de BIG 5 en andere bijzondere wilde dieren! We zijn in de Mara echter niet telefonisch bereikbaar.. dus mocht je de meiden een fijne vakantie willen wensen, schroom niet ;) Het is en blijft erg leuk om ook HIER iets van het thuisfront/Nederland te horen!

Fijne dag allemaal, vol met liefde <3