daar zijn we weer
Door: An
05 Juli 2010 | Kenia, Kisumu
Eindelijk, daar zijn we weer.:in een beetje andere formatie en inmiddels al hoog en breed aan de nieuwe plekken gewend.De eerste dagen was het als vanouds de kat uit de boom kijken en even aftasten hoe de nieuwe stage begeleiders waren.Berichtje ontvangen van Tom en Ans die welverdiend op een echt bounty-strand zaten terwijl hier de nieuwe coach en groep elkaar leerden kennen.
Het leven van platteland naar stad en omgekeerd was, dankzij de afgelopen weekenden waarop de hele club in Kisumu was, een minder grote stap:
geen ontsnap –mogelijkheden in je vrije tijd door eens lekker te gaan shoppen na je werk of een hapje te eten ergens, maar moe naar huis en afwachten wat de pot schaft als je geen kookbeurt hebt.en daarna achter de computer, nog even kletsen met buurtjes Mildred of William en met de pootjes op de bank samen nog een filmpje kijken.
De andere groep kan kiezen of ze lekker lui een pizza halen,nog even uit een enorm aanbod in de supermarkt iets kopen waar je nu echt zin in hebt..eigenlijk zoals je dat thuis bent gewend!
Toch moet er nog best wat gebeuren verder..’s avonds even voorbereiden voor de volgende dag..en voor sommigen is dat nog best een zware klus: stel je voor dat je ,(terwijl dit Echt niet jouw vak gaat worden!! opeens tot juf wordt gebombardeerd en dat je een hele morgen een klasje van 60 kinders mag bezig houden..en dat de jongedames ook nauwelijks engels spreken..oei!!! Of Janneke die, wel met glimmende ogen komt vertellen dat ze twintig baby’s hun jaarlijkse injecties heeft mogen geven..ook een klus die thuis in de dagelijks praktijk niet zomaar even voorkomt…En de peuters in het babyhome, die allemaal wel een beetje last hebben van verlatingsangst ;het zal je job maar zijn om ‘s morgensvroeg in hun slaapkamer te komen, de geur van heel veel vieze luiers te negeren en met frisse moed al die pakketjes weg te werken( euhhhh: Pampers???..badstoffen versleten luiers vaak zonder veiligheidsspeld)..en onderhand maar tuttelen, ieder pukkie leren kennen en proberen te geven waar iedereen zo,n behoefte aan heeft..
Onze kanjers die met mentaal gehandicapte kinderen werken hebben weer uitdagingen van een heel ander orde: ze verschillen allemaal zo van niveau en beperkingen dat het een knots van een karwei is om met de weinige middelen die er zijn en uiteraard heel goed observeren en luisteren naar hun keniaanse leraren die vaak al erg lang voor deze kinderen zorgen..je merkt dat leraren open staan voor allerlei ideeen, alhoewel het moeilijk is om de manier waarop ze met “hun” kinderen communiceren, altijd te begrijpen..er is best een grote autoritaire afstand tussen leraar en leerling.
Geen wonder dat onze groep dus vaak echt moe thuiskomt..alle superafrikaanse momenten dat er iets “mis” loopt op de stageplek en er weer samen lang gewacht moet worden op een oplossing..horen daar dus ook bij:..
Dat was vandaag daar dan weer een prachtig voorbeeld van: In Rangala was de volgende ronde van het muziekfestival, waar Tom en Ans al eerder over schreven: de nursery- school zou opnieuw in de volgende ronde proberen hun eervolle plekje vast te houden..veeeeel geoefend, alle kinderen naar de kapper, de vrachtwagen geregeld naar de plek van bestemming, de andere kinderen vrij..ze stonden met z’n allen te trappelen (en met hen nog Alle andere schollen in Rangala die ook allemaal hun eigen bijdrage hadden en eenzelfde opzet) komt een kwartiertje voor vertrek het bericht dat de leiding heeft besloten het maar een dagje uit te stellen..oeps, alle lessen afgezegd, veel leraren dan ook niet meer aan het werk te krijgen om maar iets van die dag te maken ..en wat doe je dan??
En zo hebben Manon en Fenna, met hartelijke dank aan de moeder van Jasmijn, met super inzet dus zakdoekje leggen gedaan in een sneltrein keniaanse knutsel-versie, bleek het gefluisterde woordje aan het begin van de rij kinders echt helmaal nooit aan het einde herkenbaar te zijn, zelfs niet als we met veel moeite een Swahili woord hadden..maar:
De MACARENA kennen ze nu allemaal!!
Het lijkt dan net, alsof ons avontuur van het afgelopen weekend al weer helemaal op de achtergrond is geraakt:
In de auto van Consolata zijn we afgelopen zaterdag naar het plaatsje Kagamega gereden..achterin de laatbak van een oude Mishubishi met bankjes aan de zijkanten (boffen als je daar opzit met wat “vollere” billen!!) De stad met al z’n geuren en het stof uit en langzaam maar zeker de rust tegemoet en vooral de schone lucht!! Schilderachtige stadjes, zaterdagmarkten en steeds meer groen en heuvels.
Na een “bumpy” rit eindigden we in een enorm donkergroen , dicht bos, waar het zowaar een beetje fris was..onze gids was iemand van het “bos-ministerie” en behalve een adembenemend wandeltempo,had hij echt veel te vertellen voor wie daar interesse in had..naarmate we verder het bos inkwamen, zagen we regelmatig bizondere zwart-witte Colobus apen, een dikke bontjas en een elegante witte pluim aan hun staart, ze hadden een boos,bloot/roze gezichtje..of was dat een beetje omdat ze niet zo gewend waren aan nederlandse wandelliedjes?? (twee keer potjepotjevehe-et..en geen aap en vogel meer te zien..)
Heel dapper zijn ze met z’n- bijna- allen een stevige heuvel opgeklommen om van het uitzicht te genieten om daarna weer buiten adem de terugtocht te beginnen.Rende heeft zoveel foto’s gemaakt van prachtige vlinders en bloemen dat we mogen hopen dat we in december zijn Kenia-kalender tbv de sponsoring van Baja kunnen kopen..(sorry,Rende: schot in open doel..!
De terugweg was nog stoffiger dan in de morgen..onderweg veranderden we langzaam in oranje-geel en tijdens de stop bij de keniaanse Blokker( oude dames die, zittend in het gras, hun aardewerken pannen aan de man brachten), waar An zonnodig naar wat traditionele kookpotten wilde kijken, hadden we even gelegenheid om weer naar adem te happen…Wat is een douche en een drankje thuis dan weer lekker !
Kortom: iedereen weer dapper en met nieuwe plannen de komende week in, steeds weer allerlei leuke, trieste en verrassende zaken onderweg…en:
Droomt Judith tijdens haar werk in het babyhome inmddels van een gezin van 15??
Gaat Jasmijn van carriere veranderen en wordt ze gewoon schooljuffrouw?
Begint Rende dan toch maar een styling-agency in Nairobi??
Denkt Malou , nu ze een jaartje ouder is geworden, aan een loopbaan als poppenkast-speler..??
Krijgt Janneke een baan in de ICT??
Al deze antwoorden en nog veeeeel meer: de volgende keer.
.liefs van ons allemaal!!!
Het leven van platteland naar stad en omgekeerd was, dankzij de afgelopen weekenden waarop de hele club in Kisumu was, een minder grote stap:
geen ontsnap –mogelijkheden in je vrije tijd door eens lekker te gaan shoppen na je werk of een hapje te eten ergens, maar moe naar huis en afwachten wat de pot schaft als je geen kookbeurt hebt.en daarna achter de computer, nog even kletsen met buurtjes Mildred of William en met de pootjes op de bank samen nog een filmpje kijken.
De andere groep kan kiezen of ze lekker lui een pizza halen,nog even uit een enorm aanbod in de supermarkt iets kopen waar je nu echt zin in hebt..eigenlijk zoals je dat thuis bent gewend!
Toch moet er nog best wat gebeuren verder..’s avonds even voorbereiden voor de volgende dag..en voor sommigen is dat nog best een zware klus: stel je voor dat je ,(terwijl dit Echt niet jouw vak gaat worden!! opeens tot juf wordt gebombardeerd en dat je een hele morgen een klasje van 60 kinders mag bezig houden..en dat de jongedames ook nauwelijks engels spreken..oei!!! Of Janneke die, wel met glimmende ogen komt vertellen dat ze twintig baby’s hun jaarlijkse injecties heeft mogen geven..ook een klus die thuis in de dagelijks praktijk niet zomaar even voorkomt…En de peuters in het babyhome, die allemaal wel een beetje last hebben van verlatingsangst ;het zal je job maar zijn om ‘s morgensvroeg in hun slaapkamer te komen, de geur van heel veel vieze luiers te negeren en met frisse moed al die pakketjes weg te werken( euhhhh: Pampers???..badstoffen versleten luiers vaak zonder veiligheidsspeld)..en onderhand maar tuttelen, ieder pukkie leren kennen en proberen te geven waar iedereen zo,n behoefte aan heeft..
Onze kanjers die met mentaal gehandicapte kinderen werken hebben weer uitdagingen van een heel ander orde: ze verschillen allemaal zo van niveau en beperkingen dat het een knots van een karwei is om met de weinige middelen die er zijn en uiteraard heel goed observeren en luisteren naar hun keniaanse leraren die vaak al erg lang voor deze kinderen zorgen..je merkt dat leraren open staan voor allerlei ideeen, alhoewel het moeilijk is om de manier waarop ze met “hun” kinderen communiceren, altijd te begrijpen..er is best een grote autoritaire afstand tussen leraar en leerling.
Geen wonder dat onze groep dus vaak echt moe thuiskomt..alle superafrikaanse momenten dat er iets “mis” loopt op de stageplek en er weer samen lang gewacht moet worden op een oplossing..horen daar dus ook bij:..
Dat was vandaag daar dan weer een prachtig voorbeeld van: In Rangala was de volgende ronde van het muziekfestival, waar Tom en Ans al eerder over schreven: de nursery- school zou opnieuw in de volgende ronde proberen hun eervolle plekje vast te houden..veeeeel geoefend, alle kinderen naar de kapper, de vrachtwagen geregeld naar de plek van bestemming, de andere kinderen vrij..ze stonden met z’n allen te trappelen (en met hen nog Alle andere schollen in Rangala die ook allemaal hun eigen bijdrage hadden en eenzelfde opzet) komt een kwartiertje voor vertrek het bericht dat de leiding heeft besloten het maar een dagje uit te stellen..oeps, alle lessen afgezegd, veel leraren dan ook niet meer aan het werk te krijgen om maar iets van die dag te maken ..en wat doe je dan??
En zo hebben Manon en Fenna, met hartelijke dank aan de moeder van Jasmijn, met super inzet dus zakdoekje leggen gedaan in een sneltrein keniaanse knutsel-versie, bleek het gefluisterde woordje aan het begin van de rij kinders echt helmaal nooit aan het einde herkenbaar te zijn, zelfs niet als we met veel moeite een Swahili woord hadden..maar:
De MACARENA kennen ze nu allemaal!!
Het lijkt dan net, alsof ons avontuur van het afgelopen weekend al weer helemaal op de achtergrond is geraakt:
In de auto van Consolata zijn we afgelopen zaterdag naar het plaatsje Kagamega gereden..achterin de laatbak van een oude Mishubishi met bankjes aan de zijkanten (boffen als je daar opzit met wat “vollere” billen!!) De stad met al z’n geuren en het stof uit en langzaam maar zeker de rust tegemoet en vooral de schone lucht!! Schilderachtige stadjes, zaterdagmarkten en steeds meer groen en heuvels.
Na een “bumpy” rit eindigden we in een enorm donkergroen , dicht bos, waar het zowaar een beetje fris was..onze gids was iemand van het “bos-ministerie” en behalve een adembenemend wandeltempo,had hij echt veel te vertellen voor wie daar interesse in had..naarmate we verder het bos inkwamen, zagen we regelmatig bizondere zwart-witte Colobus apen, een dikke bontjas en een elegante witte pluim aan hun staart, ze hadden een boos,bloot/roze gezichtje..of was dat een beetje omdat ze niet zo gewend waren aan nederlandse wandelliedjes?? (twee keer potjepotjevehe-et..en geen aap en vogel meer te zien..)
Heel dapper zijn ze met z’n- bijna- allen een stevige heuvel opgeklommen om van het uitzicht te genieten om daarna weer buiten adem de terugtocht te beginnen.Rende heeft zoveel foto’s gemaakt van prachtige vlinders en bloemen dat we mogen hopen dat we in december zijn Kenia-kalender tbv de sponsoring van Baja kunnen kopen..(sorry,Rende: schot in open doel..!
De terugweg was nog stoffiger dan in de morgen..onderweg veranderden we langzaam in oranje-geel en tijdens de stop bij de keniaanse Blokker( oude dames die, zittend in het gras, hun aardewerken pannen aan de man brachten), waar An zonnodig naar wat traditionele kookpotten wilde kijken, hadden we even gelegenheid om weer naar adem te happen…Wat is een douche en een drankje thuis dan weer lekker !
Kortom: iedereen weer dapper en met nieuwe plannen de komende week in, steeds weer allerlei leuke, trieste en verrassende zaken onderweg…en:
Droomt Judith tijdens haar werk in het babyhome inmddels van een gezin van 15??
Gaat Jasmijn van carriere veranderen en wordt ze gewoon schooljuffrouw?
Begint Rende dan toch maar een styling-agency in Nairobi??
Denkt Malou , nu ze een jaartje ouder is geworden, aan een loopbaan als poppenkast-speler..??
Krijgt Janneke een baan in de ICT??
Al deze antwoorden en nog veeeeel meer: de volgende keer.
.liefs van ons allemaal!!!
-
05 Juli 2010 - 16:50
CoMu:
Dag An, Leuk verslag geschreven zeg. Kan het echt helemaal voorstellen wat je schrijft. Nog veel plezier en tot een grote mail binnekort.
Groetjes...Corry -
05 Juli 2010 - 17:14
Rende:
He an,
Leuk om jou kant van het verhaal ook eens te kunnen lezen! Erg leuk geschreven en gelijk ook een inzicht hoe jij hier alles beleefd. Maar goed wou even zeggen ook al ben je voor de leeuwen( pubers) gegooid. Je doet het werkelijk waar erg goed! En wij mogen trots zijn met een coach als jou!
Groetjes X Rende -
05 Juli 2010 - 19:21
Tijmen:
Nou anneke, zie je wel dat je het kan! Goed bezig hoor! Als ik me goed zou voelen, zou ik met je mee gegaan zijn. Leuke foto van die potten, wie zou die gemaakt hebben :-P. -
05 Juli 2010 - 19:59
Ans En Tom:
Lieve An,
Wat hebben we uitgekeken naar je verslag. Met of zonder hulp geplaatst? Leest heerlijk weg en zo te zien ben je geheel ingeburgerd en niet alleen bij de Kenianen, maar ook bij de studenten!!
Leuk, nog een fotootje van ons er bij.
We kijken uit naar al je andere "antwoorden" in je volgende verslag.
Doe de groetjes aan de studenten, Millicent, Consolata en Sammy.
-
06 Juli 2010 - 07:05
Anita:
Hallo An,
wat leuk om jou verslag en belevenissen te lezen en hoe jij e.e. ander ervaart. Zo te lezen heb je het goed naar je zin en geniet je met volle teugen. Geniet ervan, want voor je het weet is het voorbij. Succes en ik blijf je natuurlijk volgen. Wil je de groetjes van mij doen aan Millicent, Consolata en Sammy.
Groetjes, Anita (coach groep 3)
-
06 Juli 2010 - 08:18
Gerda:
Hoi,
Tijd gaat hard hè en er is zo veel te doen voor jullie allemaal.Ik heb met plezier je verhaal gelezen en de foto's bekeken.
Groetjes, -
06 Juli 2010 - 09:49
Roos:
Hee Mam, weer een typisch mama verslag, heel leuk gedaan. Ik hoop dat je het er een beetje redt? Ik moet wel aan je denken hoor... laat je nog wat weten van mijn laatste mail?..... -
07 Juli 2010 - 17:17
Netty/wil/peetjie:
hallo Anneke
fijn dat er een verslag van je was, en wat een mooie kookpotten! Breng je er eentje mee(grapje)
Groeten van uit Slowakije.
Je buren -
08 Juli 2010 - 16:45
Evert:
Fijn om weer van jullie te horen en te kunnen lezen.... En toffe foto's !! Ben blij dat het allemaal goed gaat en zie uit naar het volgende verslag hoor !! Veel groeten aan jullie allemaal Evert -
16 Juli 2010 - 17:37
Jaap:
Dag Anneke, erg leuk om te lezen dat het jullie allemaal goed gaat. Geniet nog daar en tot de volgende keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
