The long and winding road….

Natuurlijk is het thuisfront dagelijks op de hoogte van alle nieuwe avonturen van de favoriete Keniaganger..wie er welke les heeft gegeven, welke weeshuisbewoners er weer bijgekomen zijn en hoe het staat met de buren in Rangala of de stafleden van de stageplek..allemaal indrukken ‘vers van de pers”..
Maar wat zit daar nu eigenlijk allemaal figuurlijk tussen??
Als we met de tuktuk van Sammie naar het Acacia busstation rijden, is de drukke zondagsmarkt vaak op z’n eind..de stalletjes of “etalage-plekken” op straat zijn nog steeds wel druk bezocht, maar je merkt dat de meeste klanten al op de terugweg gaan.
De wegen zijn rafelig..geen vaste rechte lijn en zeker geen markering.. naast het vaak slechte asfalt, zand, kuilen, afval en allerlei hindernissen als putdeksels en ietsje verderop, de uitstalling van wie er dan ook maar iets te verkopen heeft.. soms denk je, dat er een patroon inzit: het stukje van de in China gemaakte fleece-dekens (kunnen zo bij Kitch-kitchen verkocht worden) of een groep mannen die allemaal hetzelfde assortiment lijken te hebben in spijkers, touw,hamers en ander constructief gedoe.. heb je geen ”winkel (ruwhouten planken keet met een raampje erin, of een soort rondhouten beddenframe op sta-hoogte..) dan is er altijd nog de gronduitstalling: grof geweven zakken waar de ugali in heeft gezeten (het nationale voedsel) doen het prima als ondergrond voor bv je bananen, mango’s maar ook hele partijen strenge, zwarte kantoorschoenen.. Het is een bonte boel.. vrienden hebben hun zaakjes naast elkaar en omdat de dag lang en warm is, wordt er op de werkplek soms gekookt, gegeten en geslapen. ‘s Avonds is de hele boel weer weg, op de vaste gebouwtjes na. Het is dan druk en stinkerig in de stad.. enorm veel verkeer dat, alle regels aan z’n laars lappend, een grote langzame optocht vormt tot je de kuilen maar ook de enorme verkeersdrempels hebt getrotseerd.. niet zo erg, onderhand blijf je je ogen uitkijken: feestjurken met borduur, de indruk dat ALLE tweedehandskleding van de hele wereld in Kisumu ligt opgestapeld, de traditionele kookpotten maar ook aluminium kookketels voor de fornuizen die op hout worden gestookt, de charcoalbranders voor een gewoon gezinshuishouden en natuurlijk de grote zakken houtskool die van het platteland worden aangeleverd. De mannen met de zaklantaarns, de beltegoeden, de dvd verkopers, de visverkopers die hier aan het meer een stinky bizz hebben van gedroogde vis in allerlei soorten, maar natuurlijk ook de verse.. afgewisseld met kapsalons, copieerinrichtingen -houten keetje!- fijne warme sokken of kanariegele containers die zo handig zijn om water in te halen als je ver van de kraan woont…

He,he…Ester van het busstation zit met haar grote grijns boven in haar kaartjeshok: een enkeltje, dan maar en gaat het goed met je zoon?? Ja hoor, thank you, the girls in Rangala are also fine!!
Het is een redelijk kleine bus, de plaatsen zijn van te voren besproken en als iedereen er is op de vertrek tijd en de grote bagage stevig op het dak is vast gemaakt, kunnen we onderweg.. nog even trekt de stad aan ons voorbij, langzaam de laatste rotondes om daarna het industrieele stukje van Kisumu in te duiken.. hop, naar beneden, richting meer.. enorme gebouwen passeren we, ugali opslagloodsen, verffabrieken, constructiehallen vol met allerlei plaatmateriaal.. dikke suv’s en opvallend veel Indiers voor de deur die duidelijk de regie hebben over veel van wat er zich in die wijk afspeelt ..Als we het spoor overgaan, ligt de stad bijna achter ons.. de drukte blijft nog wel even al al rap laveren we om enorme kuilen heen: de grote tankauto’s van de naftakraker verderop, denderen in het regenseizoen de hele boel kapot.. Langs het spoor is de Keniaanse Intratuin.. een keur aan stevige plastic zakken met.. zoek maar uit: francipanie boompjes, jacaranda, avocado, cactussen, canna, palmen.. en de ‘queen of the night’ met z’n piepkleine helder groene bloempjes, die alleen maar s’nachts ruikt.. zo dat Ici Paris er erg jaloers op zou zijn!! Het is een gezellige drukte op het spoor.. heel soms schijnt er een trein te gaan.. maar meestal is dit de plek om je vrienden te treffen of gewoon een stukje te kuieren aan de andere kant twee flinke begraafplaatsen, die van de Hindoestanen en die van de Moslims.. nop te zien achter de grasgroene muur
In de verte ligt het vliegveld.. rondom de landingsbanen zien we steeds meer koeien en geiten komen. Hangen mensen hun was te drogen op de bosjes langs de weg.. veel mensen wachten ergens op: een matatu -kleine busjes- of zijn te voet onderweg terwijl er iets moet worden meegenomen.. op het hoofd -altijd de vrouwen- maar ook zien we enorme houten kruiwagens, of haast vooroorlogse zware fietsen uit China..Dan zijn er ook natuurlijk de pickie-pickie rijders, mannen op snelle brommers die je tegen betaling, desnoods met je hele gezin, op de plek van bestemming brengen.
De dorpen komen eraan.. steeds opnieuw markten langs de kant van de weg.. veel bouwactiviteiten, of gebouwen waarvan het duidelijk is dat men eerst de bank zou moeten beroven om het bouwsel af te maken..
Winkels hebben geweldige namen en verrassende kleuren; kakelblauw ‘ New Emporium bookschop’ van 3 vierkante meter.. knots van een kanariegeel gebouw met opschrift ‘The white house’: het rode bouwwerk dat ‘The Blessed Kerosine Centre’ heet, naast de zwart geverfde ‘Mary&Mary’ gift shop.. Ook komen we twee keer maar liefst de ‘Wonderland Academy’ tegen..wat zou daar nou gebeuren?? Of in de drukbezochte “furniture and firewood” shop?
Het landschap verandert: het begint te heuvelen.. een kalenderplaatjesachtig landschap van zg “kopjes-bergen, enorme ronde keien met daarop balancerend wat kleinere stenen.. hutten met golfplaten daken of riet.. als we de rivier een paar keer oversteken vinden we steeds opnieuw de carwash.. ongeloofelijk, zelfs in een bruine plas krijgt men hier de boel nog toonbaar!

We passeren het Bucchala Happy Coffin centre (daar zou je toch BIJNA voor kiezen, ooit..) lichtblauwe doodkist met tweedeligdeksel, opzichtige grote gouden nep handvatten, maar vooral van die gezellige raampjes met donkerblauwe gordijntjes op hoofd hoogte in de zijkant… en aan de overkant kan je wachten tot de kist klaar is in het Highway Hotel.. oranje fanta geschonken in grote rode plastic mokken.. en niet solo wachten hoor, een hele kudde schapen om je gezelschap te houden.
Maar we rijden door.. samen met onze medeweggebruikers moeten we af en toe stoppen voor de mannen met de gele jassen.. zij ontvangen de tol die er op deze weg geheven wordt. Het is nog steeds wel druk.. de matatu’s hebben mooie namen..Obama-bus, hij lacht je vanaf een groen dollarbiljet toe vanaf de achterruit.. God gives, Jesus is Lord en veel andere zondagse inspiratie.. struikelen over de kerken is niet moeilijk in Kenia.. alle geloven en daar weer afsplitsingen van, zijn hier aanwezig!!
Maar ja, What’s in a name?? Matatu “Inspiration” heeft panne.. de hele inzittendenclub helpt hem naar de kant duwen.. terwijl de Rocky Drivingschool onverstoorbaar vol gas blijft geven.. maar goed dat de kreupele man die z’n zere been om een gladde stok heenslaat en zich zo voortbeweegt, toch nog kans ziet om z’n mobieltje te beantwoorden.
Rivieren over, vrouwen aan de was of stevig tillen met de eerder geziene gele watercontainers..wat ben ik blij met gewoon een kraan thuis!! De papyrus langs de rivier is manshoog.. geen wonder dat de Egyptenaren die dikke stengels tot stroken sneden en daar papier van maakten. Geen kroko’s op de wasplek??
In Maseno kijken we of hij er weer staat.. en ja hoor, de stokoude blinde man is altijd te vinden aan de snelweg.. hij heeft z’n muziekinstrument altijd bij zich en staat steeds op dezelfde plek met z’n gezicht afwachtend naar de straat gekeerd.. wat zou er in je omgaan??
Terugkerende gasten op straat zijn de zwarte mannen met jurk en tulband.. welke bus zouden ze toch proberen te halen??Altijd op een draf in de hitte, terwijl ze onafgebroken op een trommel slaan.
Er zit steeds meer ruimte tussen de dorpjes, we zijn de Moi-universiteit allang gepasseerd en als we dan eindelijk de zendmast van Rangala zien, is de stilte en de frisse lucht heel erg welkom!
Nog nasuizend van de drukte stappen we in het oranje zand van de weg naar het Babyhome.. en ook hier: zijn we weer thuis!

Hoewel, hoewel???
De groep telt af: ‘het eerste wat ik ga doen in Nederland als ik terug ben….Weet je waar ik zo verschrikkelijk zin in heb???’ Maar ook dat dubbele gevoel.. zo iets unieks maken we waarschijnlijk niet meer mee.. het afscheid zal twee kanten hebben..
Thuisfront: Zet je Schrap!!