Kwaheri Kenia, here we go..!

Bijna zit het erop: onze laatste week gaat in..en wat voor een week: vanwege het landelijke referendum ronden veel van onze stageadressen af..iedere Keniaan die stemt, moet dat doen op de plek waar hij of zij vandaan komt (hadden we dat al eens eerder ergens gelezen?!) en zo worden onze Keniagangers geconfronteerd met laatste weken waarin opeens alles anders is dan voorheen. Er zijn examens op scholen en die worden heel nauwkeurig afgenomen..stilte op de werkplek en punctueel op tijd beginnen..daarna natuurlijk de beoordeling en soms rapportage aan ouders..geen tijd meer voor lessen van Muzungu’s en als alles dan klaar is, rap naar huis..En zo is het afscheid anders dan we hadden voorgesteld..veel stagieres werken op het laatst in de weeshuizen..prima natuurlijk, maar je kunt je voorstellen dat er op het laatst wat moeilijker een band is op te bouwen met kinderen die je maar kort zult zien .
Grappig dat een land zich soms vanzelf wat minder voordoet als je vertrek nadert..de meiden in Rangala worden geconfronteerd met een watertekort, net nu er deze laatste week stevig moet worden schoongemaakt in huis en de was nog een gedaan zou moeten worden voordat we naar huis komen..maar wat denk je vooral van de schaarse hoeveelheid luiers in het babyhome en de supersnelle spijsvertering van de kleine inwoners???
Er schijnt een oplossing te zijn voordat we Rangala op afstand gaan ruiken: de mannen met de kanariegele containers, ze schijnen voor 15 cent 20 liter water bij je voordeur te bezorgen..ploegend met hun grofgelaste, overvolle karren door het zand van de dirtroad.
Vanzelfsprekendheid van gewone zaken krijgt dan een heel andere dimensie!
In de stad is de irritatie klein, voor ons laatste etentje in het weekend wachten we eindeloos op Sammie met z’n tuk, hij heeft een briljant idee voor onze zaterdagavond: live-muziek in een hotel en het eten is werkelijk fantastisch..als we dan na driekwartier wachten op transport eindelijk de felverlichte hotel hal inwandelen, staan er vier mannen met een stevige muziekinstallatie traditionele Luo liederen te zingen..hoeveel biertjes hebben ze al achter de kiezen, of zou het zo horen te klinken?? We worden collectief niet blij en zoeken onze toevlucht tot de eetzaal op de eerste verdieping..ook hier doen ze een wedstrijd in wie de meeste tl-lampen in een zaal kan krijgen en doen ze mee voor de prijs van ongezelligste inrichting van eetzalen…oke, oke, de club wil nog graag een avondje stappen, het is per slot van rekening het laatste weekend, dus hop met de geit, we blijven..!
De ober tovert een groezelig kwart A-4tje uit z’n zak en schotelt ons de keuzes voor: kip, vis, vis of rund.met daarbij friet, rijst of ugali...en dit alles in hanepoten met een dikke groene stift…maar, euhh, hier ligt toch een mooie menukaart met veelbelovende gerechten...?
Helaas, we hebben een beetje te krap ingekocht…sorry, sorry... en kan je dan een beetje boos worden als je z’n lach ziet??
Gelukkig is er niets meer van te merken als onze groep later weer thuis komt, ‘s avonds... zo te horen hadden ze het supergezellig in de disco!
Vandaag is het nog eventjes de puntjes op de i, Security Benson komt om 11 uur zijn baby laten zien, vorige week geboren en…vernoemd naar Rende!! Daarna is het de laatste kans om nog wat hebbedingetjes te bemachtigen op de masai-markt en shopt de Rangala afdeling nog een laatste keer huishoudelijke boodschappen voordat ze vanmiddag op de bus stappen...
Aanstaande vrijdagmorgen vroeg zullen we in de bus stappen van Anne-safari, die de hele groep al eerder naar de Mara bracht, we zullen ‘s middags aankomen in Hells-gate, een prachtig natuurgebied waar we de gelegenheid zullen hebben om te wandelen en eventueel te klimmen en te fietsen...als het meezit opnieuw wat beesten te zien...en daarna verder naar Nairobi om ons voor te bereiden op de terugvlucht.
Het afscheid zal moeilijk zijn...en toch merk ik, dat het goed is zo…thuis roept: ouders, vrienden, familie…stuk voor stuk hebben de mensen in onze groep een band ontwikkeld met Kenia en het is ECHT zo...je zult altijd een keertje terug komen!!
Maar deze hele reis had niet alleen als doel om dat culturele stuk te leren kennen of om je te bekwamen op je vakgebied…(natuurlijk was dat wel de eerste belangrijke opzet!!)
Als we de vorige keer “the long and winding road” beschreven, zoals die er hier in Kenia echt uitziet, dan denk ik dat de persoonlijke weg van onze groep het meest bijzonder was;
We hebben onze persoonlijke grenzen leren kennen, onze creativiteit, onze oude normen en waarden even kunnen loslaten en we zijn in staat geweest om ons te verbazen over de veerkracht van een bevolking die het vaak moeilijk heeft. Als coach hoop ik erg dat het juist deze zaken zijn, die ervoor zorgen dat onze stagieres blijvend een bredere kijk hebben op zichzelf, maar ook op hun omgeving!!
Groep, jullie zijn geweldig en ik ben apetrots!!
Tenslotte nog een grote pluim op de hoed voor Kellebeek: dankjewel, alle ondersteuners, dankjewel voor dit hele avontuur !