HAKUNA MATATA

Gegroet, allen!
Een lang verhaal wacht op jullie ;)

05/01 Ik heb m'n wagen volgeladen, vol met.. allemaal koffers! Met passen en meten kon Sammy bepakt en bezakt met 10 koffers (á 23 kg) van Kisumu naar Rangala vertrekken. Let wel, met tuktuk (dus zo'n 2 uur rijden). Sinds Consolata haar pick up truck heeft verkocht is dit dé oplossing. Even spookte nog in ons hoofd om alle koffers mee te nemen met de Acacia bus (en op het dak te vervoeren) maar gelukkig hebben we dit niet gedaan. We zouden rond 11 uur met de bus vertrekken richting Busia, maar het ging natuurlijk op z'n Keniaans. Er werd nog even 'gauw' een band verwisseld van onze bus waarna we in konden stappen. Het ging trouwens niet op hoog tempo want Consolata was al om 9 uur bij het busstation om voor ons 10 plekken te reserveren. Tegenwoordig kun je niet meer bellen en de bus bestellen, je moet er zelf heen in de hoop dat de volgende bus nog een plekje voor je heeft. Gelukkig zaten we allemaal bij elkaar, de vrouw in de rij naast ons besloeg 1,5 van de 3 stoelen waardoor haar medepassagier met/zonder alle liefde uitstapte en paste voor deze rit. Logisch. Terwijl de laatste spullen (plastic tassen, beesten, dozen, planten etc) werden ingeladen kochten de meiden nog even wat drinken, lolly's en pinda's (gekookte.. ze vonden het heerlijk - of toch niet?) vanuit de bus. Ruim 1,5 uur lokale bevolking snuiven, terwijl we hobbelend over de weg scheurde. Ondanks dat alle ramen open stonden was het erg warm, temperatuur lag rond de 33 graden Celcius. Niet jaloers worden Nederland, de meiden hebben zelfs al gesmeekt om regen. Moeilijk voor te stellen but it is a true story. Eenmaal aangekomen met alle toebehoren, was Sammy al op het compound. De kamers werden verdeeld en de boodschappen weer gekoeld. Huiskamer verbouwd en de betalingen werden gedaan. Welkom in Rangala. Even snel om te visualiseren voor de mensen thuis, die nooit eerder hier zijn geweest. Het is een beveiligd terein, met daarop ons huis (5 kamers/badkamers, 1 huiskamer en 1 keuken). Daarnaast staat de Nursery (school), tegenover het Babyhome, daarnaast wonen de Zusters. Ook is er heel in de buurt een bakkertje en wonen er wat mannen (de kok, werkjongen etc) in hardbord huisjes. Compact maar ook zeker heel lokaal. Als je buiten de hekken stapt sta je in het oranje/gele zand en is er maar weinig leven om je heen. Geen grote winkels, of verkoop langs de kant van de straat (wel als je naar de hoofdweg loopt). Niet te vergelijken met Kisumu dus (waar je kan genieten van een mooi stuk natuur en een heerlijk zwembad). Na een momentje rust gingen we langs de Girlsschool waar Amy stage gaat lopen. Deze was dicht, dus slechts het compound kunnen zien. Vervolgens door naar de Boysschool (primary) om alvast voor Lindy haar volgende stage plaats te kunnen bekijken. Daar heel even met de leraar Maths gesproken en vervolgens terug naar het compound gegaan. Sister Mary Esther (bij ons in NL beter bekend als Moeder Overste) had voor ons de tafel laten dekken, met daarop allemaal lekkere dingen. Drinken in overvloed en daarnaast ook nog pancakes, koekjes, cake (alles zelf gemaakt in het Babyhome) en fruit. Wat een warm welkom. Nog even een woordje gesproken met haar. Op het moment heeft ze 38 kinderen van 0 tot 4 jaar (gemiddeld). 37 kinderen zijn wees (moeder overleden) en van 1 is de moeder doorgedraaid. Kind was niet welkom. Op het moment is er ook nog 1 kindje in het ziekenhuis. De couveuse van het babyhome doet het niet dus deze hebben ze tijdens DOA (date of admission) met een geboortegewicht van 0.8 kg weggebracht naar het ziekenhuis. Op het moment liggen er ook 3 kindjes in de isolatiekamer. Deze zijn alle 3 slechts 2 weken oud. Erg klein van stuk. De ene heeft zelfs een IV (infuus) aanhangen omdat ze nog niet goed zelf kan drinken. Na het bezoek afscheid genomen van de meiden uit Kisumu. Dagmar, Jorine en Lindy gingen samen met Rachel terug rond 5 uur.. dachten ze. Uiteindelijk kwam de bus, maar die zat overvol. Rond 20.30 waren ze eindelijk terug, al dan niet met matatu (met fiat van Consolata). Daar werden ze opgehaald door Sammy en veilig thuis gebracht zonder contact te hebben gehad mat Allibaba's (zakkenrollers volgens Sammy). Ook hebben de meiden nog een super daad verricht. De bewaker van het compound had namelijk zo'n kleine zaklamp dat hij niet zoveel kon zien (en wij hem ook niet). Ze hebben een grote voor hem gekocht, hij was een gelukkig man! In Rangala werden de maskers uit de kast getrokken om de volgende dag fris en fruitig te kunnen verschijnen. Op het moment zelf waren we echter de schrik van het dorp geweest! Spier wit, liefdevol Vel rood, glitter blauw, Chinees geel en zuurstok roze.

06/01 Vandaag zijn officieel de stages in zowel Kisumu als Rangala van start gegaan. Onder het mom 'back to school' want in Kenia is het vakantie geweest. Dat betekend kort door de bocht. De scholen worden nog aangeveegd, er zijn nog geen reguliere lessen en kinderen moeten vaak nog arriveren. Toch stond om 07.30 Sammy voor de deur om de meiden in Kisumu naar stage te brengen. Samen met Millicent bracht Rachel de meiden weg voor hun eerste dag. Mama Ngina, voor Lindy was de eerste stop. Vervolgens Dagmar naar de Lutheran. De officiele opening hiervan is pas dinsdag, dus nog weinig activiteiten op het compound aldaar. Wel ontmoette ze de headteacher Mrs. Mary Ouma. Ze gaan verder naar de Joel Amino school voor Jorine. Perfecte timing. Het is de opening! De vlag wordt gehesen, er wordt geklapt gezongen en er worden preken gehouden. Er wordt het een en ander besproken en haar eerste dag begint. Dagmar is Lindy gaan helpen en ook Jorine is hierbij aangesloten in de namiddag, omdat de lessen maar kort duren op de school. Rachel is samen met Millicent doorgereden naar de Immigration. Daar zijn alle meiden nu ingeschreven. Vervolgens zijn ze ook allemaal geregistreerd in het Aga Khan ziekenhuis, mocht er iets opdoen… dan zijn ze daar al bekend. In Rangala brachten we Amanda naar het babyhome. Gelukkig kan ze weer beter lopen, oedemateuze voet dankzij het vocht van de warmte en een oemboe (mug). We vielen gelijk met de neus in de boter, of beter gezegd met ons neus in de kerststal. Het was tijd voor het gebed, voor de versierde 'kerstboom'. Braaf ons handjes vouwen en het Swahili aanhoren. Kruisje slaan en ons allemaal aan elkaar voorstellen. Voor mij nog redelijk veel bekenden, feels good to be back! De kinderen die ik nog kende zijn ontzettend gegroeid en vele nog aanwezig. Verder bezochten we samen met Consolata de Girlsschool, tekende we het visitors boek en groette de meiden die in hun uniformen terug naar school gekeerd waren. Teacher Myrna, je wordt gemist. Maar gelukkig werd Amy met open armen ontvangen! Morgen begint voor haar de stage pas. De meiden waren alles nu nog aan het dweilen, swiepen etc. Kort samengevat, alles aan kant aan het maken. Samen door naar de Equator, op een speciale manier. Eigenlijk zouden we met de matatu gaan, maar toen Consolata haar hand opstak stopte er een auto. Na wat lullen als brugman stapte de passagier uit en konden wij erin. Op naar de Equator school. Allemaal een beetje in shock toen Amy opmerkte dat de bestuurder geen benen had. Maar de auto reed toch? Zijn onderlichaam was nog intact, maar hij stuurde met behulp van houten stokken. Deze prikte hij in z'n onderlijf en kon zo remmen, schakelen en gasgeven. Als hij iets anders wilde pakte hij de stok op en zette het op het juiste pendaal. Aanmaal levend aangekomen wachtte we op Doreen, de stagebegeleidster van Juul. Ook deze special school was nog gesloten, geen studenten aanwezig. We werden rondgeleid en spraken wat belangrijke dingen door. Vervolgens door naar Ugunja. We stapte buiten de gate en weer al geluk! We zagen headteacher Frank rijden, na een babbeltje bracht hij ons naar Ugunja. Hier hebben we nog wat boodschappen gedaan bij Sairam. Maar helaas, geen groenten en vlees. De helft maar aan de straat gekocht (voor 'n prikkie) behalve het vlees, dit was alleen bij de lokale bucher te koop, dus voor ons niet aan te raden. De meiden stelde zich al in op geen vlees, of knakworsten uit Nederland. Eenmaal thuis, na 'n half uur wachten in een matatu besloten we navraag te doen naar een kuku. Een vers kipje, wie wil dat nou niet. Amy en Amanda zouden wel even een handje helpen.. Het kopje viel van onze Henk (kukeleku) af, en het lijf verdween in een hete emmer met kokend water (niks nie rennen nie). Wat een gespetter en gespatter! En nu? plukken maar! De dames aangemoedigd toch maar even mee te helpen, geen woorden.. maar daden. Nog even poseren met afgehakte kippenpoten, en thuis verder de boel schoongemaakt. Wat een verschil, een kip voor 500/= (5 euro) en een ervaring rijker of blokjes kip saai verpakt in de diepvries van de Nakumatt (14 euro). Hij smaakte heerlijk. In Kisumu werd nog even de dag doorgenomen, er waren namelijk een hoop verhalen. Het is erg wennen, de begeleiding is (er niet) erg anders als in Nederland. Eigen initiatief, dat staat hier vaak hoog in het vaandel, anders wordt je (een beetje) aan je lot overgelaten. Ook was het erg schokkend dat er daadwerkelijk kinderen geslagen werden. De meiden waren van te voren geinformeerd, maar toch blijft het vreselijk om te zien. Moet je voorstellen, een soort van zweepslagen.. met een riem (en de reden vaak onbekend) Auw. In de hoek zetten kennen ze hier niet, er worden korte metten gemaakt. Van liefde is weinig sprake. s'Avonds kregen we in Rangala bezoek van Nowe (14 jaar, wordt opgevoed door de zuster). Allemaal de groetjes, hij kent nog heel veel mensen (Marga, Max enzovoorts). Hij kwam nieuwe tekeningen ophangen. De ene nog mooier dan de andere. Gedreven jonge knul, een voorbeeld voor menig man. Bescheiden, beleefde taal, interesse in mens en cultuur etc.

07/01 In Rangala was het vroeg in de ochtend een drukte in de keuken. Eieren werden gebakken en brood werd gesmeerd. Allemaal naar stage vandaag (Sascha echter nog niet naar haar eigen plekkie toe). Juul vertrok naar de kant van de weg, waar ze opgehaald zou worden door Doreen. Samen met de matatu naar de Equator gereden. Bij thuiskomst bleek het vandaag voor Juul een dag voor Swahili en vergaderingen. Praten over het geloof en het eerste echte Kenia proeven. Sukumawiki, ugali en ei. Het viel, alleen, niet echt in de smaak. De leerlingen komen deze week pas terug, wat eigenlijk vandaag zou zijn. Op het compound gingen Amanda en Sascha samen naar het babyhome. Dag #2 en de admission kamer werd al volledig gedraaid door de dames. Rose, die eigenlijk op de kamer behoorde te staan was vaker afwezig, dan aanwezig. Broeken werden verschoond, flessen werden gegeven en kinderen werden vermaakt. Al met al, samen best een leuke dag gehad. Ondanks dat ze te laat waren voor het gebit (Amanda bedoelde natuuurlijk gebed). Iets verderop werd Amy vroeg in de morgen losgelaten, voor een vrije val. Na een introductie tijdens de Assembly, stelde Amy en ik ons voor, aan 500 meiden. Bijna allemaal dezelfde koppies die je aankijken, terwijl je uit alle hoeken en gaten gelach hoort. Er zijn weer mzungu's aanwezig en dat is (ondanks de 12 vorige keren) toch een hele belevenis. Blonde/zwarte lange haren, piercings en een blanke huid. Ze raken niet uitgekeken. De meiden die nog vlechtjes hadden werd 'vriendelijk' verzocht hun haren voor morgen af te scheren p/o Monica. De meiden zijn hier gelijk, dezelfde jurkjes aan (al dan niet met gaten), kale hoofden, en sommige met schoenen. Een korte rondleiding van Rose-Mary en Mr. Arambo en Amy stond voor Class 5. Alleen. Ik besloot bij haar te blijven, in Nederland is dit niet de manier van begeleiden. En als je nog nooit voor een klas hebt gestaan en 60 leerlingen iets bij mag gaan brengen is dit geen pretje. Het werd geschoven onder het mom van ''bezig houden''. Maar zoals de meeste weten zijn studenten hier op school erg gedreven, willen ze vooral dingen leren. Gelukkig pakte Amy het goed op en hadden ze plezier met elkaar. Mimi nina rafiki yako. Ze werden al gauw 'vrienden'. Na de pauze op naar Class 6. Ook hier werden we verwelkomd als Madame Amy en Teacher Judith, inclusief zang en dans. Ook hier leerde Amy ze weer wat liedjes en Nederlandse woorden. Bordspellen zoals galgje en raad het plaatje werden gedaan. Na de pauze besloten we het anders te doen, muziek/boxen en een springtouw (oke waslijn) mee. Geen leraar te bekennen dus besloten we deze dag zonder lessen zelf in te vullen. Met toestemming danste te meiden op de tafels en leek het alsof ze minimaal 2 alcoholische drankjes achter hun kiezen hadden. Wat kunnen die kleintjes dansen, en wat een ritme! Het blijft me verbazen. Deze houten harken probeerde ze ook wat bij te brengen, te-ver-geefs. Booty shake? Nou dat konden we shaken. Buiten draaide Amy met ze in de rondte, radslagen, springtouwen, koprollen, handstanden. Niks was te gek. Bij het afsluiten van deze dag zagen we nog wat leraren. Ze hadden de hele dag 'lessen voorbereid' en waren niet in de klassen aanwezig geweest. Vreselijk, veel voor school moeten betalen, en gewoon in een klas lokaal wachten.. totdat er, Niemand komt. Moet je Nederlander is horen als er 1 lesuur (van ongeveer 50 minuten uitvalt…) Amy was vandaag (en ook zeker de rest v/d periode) meer dan welkom. Thuis hebben de meiden gekookt en vervolgens hun heerlijke eten afgestaan aan de kok (die vond het wél delicious). Mijn halve annanas aan de lokale klusjesman gegeven en enorm geblessed door hem. s'Avonds een dvd gekeken, het was voor alle een lange dag. In Kisumu begon de dag weer met Sammy en z'n tuktuk. Op naar Joel Amino. Rachel ging samen met Dagmar naar de Lutheran, voornamelijk om kennis te maken. Er waren namelijk nog maar 8 kinderen aanwezig. Ze kregen alles te zien, zo ook de nieuwe computerzaal. Er zijn 10 gloednieuwe DELL pc's gesponsord door Kenia zelf. Er werd gezegd dat dit nu de enige school is die hiermee werd gesubsidieerd. Vervolgens hebben ze 2,5 uur lang samen rijst uitgezocht. Waarop zul je je misschien afvragen? Alles wat er maar niet inhoort? Graan, stenen, wormen en andere beesten. Het was een fijn karwei. Vervolgens mochten ze er van smullen, inclusief bonen. Een maaltijd die goed vult. Op Mama Ngina werd Lindy vergezeld door Yvette en haar vriend Joep. Zij heeft hier 2 jaar geleden stage gelopen (en op het babyhome) en wilde dit wel weer eens zien. Jorine gaf op de Joel Amino Engels dictee en gymles. Bezigheidstherapie. De kids van 7 t/m 9 jaar rondjes laten rennen. Maar dan wél een hele horde, 90 stuks maarliefst. In tussentijd werd haar oog dikker, droger en pijnlijker. In de middag zijn ze nog naar de groentenmarkt geweest en hebben ze gezwommen. Later hebben ze wel een vleugje Nederland geproefd, daar stonden namelijk pannekoeken op het menu!!

08/01 In Kisumu was het vroeg dag, wake up call door heel veel regen en onweer. De dag begon weer zoals de andere. Met Sammy naar stage. Behalve voor Jorine. Een bezoek aan dokter Alliboy was nodig voor haar rechter oog. Om kwart voor 8 aanwezig in het Aga Khan (het enige ziekenhuis waar onze studenten heen mogen voor hun eigen gezondheid) en om kwart voor 10 aan de beurt. Maar eerst.. Bloeddruk meter, temperaturen, wegen, satuartie meten etc. Maar, ze kwam toch voor haar OOG? Slechts 24 euro lichter, maar nu wel aan de beurt bij de dokter. Een paar keer knipperen, een paar keer schijnen.. Een bacteriele infectie in haar oog. Snel oogdruppels halen (voor maar 2,25 ha-ha) en door naar stage. Ze besloten echter naar Lindy te gaan, omdat ze op de Joel Amino maar tot 1 uur les hebben (bij de lagere klassen). Niet echt meer de moeite na het 'korte' doktersbezoek. Eenmaal aangekomen was het tijd voor de grote wasstraat. Eerst inzepen, dan afspoelen. Er waren geen handoeken aanwezig, dus dan maar zon-droog. Lindy oliede de kinderen in, er werden kledingstukken uitgezocht en uiteindelijk was iedereen weer in de kleren. Etenstijd. Kinderen van 1,5 kregen hele bananen en hele aardappels. Niks gesneden, gewoon lekker uit het vuistje. De rest kreeg rijst met sukumawiki. Bedtijd. Alle kleintjes naar bed, maar slapen wilde ze niet, totdat er geslagen was… Met de overgebleven kids gingen ze handballen en voetballen. Foto's maken en filmen. Aan het einde van de dag gingen ze nog even boodschappen toen en belandde ze in de file. Ja, ook die hebben ze in Kenia. In Rangala vertrok Amy vroeg naar de meiden op de Girlsschool. Een rugtas vol vermaak heeft haar de hele dag bezig gehouden. Water halen met de meiden/koeien bij de rivier en terugkomen met haar armen onder Swahili (gelukkig wel afwasbare stiften). Tijd voor haar om te studeren. Oh happy days. Juul verscheen rond het middaguur terug in het huis. Ze heeft enkel vandaag maiskolven uitgeplozen en nu een vette blaar op haar vinger. Dat is niet wat haar stage inhield dus mocht ze terugkomen. Aangezien ze normaliter hele dagen weg is red ze het toch wel met haar uren. In het babyhome voedde Amanda nogsteeds de baby's, verschoonde ze ze, speelde ze met ze en hielp met de was. Just a regular day. Naast het huis was het (eindelijk) een drukte van jewelste. De Nursery was open! Schoolschriften werden gekocht, de kinderen leverde allemaal 'n wc rol in en ze leerde opnieuw tellen tijdens de Assembly. Na 6 weken vakantie was dit voor de babyclass nogal moeilijk. Een hoop 'oude' bekenden gezien, die destijds allemaal nog in het babyhome waren. (George, Emily, Dotty, Macrien (geadopteerd door Rose) etc). Leuk om er vele terug te zien, groter te zien worden, al blijven die koppies hetzelfde. Moedergevoelens borrelde op en ik zou er zo 3 mee naar huis willen nemen. Jammer genoeg gaat dat in Kenia niet zo 123. Je moet samen zijn (dus man-vrouw) en zoiezo een half jaar hier komen wonen, om te zien hoe je interact met het kind. Als deze regels is versoepeld zouden worden… hadden ze nu geen overvolle weeshuizen gehad. Terwijl Sascha haar teachingskills met het ABC in de Final class ten gehore bracht, heb ik de lokale mannen naast het huisje nog blij gemaakt. Ze hebben nu alle 3 een nieuw exemplaar om hun kont. Het was tijd voor pauze, zonder brood. Dus aten de meiden wat nog voor handen was. ''Ik voel me nu echt arm'' klonk het toen Juul voor de koelkast stond. Amy en Amanda terug naar stage. Juul en Sascha met me mee naar het ziekenhuis achter het compound. Gesproken met Sister Mary Agnes en wat afspraken gemaakt. Ook had ik wat sponsorkleding bij van m'n vriendin Rachel, die pas is bevallen van een prematuur (maar prachtige gezonde baby). Ik wilde het graag geven aan iemand die het daadwerkelijk kan gebruiken, en waarbij het past. En dat kwam goed uit. De kinderen zijn hier namelijk een stuk kleiner en hebben een lager geboorte gewicht doordat de moeders niet zoveel carbohydrates (kunnen) eten. Een rondleiding door het ziekenhuis gekregen en vervolgens een romper aan de enige aanwezige moeder gegeven. Tamara, een babytje wat op zaterdag is geboren had een gewicht van 2.3kg. Een klein friemeltje, kreeg een romper met de text 'i look so cute', erg toepasselijk dus. Terug thuis hebben de meiden de was gedaan, met de hand! (parents.. be proud) en wat papieren voor stage in orde gemaakt. Ondertussen heb ik vandaag de uitstapjes voor zaterdag geregeld. Beloofd een lange maar leuke dag te worden, met z'n alle in Kisumu. s'Avonds werd er met koken vooral geimproviseerd, cuz they're running out of food… Er werd wat weggetekend om lesjes voor te bereiden en gingen niet al te laat slapen. Lala salama.

09/01 In Rangala begon de dag weer als alle andere. De vermoeidheid van de afgelopen week slaat wat toe, waardoor de wekker steeds vroeger lijkt te staan. Allemaal hop naar stage. Babyhome, Nursery en Girlsschool. Samen met Juul ging ik even mee naar de Equator school. Deze ligt een stuk verder dan alle andere stageplaatsen. Dus gingen we samen met de matatu, omdat Doreen, headteacher en de vrouw waarmee ze reist tevens vandaag afwezig was. Aangekomen op school hebben we vooral gewacht. We schudde wat handen van de leraressen/assistentes en wachtte nog een beetje meer. We hadden nooit mogen hopen dat vandaag eindelijk de 'lessen zouden starten'. Ofja een klasje, van 15 studenten. Er werd maar liefst 10 minuten les gegeven (het ABCD) en er werd gestopt bij de letter H. Dit alles werd gedaan door een assistente, de 2 officiele leraressen zaten op een stoel in het lokaal, te lachen en vooral met hun telefoon te spelen. Wanneer er gezongen werd deden ze mee, maar verder duwde ze de knopjes op de mobiele telefoons maar al te graag in. Na het stuk alfabet, haalde ze wat plastic ringen en uitgeknipte lettertjes uit de kast.. en was het tijd voor de kinderen om zichzelf te vermaken. En dit duurde, en duurde. We besloten bij Frank (Francis) de headteacher op bezoek te gaan. Een babbeltje omdat ik hem nog kende waarna die gelijk m'n nummer wou en ons dit weekend wel wat uitgaansgelegenheden zou laten zien in Kisumu. Uh, nee bedankt. We redden ons wel! Later nog bij Samson gaan kijken, hij was met maar liefst 1 student bezig in zijn lokaal. Kleding maken, om precies te zijn de uniformen die de studenten moeten dragen. Hiervoor betalen ze 750/= (7,50) voor 1 damesjurk (afhankelijk van de maat) óf voor een blouse en broek voor de jochies. Een inmens bedrag, voor de mensen hier. Enkel en alleen nog maar voor de kleding. Moet je nagaan dat bv. de dames in het babyhome maar 3000/= (30 euro) per maand verdienen (en daarvanaf nog alle vaste kosten, onderdak etc). We besloten rond het middaguur terug te gaan, omdag maandag de echte lessen pas van start gaan. Er waren nu in totaal maar 15 leerlingen, van de 150.. Dus voor Juul nog niet echt iets om te doen. Langs het bakkertje gegaan en na de pauze weer alle meiden naar stage. Het regende en het onweerde net nadat kipje #2 het loodje had gelegd. Hadden we de (weer)goden verzocht? De meiden hebben deze week in ieder geval 1 ding geleerd. Boodschappenlijstjes maken, en vooral geen vlees vergeten in te kopen! In de avond was het hier minidisco, buiten op de stoep. Kindjes van het babyhome kwamen met ballonnen spelen en danste op de beat. s'Avonds werd een dvdtje gekeken en pakte de meiden al deels hun tas in. In Kisumu is het inmiddels bij Dagmar op haar stage een stukje drukker geworden. Dit betekende echter niet dat het personeel harder ging werken. Want als iemand in zijn broek een ongelukje had gedaan, werd dat lekker zo gelaten. Ze speelde met de kids en hielp mee met koken. De Keniaanse keuken. Jorine en Rachel zijn samen naar de Joel Amino gegaan. Eerst een half uur bidden en vervolgens door naar 3 klassen. Ohnee toch 1, maar dan wel met 90 leerlingen! De Lerares kwam niet opdagen dus mochten hun het klusje klaren. Luisteren deden de kids niet echt, dus dat was een hele klus. Ze gaven Engelse les, dachten ze. Het tekenen van bomen, katten, boeken, huizen, appels etc. werd niet echt gewaardeerd. Het was veeeel te makkelijk voor ze (dit leren ze in de Final Class, met de leeftijd van 5 jaar al..). Dan maar spelen met 'n bal. Al gauw holde er 45 Mafrika's achteraan. Een mooi gezicht, al die blije fanatiekelingen. Nog even hoofd, schouders, knie en teen in het Nederlands & Swahili geleerd! Lindy heeft in de klassen rondgekeken, en geholpen waar nodig. In Koor leerde de kinderen de nummers en het alfabet, de dagen van de week en de maanden van het jaar. Nog even een wasbeurt voor vele en de watoto's alweer naar bed. Ook in Kismu wordt erg uitgekeken naar het weekend. Samen leuke dingen doen, maar vooral samen ervaringen delen!

10/1 Na heel wat heen en weer gebel, eindelijk in de Linkers bus beland. Met z'n 5e werden we zowat afgeschoten, achter in de bus. De wegen in Kenia worden er niet beter op. Soms zijn er nieuwe stukken asfalt aangelegd, maar 9/10 bestaat uit hobbels, zand en gaten. Ooit op safari geweest? Dan kun je een beetje een voorstelling maken. Na 1,5 uur bereikte we vanuit Rangala weer de grote stad Kisumu. Na onze tassen te hebben uitgepakt en boodschappen te hebben gedaan, was het tijd voor onze pedicure/manicure. Bezoek aan huis, van 2 mannen. Klinkt als. Weer eens iets anders. In Nederland zijn het namelijk veelal vrouwen die dit werk doen. Allemaal een ander patroontje op onze nagels. De Keniaanse vlag, streepjes, glitters, zebra print, peace tekens, panterprint (poging tot) etc. Een middag vullend programma. Vervolgens de eerst souvenirs gekocht op de Masai market. Kleiner dan verwacht, maar wat een boel spullen verkopen ze daar! Lichaamsversieringen werden gekocht en de eerste cadeau's voor het thuisfront werden gescoord en dat allemaal met.. Afdingen, wat een sport. Door naar Buddy's voor een paar verse frieten, pizza's, lokale versnaperingen en kippenkluiven. Vervoerd door Maurice, een vriend van Sammy. Zijn tuktuk is namelijk in de maak? Kaduuk. Een voorstelling was op foto moeilijk vast te leggen, maar ik denk dat er een record is gehaald. Slechts 10 mensen in 1 tuktuk! Nu inmiddels allemaal (veilig en wel) bij de Rooftopbar. In Panda's paradise ligt de internetverbinding er al een paar dagen uit. Dus toch maar even onze verslagen schrijven/plaatsen en vooral.. skypen & whatsapp berichten ophalen. Lezen hoe koud het wel niet in Nederland is, en dat er sneeuw op komst is. Grappig, hier zitten we nog in onze t-shirtjes op het dak van een hotel! Verschil moet er zijn, toch ;)

Het volgende verslag zal even op zich laten wachten, aangezien we volgende week zelf overbruggen in Rangala en niet naar Kisumu keren. Daar is echter geen internet voor handen. Just so you know. (Foto's volgen hopelijk weer via Facebook, zie vorige URL link - KARIBU KENYA verslag)

Wij gaan nu verder genieten van het weekend. Er staan leuke dingen op de planning en maandag allemaal weer terug naar stage! De hoofdreden waarom de studenten hierheen zijn gekeerd. Al mogen we dat nu, heeeel even vergeten. CHEERS

Voor nu, allemaal een goed weekend.
Lieve groetjes van ons allemaal!