RANGALA - KISUMU

Sasa Mzungu’s. Ik wilde het verslag eigenlijk eerder plaatsen.. maar helaas zat een ‘ongeluk’ in een klein hoekje. Alles over nieuw moeten typen, dus het is niet zo uitgebreid als het originele verslag. Stay tuned, you’ll find out later what happened.

11/01 Hadden we het weekend in Kisumu nog gezellig samen. Zelfs op deze zaterdag haalde onze wekkers ons vroeg uit onze slaap. Om 8 uur stond Sammy (in zijn gloednieuwe tuktuk!) en zijn crew voor ons klaar. Slechts 54321 stenen staken uit de prachtig geasfalteerde weg, waardoor enkele zelfs een hersenschudding opliepen. Fijn die ijzeren constructie aan de binnekant van de tuktuk’s. Maar zonder verder gekreun of gesteund stonden we rond half 9 in Dunga Beach. Hier wachtte onze gids Sylus ons al op. Het was een drukste van jewelste langs de kant van het meer. Talloze vrouwen met manden zaten te wachten, op de verse vangst. Er zijn hier namelijk 2 soorten vissers actief. De dagvissers maar ook de nachtvissers. Deze vrouwen wachtte allemaal geduldig op deze laatste groep. Zij brengen namelijk ontelbare Sardines mee (alleen s’nachts te vangen) en zijn een lekkernij voor de Keniaanse bevolking. Zodra de vissers terug aan land komen kopen de vrouwen gelijk alles op. Brengen ze er zelf hun laatste hand aan en verslepen ze ze op hun hoofd naar de lokale markten. Maargoed, dat was dat. Wij kwamen er voor iets anders, een boottocht, over Lake Victoria. Toen we wisten welke boot van ons zou worden zaten er al bijna wat meiden in. Hé, niet zo snel. Eerst kregen we nog allemaal een prachtig reddingsvest aan. Oranje, wel helemaal de kleur voor ons Nederlanders, maar blij waren we er niet mee. En wat een onderscheid, deze blanken op hun allermooist en de Kenianen zonder. Als er iemand zou moeten kunnen zwemmen, zijn wij dat toch wel? De ene plons in de boot ging nog charmanter dan de andere en de eerste natte voetjes werden gehaald. Vertrekken met water in de boot, een goed tekenen. Met de ochtendstond nog in zijn mond (Goud was onvindbaar) vertrokken we. Zagen we de dagvissers uitvaren en spotte we ontzettend mooie vogels. De eerste Hippo’s verschenen en de meiden veranderde gelijk van mening. Zwemmen? Toch maar niet in het Lake, maar gewoon in een zwembad.. Wat zijn die beesten grooot! Even vol ongeloof, maar het zijn toch echt 1 van de gevaarlijkste dieren op aarde. Gelukkig is de boot niet omgegooid, zijn we ook niet opgegeten en al die gekkigheid. Wat er soms wel niet in die koppies om kan gaan! We zagen niet alleen nijlpaarden, maar ook gewoon het leven van alle dag. Vrouwen die met de hand op stenen de was deden, maar ook mannen, die zichzelf aan het wassen waren, aan de waterkant. Wat nou alleen een verrekijker voor de Hippo’s? Tenminste, dan moet je hem wel goed om houden.. hé Amanda! We zagen nog een moeder en een jong samen, waarbij we heel dichtbij mochten komen. Prachtige foto’s werden gemaakt, zonder al dan niet te hoeven inzoomen zag je zelfs de prachtige zwarte libellen bij hun koppen vliegen. Wat een plaatje(s). Nog enkele andere werden gespot en Sylus (niet Silence..) dacht zelfs dat er een aan het bevallen was. Na ruim 1,5 uur varen werden we afgezet bij Kiboko bay. Een prachtig stukje land, uitkijkend over het Victoria Meer. We hebben er even een drankje gedaan en op een stretcher gelegen. Twee meiden besloten uiteindelijk maar een bommetje te maken, want duiken was niet toegestaan. Nou hebben die er toch nog van kunnen genieten, want bij het verlaten van het park moesten we mooi allemaaal betalen. Voor dat uurtje, moesten we een volle dag betalen! Belachelijk zwembadman (aka Gluurder). En dat bord, met de prijzen, stond héél toevallig de andere kant op gericht. Toen ik hem hierop aansprak moest ie lachen, maar bood uiteindelijk zijn excuses aan. Uiteraard, nadat we betaald hadden. We zijn opgesplitst in 2 tuktuks, eentje boodschappen doen en de andere snel richting Panda’s Paradise. Rond 14 uur hadden we met Els Wijt-Mulder afgesproken. Dit is een vrouw die hier inmiddels al 8 jaar woont en nu dus een geregistreerd citizen is. Ze is de oprichter/voorzitter van KKEO (Kisumu Kids Empowerment Organization). Zij zetten zich in voor gehandicapten en zwaar ondervoedde weeskinderen in de provincie Nyanza (Kisumu). Denk hierbij aan opvang, huisvesting, onderwijs, revalidatie (hulpmiddelen), medische zorg enzovoorts. In Kenia zijn gehandicapte kinderen nog steeds een taboe. Ze worden veelal verstopt en verwaarloosd. Er trekken lokale mensen (uit de sloppenwijken) op uit, om juist deze kinderen/mensen te kunnen bereiken. Zodat er iets voor ze betekend kan worden. Douglas, de ergo/fysiotherapeut is hierbij nauw betrokken. Hij zorgt ervoor dat de normale groei gestimuleerd wordt, deze kinderen gewoon kunnen deelnemen in het leven van alle dag, functies ondersteund worden waar nodig, herstel verbeterd wordt en vergroeiingen worden voorkomen. Inmiddels heeft ze ook een atelier waar 3 mensen werken, om kleding etc te maken. Ook is er een art gallery, waar schilderijen ook daadwerkelijk verkocht worden. We bewonderde haar kwarteltjes en poseerde allemaal nog even met een mega schildpad! s’Avonds zijn we met zijn alle uiteten geweest bij Salazar en vervolgens gaan stappen bij Signature. Het was even een ge-heen-en-weer maar uiteindelijk zijn we er gebleven. Overal hingen er namelijk grote projectors, met daarop, voetbal. Dus zat iedereen voor zich uit te staren, in plaats van, zich uit te sloven op de dansvloer. Die avond nog wat oude bekende gezien en gezamenlijk terug naar huis gegaan. Van een ‘afterparty’ was weinig sprake, de meiden deden snel het licht uit en de snaveltje toe. Lala salama (slaap lekker).

12/01 Hebben we allemaal wat bij kunnen tanken en zijn de tassen weer ingepakt. Zondag, staat in het teken van vertrekken, terug naar Rangala. Maar niet, voordat er boodschappen gedaan waren. Nakumatt en 1,5 uur is in één woord samen te vatten; STRESS. Deze winkelketen is groter dan alle andere in Nederland, dus de meiden vlogen van hot naar her om heel veel voedsel te kunnen hamsteren. Boodschappenlijstje? Wat is dat? Na de rit terug naar Kajamba, met de Linkers bus, stonden we bepakt en bezakt voor het huisje. En daar bleven we staan, en zitten en weer staan. Onze sleutel was onvindbaar. In alle hectiek vrijdag vergeten waar die is gebleven. En de Zuster, met reservesleutel, die had bezoek. Wat betekende, wachten. Gelukkig hebben we geen Ons hoeven wegen, maar wat hebben we ons bezwaard gevoeld. Niet van de 9 grote plastic tassen, 3 trolleys en handbagage volgestouwd met eten, want die stonden al op de grond. Maar we waren inmiddels omsingeld, door onze buren (die in hardbordplaten huisjes wonen) en meiden van de Girlsschool. Met onze neus op de feiten, we hadden onwijs veel bij en voelde ons daardoor ontzettend opgelaten. Met ontdooide kippenburgers konden we eindelijk terug naar binnen toe. De koelkast werd goed gevuld en de ogen rolde nog eens over het bonnetje. In alle haast hebben de meiden vlees ingeslagen waar je u tegen zegt. En de prijzen, gaan je ogen al helemaal van tollen. Extra van genieten dus maar! Ook in Kisumu werd een schuldgevoel opgewekt, er was weer genoeg eten voor een heel weeshuis ingeslagen. Eenmaal terug op het compound even bij de buurvrouw op visite geweest. Daar was Dorothy, met allerlei leuke slippers. Er werden wat nieuwe stappers gescoord en de pannekoeken gingen op het vuur. Sammy nog even mee laten genieten en toen zijn ze terug naar de Rooftop gegaan. De meeste verslagen werden geplaatst, Whatsapp berichten werden opgehaald en Skype gesprekken werden gevoerd. Daarna hebben ze nog een gezellige avond gehad met Joep en Yvette. Morgen begint stageweek twee alweer.

13/1 Lindy keek vandaag met de lessen bij de oudste kinderen mee (5 á 6 jaar) en ook was er een jongetje, Samuel, van 7 maanden binnengebracht. Tegelijkertijd hadden Rachel en Millicent daar een afspraak, met Francis, de baas. Er is steevast 1 vrouw die de kinderen altijd slaat, als ze niet willen gaan slapen. In het begin leek hij onder de indruk, maar later gaf hij toe dat hij het wist, en dat het niets dan discipline is. Nu ze er toch waren ook maar even navraag gedaan naar een ziek jongetje. Gele ogen en elke keer overgeven. Hij gaf te kennen dat hij erg ziek is en niet meer lang te leven heeft. Desondanks schijnt hij wél medicatie te krijgen. Ook kwam het hoofdschimmel aan bod, wat bijna alle kinderen hier hebben. Er bestaat zalf voor, maar dat is voor Mama Ngina te duur. Met dat in gedachte is Rachel vrijwel direct spullen gaan kopen. Ook voor een meisje wat een giga blaar op haar voet heeft. Maar toen de werknemers daar lucht van kregen, hebben ze het kind bruutweg opgepakt en de blaar doorgestoken. Wetend dat ze hier op blote voeten lopen en het hier erg onhygiënisch is.. Slim gezette prik! Vanaf morgen zal Lindy iedere dag spullen meenemen om de wonden van cremetje/verbanden endergelijke te voorzien. s’Middags moesten de kleintjes rusten op een matrasje waar je zo doorheen kon kijken of op een dun lakentje. De werkneemster zei dat het boven, in de slaapkamer, te warm was. Maar, Lindy kwam erachter dat er daar een aantal kinderen opgesloten zaten. Deur op slot en extra hangslot eraan. Perplex. De Lutheran was vandaag officieel geopend. Het is erg moeilijk om hier lesjes te kunnen geven, omdat de leeftijden en de niveaus in de klassen zoveel verschillen. Ze gingen daarom met (Lego in zijn goedkoopste variant) blokken spelen en bellen blazen. Vandaag was er bij Jorine wél een lerares aanwezig. Ze gaf biologie, geschiedenis en aardrijkskunde aan ruim 110 leerlingen. Toen Jorine even naar het toilet was gegaan en terug kwam was de deur van het lokaal dicht. Zonder enig argwaan liep ze naar binnen. Alle leerlingen, dus nog steeds 110 zaten op handen en knieën, en werden geslagen. Verbijsterd, en met tranen in haar ogen stond Jorine daar te staan. Machteloos. Hoe kan het dat er binnen 3 minuten, IEDEREEN straf verdiende? Terwijl het gewoon stil was geweest. Bizar. s’Avonds verhuisde Rachel van Britisch flat naar Down Under, nee niet echt Australië, maar een ander huisje. Een kleiner plekje waar wél alles het doet. In Rangala begon de week rustig. Alhoewel, Juul werd alleen voor een klas gedropt. Succes ermee en ze waren maar eens weg. Nieuw om les te geven, nieuw om kinderen met een beperking te moeten sturen en nieuw blijft de taalbarrière. Ze kreeg 2 kids niet uit elkaar, een jongen met het Syndroom van Down bleef maar een meisje kussen, wat ze niet wilde. Naar Juul wilde hij ook niet luisteren dus kuste hij lekker door. In Rangala genoten de meiden van de kookkunsten van Amanda. Een ware keukenprinses is geboren. s’Avonds met z’n alle naar de film LOL gekeken.


14/1 In Rangala vertrok iedereen weer naar stage. Ik begaf me echter tussen 500 jonge knullen, op de Boys school. Kun je raden hoe ik me voelde? Vast niet. Aangestaard, bewonderd, maar tegelijkertijd ook onwijs krimpen. Zoveel aandacht, binnen enkele seconde. Eenmaal veilig in de wachtkamer van het Office, werd ik snel naar binnen getrokken. Werd in het Nederlands begroet en moest maar gelijk gaan zitten. Max, ze zijn nog steeds vol lof over je. Ik sprak met Jane over het een en ander. Kondigde bijvoorbeeld Lindy haar komst aan, over een paar weken, maar was nu hier met een andere intensie. In de Rangala groep zitten nogal wat fanatiekelingen. Hoe vaak hardlopen nu wel niet de revue is gepasseerd? Ik ben de tel kwijt. Maar ik zie toch liever daden dan woorden, dus gooide ik nog wat olie op het vuur. Vanmiddag, waren de meiden van harte welkom om met Class 5 en 6 te komen voetballen. Zo rood als een tomaat maar haar energielevel weer helemaal opgebouwd, speelde alleen Sascha het potje uit. Niet 1 tegen 100 hoor, toch maar gewoon 11-11 gekozen. De mentaliteit van de knullen is zo anders dan van die aan de overkant op de Girlsschool, niet te vergelijken. Ook daar heb ik nog het een en ander geregeld. Amy en haar timetable waren nog steeds niet samen. Tijd voor verandering. Ze is hier namelijk niet gekomen als entertainer, wat niet wegneemt dat ze dat heel goed kan! Ze heeft nog steeds geen vastigheid en haar attributen voor bezigheidstherapie raken ook langzamerhand op. Op hoge poten (best knap want de mijne zijn maar kort) naar Mister Arambo en Misses Rose Mary gestapt. Samen langs de klassen gegaan en voor haar een rooster opgesteld. Vaste dagen, met vaste docenten meekijken en ze helpen. Ook kreeg ze overal haar eigen lesjes ingepland, gymnastics and creative arts. Hier kan ze wat mee. In Kisumu stond Dagmar vandaag voor de autistenklas. Vol goede ideeën, want ze denkt dat er veel meer uitgehaald kan worden dan er nu door de leraren gedaan word. Eerste opdracht volgende keer, spiegel mee. Want inmiddels heeft ze al geleerd waar hun nose, ears, mouth, eyes etc zitten. Dan moeten ze dat natuurlijk ook kunnen zien. Toen Rachel daar was werd ze bijna aangevallen door hoofdlerares Mary. Er was gisteren een man uit Chicago geweest, met zijn zoontje (Syndroom van Down). Hij had een heel goed idee voor de coach, dus s’middags spraken ze af met hem en de Priester in de kerk. Roger stelde voor om een website voor de Lutheran te ontwikkelen, alle kinderen op de foto te zetten en hun levensverhaal erbij te plaatsen. Privacywet, is hier namelijk onbekend. Zo willen ze zich vooral gaan richting op Europese landen, met als einddoel sponsoringen. Zodat de kinderen met beperking hier, een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Naar de dokter indien nodig, genoeg wc papier voorradig hebben, eten/drinken hebben, medicijnen kunnen slikken etc. Rachel en Dagmar zagen dit zeker zitten dus besloten met hem in zee, ohnee op internet te gaan. Van de geldzaken trekken ze graag hun handen af, want hierin investeren is nogal wat. Onder het mom van je geeft ze hier 1 vinger en ze nemen je hele hand. In de supermarkt werd gezocht naar mierenlokdoosjes, waarna een Duitse meneer zijn hulp aanbod. Vol ongeloof, want de meneer had een blindegeleidestok vast.. Uiteindelijk kwam zijn zoon vertellen dat je geen dieren moet doden, en waren ze binnen de kortste keren vergezeld door allemaal mensen in de supermarkt. Geen doosjes gevonden maar wel een fles azijn ingeslagen. Schijnt wondermiddel te zijn.

15/1 In Kisumu leert Jorine beetje bij beetje haar lerares wat kennen. Ze spreekt bijvoorbeeld een goed woordje frans, zorg alleen voor haar kinderen en wil graag hogerop komen. Ze gaf vandaag zelf les, dit ging erg goed. En als een kind iets fout deed, kregen ze van Teacher Jorine geen slaag.. maar gingen ze de gang op! Eerst best grappig natuurlijk, maar ze begrepen al snel dat het menens was. Bij Lindy is vandaag een tweeling binnengebracht, een jongetje en een meisje. Zowel leeftijd als namen, onbekend. Wat een dotjes, ze was er gelijk gek op. Dagmar heeft vandaag zelf les gegeven, ze hebben liedjes geleerd en vonden het geweldig. In de namiddag was er een vergadering op de Lutheran, waar ze niet bij mocht zijn. Daarom is ze samen met Rachel verder gegaan aan het project voor de school. Heel ver met het internet kwamen ze weer niet, dus voor nu is alleen de naam verzonnen. s’Avonds genoten ze van een heerlijke Milkshake (oreo’s, twix, m&m of kitkat) In Rangala had Jacqueline (lerares van de Nursery) me gisteren benaderd of ik samen met Sascha de kids van de babyclass en nursery class ook van die leuke smoeltjes wilde bezorgen. Ruim 30 per persoon hebben er deze ochtend de hand gepasseerd. Resultaat? Een lamme hand en ik kon geen schmink meer zien (of zeggen). Maar wat was het leuk om al die kleine hummeltjes voorbij te zien komen. Honden, katten, leeuwen, draken, Spiderman, monsters en ga zo maar door. Een eng gezicht trokken ze erbij toen ze zichzelf voor het eerst in de spiegel keken, maar daarna een glimlach van oor tot oor. Voor ons zo gewoon om geschminkt te worden (met carnaval of onder een laag plamuur) maar voor hun zo’n belevenis. Zo iets simpels, werd een waar succes. Op de Girlsschool ging Amanda even met Amy mee na een aantal knikkerwedstrijdpotjes werden de meiden de lucht in geslingerd. Letterlijk op handen gedragen. s’Avonds the Lucky one gekeken.

16/1 In Rangala begon de dag zoals alle andere, maar dit veranderde al snel. Amanda is het zat dat er in het babyhome alleen gebiedende wijs tegen haar word gesproken. SHOES. In Nederland zouden we vragen; ‘’Wil je alsjeblieft die schoenen even aantrekken?’’ Een hele andere taal dus en daaraan wennen, gaat niet/nauwelijks. Op de Girlsschool was Amy met wat meiden aan het zingen terwijl ze door een spidervlieg (zo noemt ze hem zelf) werd gestoken. Het beest lijkt op een wesp, die uit twee delen bestaat, met een pinnetje als tussenlijf wat spinnen verzameld. Schijn opgehouden en gewoon doorgegaan. Bikkel. Een ringvinger zo dik als 2 normale vingers bij elkaar slonk gelukkig snel weer, waardoor een ziekenhuis bezoek uitbleef. In de Nursery was Sascha op zichzelf aangewezen. Ze stond voor de babyclass en Pauline, die Keniaanse lerares was verdwenen. Ze zou een kind zijn gaan zoeken wat niet was op komen dagen. Maar dat gebeurde wel vaker niet? En die zochten ze ook nooit. Soms heb je 30 kinderen in de klas soms 20. Niks geen afvinklijsten hoor. Later bleek dat ze naar het ziekenhuis was met haar dochtertje. Maakt ook allemaal niet uit, het kan. Maar Sascha stond dus mooi alleen. Wanneer de andere leraressen om het hoekje keken waren de kids braaf, stil en zaten ze op hun stoel. Haha maar dat was dus niet het verhaal bij Teacher Sasa. Het werd een ware klopjacht. Kinderen probeerde te ontsnappen, haalde kattenkwaad uit, luisterde niet (snappen ook geen Engels dus niet heel verbazingwekkend) en beten, knepen, schopte en sloegen haar. En tot slot zag ze ook nog enkele doerakken een geel goedje wegwerken. Urine, opgevangen in een plastic bakje, wat zo weer het lichaam in verdween. BAH. Voor de meiden kon de dag niet snel genoeg voorbij zijn. s’Avonds mochten we de buurman helpen, zijn koeien te melken, maar na een oplawaai van z’n staart waren ze snel genoeg genezen. In Kisumu spraken ze op de Lutheran weer met Mary, omtrent geldzaken voor het project. Shillingtekens in haar ogen. Maar ze hebben afgesproken dat zij het internet etc gaat regelen. Wifi was niet te vangen dus schoten ze vandaag nog niet veel op. Dan maar spelen en knuffelen met de kinderen. Een kindje houdt zo van een kroel, dat wanneer je dit niet doet je flink in je gezicht gespuugd wordt. Wil je een tissue, Rachel? Lindy stuurde een foto door naar Rachel, van Cliff zijn vinger. Ziet er niet best uit, topje bungelt er nog maar wat aan. Ze besloten naar een Gouvernement Hospital te gaan. Hierbij hoef je alleen te betalen voor de medicijnen die je nodig hebt. De dokter keek erna, liet de verpleegkundige erbij komen en verbond de wond. Nog even een tetanusprik en vanaf vandaag moet de wond iedere dag verzorgd worden zodat het niet gaat ontsteken. Om hem te ‘troosten’ (Westers begrip, want het jongetje gaf geen kick) namen ze hem mee naar de supermarkt. Hij mocht wat drinken uitzoeken, en wat denk je? De grootste fles bitterlemon die er maar was nam hij mee. Nog wat samosa’s toe en zijn buikje was weer gevuld. Beter dan die ugali, met sukumawiki en visjes die je nog aankijken.. terug bij Mama Ngina deden de meiden verslag en s’Avonds hebben ze bij Buddy’s gegeten. Het was niet lekker gevallen en de meiden moesten weer teveel betalen. Kunnen ze hier niet (hoofd)rekenen of wilde ze hun gewoon teveel laten dokken? Tot nu toe is het namelijk iedere keer raak.

17/1 In Kisumu gingen ze weer terug met Cliff naar het ziekenhuis. Hij had zich helemaal mooi aangekleed maar kreeg argwaan toen hij weer bij het ziekenhuis aankwam. Toen ze eenmaal bij de dokter aan de buurt waren hadden ze iets niet bij waar hij om vroeg. Cliff moest namelijk nog een penicilline injectie krijgen. Even buiten wachten dan maar. Ondertussen zagen ze allerlei mensen voorbij komen. Een gezinnetje met 2 in doeken gewikkelde baby’s. En ook later verschenen er nog 2 overleden baby’s. Nog geen 4 in 1 uur tijd. De harde werkelijkheid. Toen ze aan de buurt waren moesten ze nog even naar de Cola Kiosk aan de overkant. Ze hadden geen idee waarvoor, maar uiteindelijk kon je hier voor 10 shilling je naald en spuit kopen. Toen ze klaar waren botste ze tegen een werknemer van Mama Ngina op en liepen met haar terug. Door wat straatjes werden ze vriendelijk begroet. Ze hoorde toen ook meer over het levensverhaal van Cliff. Hij woont pas sinds november jl bij hun, is buiten de stad gevonden en zwerfde daar schijnbaar al weken alleen rond. Hij is dus wel meer leed gewend en gaf geen kick bij z’n prik. Vervolgens had Rachel een gesprek op de Joel Amino school, over het slaan. De headteacher vertelde dat hij er hard mee bezig is maar dat de leraren niet van veranderingen houden. Dit heeft dus tijd nodig. Wel vond hij het een goed initiatief van Jorine om de kinderen in de hoek te zetten (maar voortaan niet meer buiten het klaslokaal). Na stage hebben de meiden boodschappen gedaan en zijn ze nog naar de Masai markt geweest. Ze wilde s’avonds naar een goede pizzeria, en jahoor dat wist Sammy wel. Uiteindelijk aten ze een hamburger en kregen daar nog 2 sneeën wit brood bij. Friet besteld, maar die was zelfs rauw. Met zere maar gevulde buiken keerde ze terug naar Panda’s paradise. In Rangala heb ik met Doreen afgesproken, headteacher van de Equator school. Vandaag was het Juul haar laatste stagedag daar. Ze zal vanaf volgende week verder gaan bij de groep in Kisumu. De meiden danste met de kinderen van de Nursery, boxen met muziek naar buiten en gaan.. want alweer was er geen lerares vindbaar. Een werkneemster van het babyhome vroeg of ik even het hek open wilde maken, want ze ging met Joseph (10 weken) naar het ziekenhuis toe. Trouwens ga maar gewoon mee, gaf het kind in m’n handen geduwd en ik volgde haar op de voet. Eerst langs Tobias, een oude bekende die in het laboratorium werkt. Baby Joseph ging gelijk helemaal door de molen. De eerste uitslagen bleven echter uit. Een dikke optreknaald kwam tevoorschijn en verdween zonder pardon in het voetje. Hielprik? Hier onbekend. Binnen 2 minuten wisten we echter wel waar de Temperatuur 38,5 aan de danken was. Aan zijn overleden mama. HIV positief. Binnen enkele seconde werd het kind voor zijn leven bestempeld (figuurlijk dan). Maar bovenaan in zijn medisch schrift stond het wél, zwart op wit. Door naar de dokter, maar eerst schudde ik nog talloze handen. Van zowel werknemers als bezoekers. Gewoon, omdat ik blank ben. Eenmaal bij de dokter binnen bleken we verkeerd te zitten en konden we vertrekken. Net zo makkelijk. Op naar de HIV/AIDS afdeling waar er twee jonge doctoren ons binnenlieten. Een dossier werd opgesteld en medicijnen werden voorgeschreven. Maar toch, bleek deze mzungu interessanter te zijn dan het zieke kind. Pole sana. Ik houd me maar voor dat het valt te wijten aan de Nederlandse taal, die er eentje een beetje sprak. Hij had het erover dat GOR hem dat had geleerd. Gezegd dat ik die echt niet kende en nog nooit van had gehoord.. Totdat hij er Jezus bij haalde en zijn stem wat veranderde. Geloof is hier (alles) heel belangrijk. We lachte samen want hij hield mij voor de gek dus een verontschuldiging was niet nodig. Medicijnen toegediend in het Babyhome en verslag uitgebracht aan Sister Mary Esther. Toen ik wilde vertrekken stond het tweede babytje met 39 graden koorts in de rij om te vertrekken naar onderzoek. Om een lang verhaal kort te maken. Vandaag vielen er twee klappen in één dag, ook deze was HIV positief getest. s’Middags alle kinderen uit de Babyroom gehaald en met Amanda buiten gezeten. Vaak als de weesjes al uit bed mogen dan worden ze iedere minuut van de dag in een warm hok gestopt. Dus hop hop naar buiten met z’n alle. Matrassen weggelegd en de kleintjes lekker zien rondlopen, kruipen en verzamelen. En zeker niet te min, frisse lucht en vitamientjes opgehaald. s’Avonds de buurman echt geholpen, en een paar uiers fijn geknepen. Dan hebben de admission baby’s de volgende ochtend in ieder geval weer verse melk. Door de koe geproduceerd, maar door ons naar de buitenwereld geholpen. Weer een ervaring rijker.

18/1 In Rangala was het weekend, maar om 9 uur waren we toch al echt onderweg naar Kakamega forrest. Ruim 2 uur hebben we erover gereden, maar het was goed te doen want we hadden een privé auto gehuurd! Consolata in de kattenbak, het kan allemaal. Eenmaal aangekomen ontmoette we Wycliff, de gids voor vandaag. En dat was zeker nodig, want er stond een lange tocht op ons te wachten. Route Yala River, betekend 4 uur doorstappen. Over houten brugjes, langs afgronden, onder lianen door, over triljoen soorten insecten, langs gastheerbomen en onder slingerapen door. Na 15 minuten ben ik terug naar Consolata gekeerd, omdat ik me niet best voelde en alles zag tollen. Soort van Allice in Wonderland, maar dan een stuk groener. Maar de meiden, hierna verder te noemen, Bikkels stapte stevig door. Bij het Condor retreat centrum trof ik Consolata in de auto aan, slapend. Samen onder een boom gaan liggen, voor korte duur maar hoor! Een gekriebel aan m’n hoofd, terwijl ik naar het vogelgezang luisterde (mensen roepen die hier op door middel van apparaten). Ik voelde en sloeg er tegenaan. Een dikke gele giftige rups, met haren, zat dankzij zijn zuignappen vastgeplakt aan mijn hoofd. Fijn, auw en bedankt. Samen wat gaan drinken en een goed gesprek gehad. De meiden kwamen binnengestrompeld maar hebben het einddoel wel bereikt! Eenmaal terug moesten we aan een gedekte tafel plaatsnemen. We kregen een stukje vegetarische pizza (sommige uiteindelijk deeg met wat kaas, want groentes zijn veel te gezond) en na 40 minuten vonden we het welletjes geweest. Ik ging de rekening op laten maken. Wat? 68 euro? Verteld dat ik niet 9 euro van plan was te betalen voor 1 stukje pizza. De baas zei dat ie al een fikse korting had gegeven, maar ik kon hem niet ontdekken. Later kwam de ober ons terughalen, dat er een toetje stond te wachten. Inmiddels gesmolten ijs. Dankzij wat onderhandelen allemaal 1/3 van de werkelijke prijs betaald. Voet bij stuk houden. Voor dat bedrag kun je hier uiteten met meerdere keren drinken erbij zelfs.. Op weg terug naar huis nog even gestopt bij de Equator. Nee niet het stageplek, maar bij de vertaling ervan. De evenaar! Foto gemaakt en door. Terug thuis veranderde het huis in een snackbar. Alleen lukte de #1 specialiteit (friet) niet. Het water liep ze echter wel in de mond.. Mmm van Mora frikadellen, zouden hier meer dan welkom zijn. Diepgevroren in een koelbox opsturen dan maar? In Kisumu waren er die ochtend plannen om naar het Impala park te gaan. Dit zijn een soort van loslopende ‘herten’ op een stuk land. Ook zijn er zebra’s, giraffen en leeuwen (die wel achter slot en grendel zaten). Over de prijs viel niet te twisten, hij wilde 25 euro per persoon hebben. Wel goed en niet gek hebben ze rechtsomkeer gemaakt. Op naar Tilapia beach. Hier konden ze zelf hun eigen vis uitkiezen. Werd op hun bord geserveerd met open ogen en open mond.. Om dit te bedekken hebben ze er maar een kwakje sukumawiki overheen gelegd. Lindy at lekker patat, omdat ze geen vis lust. Best knap om er dan toch bij te blijven zitten in die vislucht (stank)! s’Avonds zijn de meiden weeste stappen in Signature.

19/1 In Kisumu gingen de meiden naar de Gospel church. Waar ze meezongen en meedansten, tot dat ene telefoontje. In Rangala was het vroeg dag. Om kwart voor 7 stonden we in de kerk, waar de meiden van de Girlsschool ook aanwezig waren. We namen plaats achter in de kerk, waar we tot schrik erachter kwamen dat we aan de mannenkant waren gaan zitten. Na wat meebidden en klappen schudde al onze buurmannen ons uiteindelijk toch de hand. Na 2 uur dus eind goed al goed. Terug richting het Babyhome waar de 3 meiden weer in bed verdwenen en ik samen met Juul bijna klaar waren voor vertrek. Vanaf maandag zou ze in Kisumu stage gaan lopen. Eenmaal aangekomen bij Kajamba (plaatsnaam) was de Linkers bus die ik had besteld net vertrokken. Balen. Er stond nog een hele tijd een vervelende man bij ons, die me beledigde en me wel tien keer een safe journey wenste.. De Acacia bus kwam aan en we namen plaats, alhoewel m’n tas bleef nog een keer haken, ik viel een tree naar beneden en mensen lieten me er niet langs. Lot? Ik baalde nog dat we helemaal achter moesten gaan zitten, omdat je daar het ergste wordt afgevuurd als je over hobbels scheurt. Na ruim ’n uur dommelde ik wat in en merkte ik dat de bus niet meer in 1 rechte lijn reed. Hij helde over naar rechts, stuurde bij naar links, waar we met de achterkant van de bus de weg afraakte (in een afgrond) er werd nog geprobeerd de bus bij te sturen naar rechts maar te-ver-geefs. De bus raakte op z’n kant en Juul en ik waren zojuist betrokken bij een ernstig busongeluk. Totaal in shock maar verder op adrenaline. Zo snel mogelijk eruit geklommen en de stoelen als trap gebruikt. Overlevingsdrang +++ Het gevoel dat je gaat vallen, is onbeschrijfelijk. Maar frappant genoeg gaf niemand een kick. Enkel baby’s die huilde. De minuten erna hebben mijn brein (nog) geblokt. Beetje bij beetje kwamen we erachter dat we er heel goed vanaf zijn gekomen. Eenmaal uit de bus spullen bij elkaar gezocht. Slippers tussen het glas uitgeplukt alsof dat op het moment het belangrijkste was? Onwerkelijk en levenloos zagen sommige mensen eruit (maar voor zover ze zeggen/toegeven nog geen dode, geen klandizie) Toekijken maar niet beseffend wat er zojuist was gebeurd. Net als in een film, maar nu zelf een rol bezitten. We mogen van geluk spreken dat we achterin zaten, met z’n 2e op 6 stoelen. De rest van de mensen zaten verdrukt of werden uit de bus geslingerd omdat ze zo hutje mutje zaten. Overal bloed en overal glas, op het netvlies geprent. We werden al snel een auto ingeloodst, omdat ik doorhad dat ik naar het ziekenhuis toe moest. Eenmaal in het Aga khan liefdevol opgevangen door de andere groep, Millicent, Liam en Sammy. Gelukkig gaat het met Juul goed, ze is onderzocht door Dr. Alliboy maar heeft niets dan schrammen op haar rug (en de aankomende dagen spierpijn van de klap). s’Avonds veel met elkaar gepraat en de vrienden/familieleden op de hoogte gesteld. Complete shock, maar zo blij dat we het nog na kunnen vertellen. In het ziekenhuis is de helft van m’n flank gehecht, die was helemaal opengereten (door glas waarschijnlijk). s’Avonds eventjes naar Green Garden geweest om iets te eten en vooral met de groep het erover te kunnen hebben. Vanaf nu even rust, dat heelt uiteindelijk (spreekwoordelijk) toch alle wonden.

Nog even een link voor de geïnteresseerde.
http://www.nation.co.ke/counties/21-injured-as-bus-lands-in-ditch/-/1107872/2152034/-/te30d1z/-/index.html

Sunday, bloody Sunday. Dit verslag heeft nu eenmaal geen happy ending. Toch veel liefs, vanuit Kenia (en nee, ik kom voorlopig nog niet terug naar Nederland!)