groep 10 houdt Rangala voor gezien

Een hartverwarmend afscheid: alle medewerkers waren present. In vol ornaat, luid zingend en swingend. Het gekir en de schelle juichkreten waren niet van de lucht. Een tropische bui – het is hier regentijd en er valt dagelijks een flinke plensbui – gaf frisse verkoeling in de warme eetzaal. Hoog nodig, want de temp kan hier behoorlijk stijgen.

De meiden werden toegezongen, geprezen en volop in het zonnetje gezet. Een prachtige kikoy (een Afrikaanse lap) als cadeau. De meiden hadden lakenzakjes laten maken, mops en emmers gekocht, en voor elke care-takers een tas met typisch Europees lekkers erin. Een bord, een beker; glunderende snoeten als dank.

Het allermooiste geschenk waren de eerste zelfstandige stapjes van Irene, één van de kinderen met een lichamelijke beperking, opgelopen tijdens haar geboorte.
Met veel oefenen, geduld en liefde hebben de meiden haar begeleid: eerst naar zelfstandig zitten, de eerste stapjes, en nu zelfstandig met een looprekje. Het is ontroerend te zien en alle lof voor Elvera en de meiden.

Inmiddels zijn er 2 kinderen van het weeshuis definitief financieel geadopteerd: kleine Joseph en kleine Gabriel. 2 schattige mannekes met een heel eigen, trieste achtergrond. Gelukkig zijn ze nu verzekerd van schoolgeld! Want studie is een geschenk voor het leven.
De zuster is er dolgelukkig mee. Zoals ze gelukkig is met elk geschenk, hoe klein dan ook.

De studenten hebben deze week een eerste bevalling meegemaakt in het ziekenhuisje op de compound. Een volbloed: een jongen! Vol bloedspetters op hun uniformen kwamen ze binnen: ontroerd en vol bewondering voor de kraamvrouw: geen kick gaf ze.
Een prachtkind, volkomen gaaf en zoo ontzettend lief. De meiden hebben meteen kleertjes, geld, handdoeken en een knuffeltje voor de nieuwe wereldburger gegeven. De moeder was heel, heel gelukkig met zoveel waardevols voor haar kindje.

Afgelopen week kwam Catherine de compound opgelopen: ontslagen uit het klooster waar ze hoopte op toetreding. Ook binnen het celibataire leven komen wantoestanden voor. Hoewel je nooit weet wat zich heeft afgespeeld kregen we te maken met een getraumatiseerde jonge vrouw van 22 jaar. Haar werd verweten dat ze een dochter van de duivel zou zijn, haar rozenkrans werd van haar hals gerukt, evenals haar kleding. Nee geen fijn afscheid zoals je van kloosterlingen zou verwachten, maar een abrupt einde met geweld en verdriet volgens het verhaal.

En samen met dit afscheid is er opnieuw een vraag bijgekomen: of we deze dame willen supporten. Of de vraag van een van de zusters: zij heeft een zus waarvoor geen studiegeld is, vanwege het overlijden van haar vader, of de vraag van één van de care-takers: weduwe met 7 kinderen, of de vraag voor Michelle die weer teruggeplaatst is het het huis: de adoptieouders hebben zich bedacht. Stuk voor stuk schrijnende verhalen, het houdt niet op: we hebben begrip EN geen geld. Een gift maakt afhankelijk en daar ben ik nou eenmaal geen voorstander van: we willen support bieden: hoe kan iemand een eigen inkomen verwerven zonder zijn hand op te hoeven houden? Elk mens is tenslotte the owner of his own destiny.