Gelukt !!! nieuwe stageplaatsen, nieuwe kansen
Door: helma
07 December 2012 | Kenia, Kisumu
Na een dag zoeken, wat heet? Je loopt gewoon naar binnen, vraagt naar de administrateur die je zonder door te vragen doorverwijst naar het hoofd van de verpleegafdeling … En binnen een dag vind je 4 stage-plaatsen op 4 verschillende adressen. Hoe anders zou dat zijn in Nederland waar je de ene papieren rompslomp na de andere moet invullen.
Het is het Milimanie Maternity Hospital geworden, een kleine kraamkliniek waar door gebrek aan patiënten ook wat mannen liggen. De meiden worden warm ontvangen en de gynaecoloog, dr. Bonyo belooft persoonlijke aandacht voor hun leerproces. Daar hebben we wel oren naar want in het Obama kinderziekenhuis was dat wel even anders.
Inmiddels hebben Maaike en Sylvie daar een operatie meegemaakt, en waren ze bij een complexe bevalling: wat opvalt: de vrouwen geven er geen kick! Bewondering alom.
Het ziekenhuis ligt tegenover de armste slum van Kisumu. Het is er één grijze boel en zelfs onder de stralende zon is er geen kleur te zien. Alles grauw, vergrijsd, verouderd, versleten en afgetakeld. Geen shirt is er heel en de kinderen spelen met niets, een oude autoband die nog dienst doet om tegenaan te slaan met een stokje, zodat ie vooruit rolt … de meesten op blote voeten. Midden in de wijk staat een weeshuis, nog grauwer dan de huizen die we van nabij hebben leren kennen. Die waren al schokkend, deze is nog een paar graden erger.
Een enkele vermagerde koe tussen de schamele krotten, een kalf ertussen door. Een paar kippen, een troosteloze aanblik.
Toch staan bij het ziekenhuisje een paar behoorlijke auto’s van de dames die er op het spreekuur komen, en als we in de stad over dit ziekenhuisje horen praten horen we de dames zeggen: het is er duur … tja, als je niets hebt is alles teveel geld.
In St. Luke, het 2e stage adres, ligt het weer heel anders. Dat ligt midden in een wijk, verscholen en iets van de weg af tegenover een groot hindoeïstische gebedsgebouw. Eenvoudig van opzet zoals ook de wijk zelf eenvoudig is opgetrokken. Patiënten hier zijn gemixt en zo zien we bij binnenkomst direct al een zwaar verbrand joch van een jaar of 12. Petroleum zo vertelt zijn moeder later. Wilde hij gebruiken om een lamp aan te steken … Ze vond hem bij thuiskomst. Het joch ligt er al 4 weken en zijn wonden genezen aardig, hoewel het een dramatisch gezicht is. Is er ook nog een vrouw binnengebracht, 66 jaar, met een doorligwond waarvan de meiden zeggen dat ze zoiets ergs nog nooit gezien, maar ook niet geroken hebben. Tessa en Elvera zijn al een paar keer met de ambulance meegereden om een ecg te laten maken in een van de andere, beter geoutilleerde ziekenhuizen. ’s morgens is het er druk, na de lunch neemt die drukte af en is er tijd voor overleg en voor uitwisseling van cultuurverschillen. De meiden leren niet alleen over het vak, maar vooral ook over de leefstijl van hun leeftijdgenoten. Ook hier steken ze meer op dan bij Obama, aldus de beide studenten.
De eerste week zit er weer op! De eerste contacten gelegd, en vanwege de stakingen in de overheidsziekenhuizen wordt het in de beide klinieken nu wat drukker. Het is schrijnend te weten dat de patienten in de overheidsziekenhuizen nu aan hun familie en aan hun lot worden overgelaten.
Hoeveel slachtoffers eist die staking?
Maar nu is het weekend. Tijd om te shoppen en om uit te gaan. Zaterdag staat er een trip over het Victoriameer op het programma. Hippo’s kijken, vogels zien, vissers die hun tilapia ophalen… en dan die zonsopgang …. om stil van te worden.
Het is het Milimanie Maternity Hospital geworden, een kleine kraamkliniek waar door gebrek aan patiënten ook wat mannen liggen. De meiden worden warm ontvangen en de gynaecoloog, dr. Bonyo belooft persoonlijke aandacht voor hun leerproces. Daar hebben we wel oren naar want in het Obama kinderziekenhuis was dat wel even anders.
Inmiddels hebben Maaike en Sylvie daar een operatie meegemaakt, en waren ze bij een complexe bevalling: wat opvalt: de vrouwen geven er geen kick! Bewondering alom.
Het ziekenhuis ligt tegenover de armste slum van Kisumu. Het is er één grijze boel en zelfs onder de stralende zon is er geen kleur te zien. Alles grauw, vergrijsd, verouderd, versleten en afgetakeld. Geen shirt is er heel en de kinderen spelen met niets, een oude autoband die nog dienst doet om tegenaan te slaan met een stokje, zodat ie vooruit rolt … de meesten op blote voeten. Midden in de wijk staat een weeshuis, nog grauwer dan de huizen die we van nabij hebben leren kennen. Die waren al schokkend, deze is nog een paar graden erger.
Een enkele vermagerde koe tussen de schamele krotten, een kalf ertussen door. Een paar kippen, een troosteloze aanblik.
Toch staan bij het ziekenhuisje een paar behoorlijke auto’s van de dames die er op het spreekuur komen, en als we in de stad over dit ziekenhuisje horen praten horen we de dames zeggen: het is er duur … tja, als je niets hebt is alles teveel geld.
In St. Luke, het 2e stage adres, ligt het weer heel anders. Dat ligt midden in een wijk, verscholen en iets van de weg af tegenover een groot hindoeïstische gebedsgebouw. Eenvoudig van opzet zoals ook de wijk zelf eenvoudig is opgetrokken. Patiënten hier zijn gemixt en zo zien we bij binnenkomst direct al een zwaar verbrand joch van een jaar of 12. Petroleum zo vertelt zijn moeder later. Wilde hij gebruiken om een lamp aan te steken … Ze vond hem bij thuiskomst. Het joch ligt er al 4 weken en zijn wonden genezen aardig, hoewel het een dramatisch gezicht is. Is er ook nog een vrouw binnengebracht, 66 jaar, met een doorligwond waarvan de meiden zeggen dat ze zoiets ergs nog nooit gezien, maar ook niet geroken hebben. Tessa en Elvera zijn al een paar keer met de ambulance meegereden om een ecg te laten maken in een van de andere, beter geoutilleerde ziekenhuizen. ’s morgens is het er druk, na de lunch neemt die drukte af en is er tijd voor overleg en voor uitwisseling van cultuurverschillen. De meiden leren niet alleen over het vak, maar vooral ook over de leefstijl van hun leeftijdgenoten. Ook hier steken ze meer op dan bij Obama, aldus de beide studenten.
De eerste week zit er weer op! De eerste contacten gelegd, en vanwege de stakingen in de overheidsziekenhuizen wordt het in de beide klinieken nu wat drukker. Het is schrijnend te weten dat de patienten in de overheidsziekenhuizen nu aan hun familie en aan hun lot worden overgelaten.
Hoeveel slachtoffers eist die staking?
Maar nu is het weekend. Tijd om te shoppen en om uit te gaan. Zaterdag staat er een trip over het Victoriameer op het programma. Hippo’s kijken, vogels zien, vissers die hun tilapia ophalen… en dan die zonsopgang …. om stil van te worden.
-
07 December 2012 - 21:36
CoMu:
Dat zal wel een mooie dag worden met als eind een zonsondergang die meestal erg prachtig is. om inderdaad stil van te worden.
Wens jullie nog een fijn weekend en een goede volgende week. Groetjes... -
07 December 2012 - 21:37
Adriënne:
Wat heerlijk weer een bericht te lezen. Je schrijft zo beeldend, alsof ik even met je meewandel. En die zonsondergang aan het Victoriameer......onvergetelijk. Bedankt weer voor je mailtje, ik ga in het weekend mijn bestelling maken.
Wens HanKees maar (een warm) welkom van me. Lieve groet, Adriënne -
08 December 2012 - 18:21
Ans En Tom:
Lieve Helma,
Daar was wel veel improvisatie voor nodig om de geplande stageplaatsen te vervangen. Super dat het gelukt is en....... Misschien nu wel stageplaatsen voor de toekomst?
Ongetwijfeld een mooie bootreis op het Victoriameer, met hopelijk veel Hypo's (niet al te dichtbij!!) en een onvergetelijke zonsondergang.
Lieve groet,
Ans en Tom -
08 December 2012 - 23:48
Marjon:
Dat heb je maar weer knap geregeld. Geniet van kiboko en de zonsopgang. Liefs marjon -
11 December 2012 - 09:23
Margreet:
Heerlijk om weer over jullie te lezen, na de Sinterklaas drukte kwamen we na even googelen deze weblog tegen. Goed om te lezen hoe het verder gaat met jullie.
Hoe was het Sinterklaasfeest? Deden jullie het daar echt met gedichten en surprises?
Dit lijkt nog dramatischer dan het Rangala Kinderweeshuis. Evenals Stakingen in de zorg nog erger dan in het onderwijs.
Doe iedereen de hartelijke groeten, wat doen ze het geweldig die meiden, en jij ook Helma, petje af.
Margreet en Hans -
22 December 2012 - 16:27
Lindy:
Hallo,
Mijn naam is Lindy en ik zit in Dordrecht op het DaVinci College.
Via het Kellebeek ben ik ook bezig, om met dit project volgend jaar mee naar Kenia te gaan.
Ik vind het erg leuk om alle verslagen te lezen! Succes nog de laatste tijd!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
