je laat je kindje toch niet achter ....

Internet doet het wel, doet het niet, elektriciteit ja/nee … het is altijd weer een verrassing hier !!!
Afgelopen weken zijn hektisch verlopen. Kwam er een telefoontje van Dr. Juliana van het New Nyanza Hospital met de vraag waar de studenten gebleven zijn.
Tja, die zijn op advies van stage-begeleider Damarice naar elders vertrokken vanwege de stakingen. Haar opmerking: blanken kunnen maar beter uit de buurt blijven …. hebben we ter harte genomen. Blijkbaar was Dr. Juliana daar niet van op de hoogte gebracht.
Of ze met onmiddellijke ingang wilden terugkomen, op het gevaar af dat het contract met Kellebeek zou worden verbroken…. Je schrikt wel even van een dergelijke dreiging, hoofd koel houden en actie ondernemen is dan het devies.
Dus belde ik, en nog eens, en nog eens, en weer een keer. Telkens vergeefs: in gesprek, geen gehoor, of in vergadering: ik bel je terug …. Afin: daar wacht ik nóg op.
Uiteindelijk zijn we met alle studenten en Millicent naar haar kantoor gegaan. We hadden ons goed voorbereid, met als opdracht: 1e wij als studenten willen het liefst onze stage afmaken bij het ziekenhuis waar we nu werken en ten 2e de samenwerking tussen New Nyanza en Kellebeek moet gecontinueerd worden.
Wie zegt wat … was de vraag en vooral HOE …. We begonnen met complimenten: voor hun zorg om de meiden: vooral niet komen werken, omdat het niet veilig zou zijn …. We zijn met elkaar succesvol geweest want Dr. Juliana stelde zelf voor om de stage niet meer voort te zetten en de situatie als een voorval te beschouwen waar niemand part of deel aan heeft gehad.
Ze gaf me een zoen bij het afscheid ….
Hè, hè … situatie met succes afgerond!

De meiden hebben het alle vier naar hun zin. In het Milimanie ziekenhuis worden aan de lopende band baby’s geboren, zelfs ik heb getuige mogen zijn en Hankees heeft weer eens bij een bevalling kunnen meehelpen. Een genot om te zien hoe hij zelf stond te puffen …. ! Op het moment surprême heb je dat niet door, maar toen we achteraf alles nog eens de revue lieten passeren, hebben we daar hartelijk om gelachen. De meiden raken steeds meer vertrouwd met hun werk. Ze hebben fijne collega’s en moeten wel eens wennen aan de directheid waarmee gecommuniceerd wordt. Het woord: wil je …. is hier nog niet uitgevonden, de gebiedende wijs wel: doe dit …., doe dat…. En voor iemand die het lastig vind om met autoriteiten om te gaan niet altijd gemakkelijk. Ook dát is weer een leerproces.
Ik sprak zelf nog even met een jonge vrouw: haar 1e kindje was één dag oud en via de keizersnede ter wereld gebracht. Op het kussensloop van de vrouw lag de rekening. Omgerekend € 535,00. En dat terwijl het gemiddelde maandinkomen op € 50 ligt. Geen gemakkelijke opgave om dat geld bij elkaar te smokkelen en iedereen wordt ingeschakeld om te doneren. Want, als je niet betaalt, mag je je kindje niet mee naar huis nemen. Wat een streep door de rekening van dit prille geluk.

In St. Luke wordt het drukker vanwege de stakingen bij de overheidsziekenhuizen. Zo werd er een patiënt binnengebracht die door verwaarlozing zulke ernstige doorligwonden ontwikkeld heeft, dat ze daar uiteindelijk aan overleden is. Dat zijn pijnlijke ervaringen voor de meiden. Toch hebben ze veel plezier met hun collega’s: naar zeggen leren ze er veel. Tja waar mag je in Nederland als leerling verpleegkundige operaties meemaken?
Afgelopen week overleed er nog een patiënt. Hij werd een ruimte ingereden: daar zou hij verblijven tot de rekening voor zijn opname betaald was. Tja, ook dat is Kenya.

Vanmiddag hebben we Sylvie uitgezwaaid: haar opa overleed vrij onverwacht. Wat een verdriet! Ze had haar stage hier graag afgerond; samen uit, samen thuis was ook háár wens. Nu gaan we het met zijn vijfjes doen, maar we zullen haar missen. Sterkte Syl, sterkte Kevin en lieve, bezorgde ouders! Fijn om jullie Sylvie weer in je midden te hebben, maar droef om je vader/opa te moeten missen.

We hebben daardoor met elkaar een vervroegde kerst gevierd: met heuse kadootjes onder een nepboom. Verrassingen voor elkaar en lekkere Hollandse hapjes op tafel. Gek, maar het smaakt hier toch echt anders dan thuis. We moeten nu zuinig zijn op de kerstkransjes. Geen Albert Heijn om de hoek waar we nog even binnenwippen voor nog een pakje of zakje. De chocolaatjes zijn echt heerlijk. En komende week … we doen het sober met kip. Passend voor Kenya.
En voor alle lezers van dit blog: heb een liefdevolle kerst! Met elkaar fijne dagen onder een ECHTE den bij het knisperen van het haardvuur. Nog even en wij genieten met jullie mee.