PECH

Het tweede stageblok is begonnen. De Rangala groep zit nu in Kisumu en de anderen verblijven nu Kisumu. Wij Ineke en Piet wonen ook een weekje apart en wisselen de ervaringen telefonisch aan elkaar uit. Ik wil u er deelgenoot van maken:
Vanuit Kisumu hoor ik van Ineke dat de groep, de oude Rangala groep dus, dat ze op hun knieen terug willen. Op de privitschool valt niets te leren. !! “Ik moet daar als man een lange broek aan” Op de Lutheren sluit het helemaal niet aan bij mijn opleiding. !! Beluister ook dat de betrokkenheid veel minder is dan in Rangala. Maar ikm hoor ook dat daar de ziekenboeg nog niet is gesloten en dat Ineke nog maar eens een keer het Agakan ziekenhuis bezoekt met een van de studenten.
Vanuit Rangala meld ik naar Ineke in Kisumu dat de studenten hier niet meer terug willen naar Kisumu. “De mensen zijn hier veel vriendelijker dan in Kisumu” “ Het is hier zo lekker rustig” “ Op het Baby Home zijn ze zo lief veel liever dan in Kisumu” “Hier leer ik veel meer” etc. etc. Allemaal opmerkingen die ik in de groep opvang.
De verschillen zijn inderdaad erg groot en niet met elkaar te vergelijken.
Maar ook moet ik vanuit Rangala melden dat er weer een kindje van vier maanden waar Ineke voor zorgde als ze hier was, is overleden. Het tweede in twee weken. Een echt mortuarium is er niet een ruimte, (schuurtje) met een vrieskist zoals je die tegenkomt in en supermarkt, met twee schuifkleppen aan de bovenkant doet dienst als bewaarruimte.
Ineke weet ook nog een bizar verhaal te melden, waaruit blijkt dat hier echt alles denkbaar is. Bij een van haar bezoeken aan het ziekenhuis stopt er een matatu-busje vol met mensen. Voorin echter op de eerste bank achter de bestuurder licht iemand die blijkt dood te zijn. Bizar of bizar ?
Maar de sponsor activiteiten zoals vorige keer omschreven worden verder uitgewerkt en lopen naast de velen zieken als een rode draad door het hele verblijf heen. Bij een familie op het platte land wordt de watertank die meer dan een jaar geleden is geschonken nu dan toch in bedrijf genomen. Vanaf nu behoeven die mensen in elk geval niet meer naar de rivier om water. En het regenseizoen is inmiddels gestart niet in zijn volle omvang maar zo af en toe valt het met bakken naar beneden. Bij dezelfde familie is de vader op onze kosten inmiddels aan zijn hand geopereerd. Elles en Kalyee zijn nog zeer nauw betrokken bij een kindje in Kisumu. Ook nu ze in Rangala zitten volgen ze en helpen ze in de bizarre situatie van een kindje van zeven maanden.
De groep in Kisumu is inmiddels ook op bezoek geweest in het St. Monica hospitaal in Mamboleo. Ze zijn er uitvoerig geïnformeerd over de werkwijze en over het hele reilen en zijlen. Iedereen komt enthousiast terug.
De week gaat verder en op vrijdag in de namiddag komt Kaylee in tranen binnen lopen. Ze heeft haar voet verstuikt. Althans dat denkt ze in eerste instantie maar na een korte inspectie denk ik dat het beter is maar af te reizen naar Kisumu. Toevallig moet de zuster met de auto ook naar Kisumu dus kan ze mooi mee rijden naar het Agakan ziekenhuis waar na een paar röntgenfoto’s duidelijk wordt wat we al vermoeden, de voet is gebroken. En voor Kaylee betekent dit gewoon het begin van het einde. De enige goede aanpak is een operatie en die moet in Nederland plaatsvinden. We starten de procedure om een vlucht terug te boeken. Maar o mijn God wat is Nederland dan weer zo anders dan Kenia. Bellen en nog eens bellen met de verzekerings maatschappij of het wel echt nodig is. Overleggen met leidinggevenden, overleggen met artsen, overleggen met deskundigen etc. etc. En kaylee die naar huis wil maar wachten.BIj het plaatsen van dit verslag is inmiddels duidelijk dat ze terug naar huis gaat PECH