1.329.321

Allereerst hartelijk dank voor de leuke reacties van jullie op het vorige verslag.

De studenten zijn helemaal gewend op hun stageplaats. En sommigen hadden niet gedacht dat ze ook deze 2e stageplaats net zo leuk (of soms leuker) zouden vinden dan die in de eerste helft. Iedereen maakt weer veel bijzondere dingen mee die jullie kunnen lezen op hun individuele weblogs.
In de afgelopen paar weken en nog de komende laatste 2 weken zijn er diverse projecten geweest. Zo werden er 4 houten tafels en 14 bankjes gesponsord aan het weeshuis van Mama Ngina. Dat was nodig, want die arme schaapjes (Rombo’s in het Luo) zaten tijdens het eten op de grond in de grote eetzaal. Ook werden de wastafels in de eetzaal en de wasbak in de keuken aangesloten op de waterleiding en afvoer. Momenteel lopen er nog 2 gesponsorde projecten: Op de Boysschool in Rangala worden dakgoten geplaatst en aangesloten op een watertank. Dat betekent dat er nu was- en drinkwater beschikbaar komt. De kinderen hoeven nu geen water meer te kopen en van huis mee te nemen. Op de Lutheran school (voor geestelijk gehandicapte kinderen) worden met sponsorgeld 10 stalen stapelbedden gemaakt. Na overleg met het hoofd van de school kwam ze met het volgende voorstel: Het redelijk nieuwe gebouw wordt gebruikt voor (onder) de dames/meisjes en de 2e verdieping door de mannen/jongens. Echter, boven zijn nog onvoldoende bedden en daardoor slapen een deel van de jongens nog in een andere lokatie. Deze bedden op de 1e etage worden verhuurd in de vakantieperiodes van de school. Hoe meer bedden, hoe meer geld dit genereerd. En dat geld komt dan weer ten goede van de school. Een win, win situatie en dus heel creatief gedacht van het hoofd van deze school, want vanuit de overheid wordt steeds minder subsidie gegeven. Tijdens het bezichtigen van deze situatie zagen de studenten dat het trappenhuis en een balkondeel niet goed was afgeschermd. Sommige kleine klimrakkers kunnen dan tussen de spijlen door en mogelijk van de 1e verdieping afvallen. Er werd direct besloten om hier een deugdelijke bescherming voor te laten maken.
Jullie begrijpen natuurlijk wel dat deze projecten niet in een uurtje rond de tafel voor elkaar gaan komen. Gelukkig vindt Tom hier en daar nog een uurtje of tig om dit tot een goed einde te begeleiden. Dat dit niet vanzelf gaat en soms weer Keniaanse verrassingen om de hoek komen kijken, spreekt voor zich.
Op de Equatorschool heeft een studente medicijnen gesponsord en een bed. Nu hoeft de leerling/patient niet meer op de grond te liggen bij een behandeling.

In het Obama Children Hospital hebben een groep studenten op een middag een soort CliniClown actie gehouden. In eer ruimte werden werden veel balonnen opgeblazen en lagen kleur- en tekenspullen gereed. De zieke kinderen werden van zaal gehaald. En wonderwel, de ouders gaven ze zonder problemen mee. In eerste instantie waren ze wat afwachtend, maar nadat hun handen en gezicht beschilderd en beplakt werden met stikkers, was het ijs gebroken.

Bij de rit van Rangala naar Kisumu (of omgekeerd) kom je over de evenaar. Op dit punt is een klein monumentje neergezet. Je merkt er natuurlijk niets van als je denkbeeldige middellijn van de aarde overschreidt. Echter, als je de WC in Rangala doortrekt, kolkt het water rechtsom. En doe je dit in Kisumu, dan gaat het linksom. Zou het fabeltje dan toch waar zijn??

Tijdens de vrije en gezamelijke weekenden wordt er naar de nodige ontspanning gezocht. En daar bedoelen we dus niet de boodschappen mee.
Zo zijn we met de hele groep naar het Kakamega regenwoud geweest. Achter in de overdekte laadbak van de auto van Consolata (Keniaanse coach). Een warme dag, met een leuke klim naar een mooi uitkijkpunt. Tijdens de wandeling verschillende apensoorten gezien en hier en daar een mooie vlinder.
In Rangala zijn we met de helft van de groep naar de Yala-watervallen geweest. De studenten die nu in Kisumu zijn, waren hier al geweest. Eerst een ritje met de matatu en na een wandeling van een half uurtje hadden we een prachtig uitzicht op een bruine stroom water die met grote snelheid het dal in stroomt.
In Kisumu werd er een voetbaltoernooi georganiseerd voor geestelijk gehandicapten kinderen. Ook de Lutheran school deed hier aan mee. In totaal 8 scholen, waarvan 4 dames- en 4 herenteams. Er werd zeer veel gescoord. Helaas te vaak in eigen doel. Maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen heeft er enorm van genoten.
Tijdens het 2e weekend dat de hele groep in Kisumu was, hebben we een trip georganiseerd naar Homa Bay en een Kratermeer. Ook nu weer in de overdekte laadbak van de auto Consolata en hobbel, hobbel, een lange rit naar de zuidkant van een bay van het Victoriameer. We bezochten eerst het kratermeer. Mooi plaatje met de weerspiegeling in het water. Prachtig rond maar niet geschikt om in te zwemmen. Daarna even “snel” lunchen. Daarna richting een heuvel, voor sommigen een berg. Deze konden we beklimmen langs een zeer stijl pad. Op afstand hadden we al mensen gezien die naar boven gingen. Toen we halverwegen waren kwamen we ze tegen. How are you? Fine, fine, fine?? Nou, ehh proat maar gewoan Brabo’s hoor. Blijken het vader en dochter te zijn ergens uit Brabant. Houdoe!!
Een klein groepje maakte de klim naar boven af. Yes, high 5!! De volgende dagen wel last van spierpijn. Ohhhhhh. Daarna een lange rit terug naar Kisumu.

Bij de eerste foto’s zijn 2 overzichten gemaakt waarbij we willen proberen om het dagelijkse beeld van de studenten weer te geven.
Bij de eerste foto “dagelijkse tafereel in Rangala” is dit het beeld dat de studenten in Rangala BabyHome meerdere keren per dag zien. Het is de situatie naast hun guesthouse. Als je dit nader bekijkt zie je links een dame kleine visjes schoonmaken voor de lunch voor de Nurseryschool (naast het guesthouse). Tegenover haar zie je een klampje hout liggen dat gebruikt wordt om de maaltijd te koken. Links onder zie je een plastic emmer waar de milletpap in is bereidt en overgeschonken is in de pan. Helemaal achterin zie je rook van een vuurtje waar men afval aan het verbranden is. Ook zie je de zwarte watertank. Deze wordt gevuld door water vanaf het dak en dakgoten van het guesthouse. Onderaan de tank zit een kraantje waar met het water aftapt om af te wassen en bij “grote dorst”. Net voordat de foto gemaakt werd liep moeder kloek met 11 kuikens de hoek om. Zij wilden duidelijk niet op de foto. (de volgende dag waren er nog maar 5 kuikentjes ;(
Bij de 2e foto “dagelijks tafereel in Kisumu” is dit het beeld die de studenten dagelijks tegenkomen als ze met de TukTuk naar de stad gaan. Rechtsonder zie je rijen zwarte slipper liggen die gemaakt zijn van oude autobanden. Er ligt al een exemplaar klaar om te versnijden. Prijs 1 paar slipper van onverslijtbaar Keniaans versleten rubber kost 100 shilling (1 euro). Ziet iemand handel?? Ook zie je rechts onder een uit een zwarte bak maiskolven steken. Een ander winkeltje boven op de lip van onze “schoenenwinkel”. Op de weg zie je een Toyotabusje rijden. Deze worden matatu genoemd. IJzersterke auto’s die niet alleen in de stad rijden,maar ook naar alle uithoeken gaan. Zelfs tot aan Nairobi. Als je dan bedenkt dat hier normaal gesproken plaats is voor 14 personen, maar er met gemak 20 tot 24 personen (exclusief kippen) in vervoerd worden. Dan zit je soms een beetje krap!! Op de foto zie je ook nog de conducteur met z’n arm uit het raam hangen. Meestal staat hij met de schuifdeur open op de treeplank, omdat het dan te vol is. Net achter de matatu een fietser. Nee, niet iemand die zo maar een rondje aan het fietsen is, maar een BodaBoda. Voor een paar shilling brengt hij je op de fiets naar de plaats van bestemming. Wel even bedenken dat je als fietser op de op 1 na laagste stand in de verkeersrangorde staat. Dus worden deze mannen gewoon door de matatu’s van de weg getoeterd. Achter de rij auto’s zie je een klein stukje van de Kibuye markt. Dit is 1 van de grootste markten van Kenia en oost-Afrika is. Hier is werkelijk alles te koop.
Hopelijk zo met deze 2 foto’s een beetje de sfeer proberen over te brengen van wat de studenten zo dagelijks op hun netvlies krijgen.

Na de wisselweek werd al snel duidelijk dat de tijd nu erg snel gaat. Er mag dan ook niet meer gesproken worden over “aftellen”. Want nog 2 weken en 2 dagen, of 16 dagen klink heeeeeel kort. Men wil naar huis, maar ook blijven. Het gevoel is heel dubbel. Begrijpelijk, want ze hebben veel meegemaakt, gezien en beleefd met elkaar. Elke dag weer, samen verhalen en emoties delen. Een bijzondere band is ontstaan. Komt daar mogelijk een einde aan?
Vandaar dat dit verslag zo’n vreemde titel heeft. Het zijn namelijk nog de seconden die we hier nog zijn tot moment van vertrek uit Nairobi. En dat klinkt dan nog heeeeeel ver weg!!!