Nog één keer terug.

Inmiddels al weer bijna een week terug in Nederland. Familie en vrienden bezocht. Heerlijk weerzien, zoenen, knuffelen en verhalen delen. Sokken uit de kast, want het blijft moeilijk om aan de Hollandse zomers te wennen.
Daarom willen we jullie nog één keer mee terug nemen naar onze laatste dagen in Kenia.

De laatste stageweek voor de studenten bestaat uit aftekenen van urenlijsten, opdrachten en afscheid nemen. Vaak een emotionele gebeurtenis die men niet gauw zal vergeten. In het Baby Home is het “traditie” om met alle studenten en de coaches een afscheidslunch te hebben met de Zuster. Er bleek echter onder de kindertjes een virus te heersen die er voor zorgde dat er veel (ernstig) zieke baby’s waren. Dat betekent veel zorg en aandacht. Eén baby’tje was er zeer slecht aan toe en heeft het niet overleefd. Hierdoor was het begrijpelijk dat de geplande afscheidslunch niet door kon gaan. In plaats daar van werd er ’s-morgens gezamenlijk een thee met cake genuttigd. Daarna werd het guesthouse schoon opgeleverd (alle spullen met behulp van een checklist werden gecontroleerd op aanwezigheid). De bagage werd in de auto van Consolata geladen. Daarna werd er van iedereen in en rondom het Baby Home afscheid genomen, de zandweg afgelopen, in de eerst volgende matatu kruipen, omkijken en een laatste blik op Rangala.....................

In Kisumu heeft men ook niet stil gezeten. Hier werden ook de koffers ingepakt en de kamers gereed gemaakt voor de komst van de andere helft.
Vrijdagavond, de hele groep compleet. Ze blijven thuis, eten gezamenlijk en realiseren zich nog steeds niet dat hun Kenia-stage er op zit. De volgende dagen nog even de laatste souvenirs kopen. Als dat nog lukte, want de meeste kraampjes op de Masai Markt waren al leeg gekocht. Ook werd er nog flink ingekocht bij de supermarkt. Want ’s-middags hadden we een afscheidsparty georganiseerd voor Millicent, Consolata, (Keniaanse coaches) Sammy (TukTuk-driver) en het personeel van Panda’s. De tuin werd versiert met slingers en ballonnen. Een prachtige taart werd aangesneden en met een hapje en drankje hadden we een geslaagde middag.
Zondag, onze laatste dag in Kisumu. Koffers werden gewogen, nog een keer open, overladen, weer wegen, met 3 man er op zitten, slot dichtklappen, spanband er omheen, hé, hé!! Dicht!! Laatste bezoek aan de stageplaats Mama Ngina en inkopen doen voor onze 3 daagse trip rond en in Nairobi, maar die doen we in plastic zakken, want er past niks meer in de koffers. ’s-Avonds hebben we een gezellig diner in de “Groene Tuin” en worden alle studenten nog even in het zonnetje gezet met een bijhorend presentje. Voor ons hebben de studenten ook nog 2 mooie herinneringen gekocht.

Maandag, vroeg op. Vertrek om 06.00 uur en dan zitten de koffers er ook al in. Het is nog donker. De poort zwaait open, we rijden langs Michael, de bewaker, die ons uit staat te zwaaien. Het regende niet, maar er rolden wel druppels over z’n wangen………………
Het werd een lange rit richting Hell’s Gate, een nationaal park 120 km vóór Nairobi. Daar zien we herten, giraffes en zebra’s, maar daar komen we niet voor. We gaan een paar uur klimmen en klauteren door een kloof die uitgesleten is door een rivier. Gelukkig staat er geen water in. Er wordt ook geen water verwacht. Gelukkig maar, want in april is hier nog een groep wandelaars overvallen door een vloedgolf. Er zijn daarbij 6 personen verdronken. Na deze ramp is de kloof een tijdje dicht geweest. Er zijn aanpassingen gemaakt om via vluchtwegen weg te kunnen indien zich weer zo iets zo voordoen.
Onze wandeltocht loopt via prachtige smalle en brede kloven, langs hoge wanden en obstakels in de vorm van grote stenen en rotspartijen. Sommigen gingen als berggeiten, anderen hadden een “kontje” nodig van onze gids, of zijn aanwijzingen. “Zet je voet maar hier. Nee, niet op m’n hoofd. Ja, daar, ja. Au, dat was mijn hand. Niet achterstevoren. Pas op!! Pfffff, gaat goed……………”
Even verderop kwam er een warmwaterstroom zomaar uit een rotsspleet lopen. Opgewarmd vanuit het diepste van onze aarde.
Nog een mooie groepsfoto maken op het uitzicht punt en dan richting Jupiter hotel in Nairobi. Kamerindeling, sleutels uitdelen, douchen, eten en naar bed.
De volgende ochtend op het gemak ontbeten. Daarna met de bus naar Sheldrick’s Olifantenweeshuis. Een uur lang kleine en minder kleine olifanten die de fles krijgen en langs het publiek lopen. De opper-oppasser geeft veel info en uitleg. De aaibaarheidsfactor is hier zeer hoog. Zo hoog, dat één van onze studenten een gevecht aanging met een slurf van 1 van die dikhuiden.
Heerlijk lunchen en shoppen in een Shopping Mall. Daarna een indrukwekkende wandeling van 2 uur door één van de grootste sloppenwijken van Nairobi en Afrika. In Kibera wonen ruim 1 miljoen mensen, is het sterftecijfer hoog, veel ziektes als HIV en malaria. Met Santos en zijn bewakingsvrienden lopen we door zijn stadsdeel. Komen bij een project die hij heeft opgestart en verteld er zeer enthousiast over. Lopen over blubberpaden die vol liggen met plastic en afval. Open riolen, kinderen op blote voeten springen er met gemak overheen en rennen ons achterna. De mensen zijn ongekend vriendelijk. Omgerekend 3 euro hebben ze nodig om 1 dag rond te komen. De jongens en mannen trekken de sloppen uit om als dragers, bedelaars of anderszins wat geld bij elkaar te krijgen. We brengen kort een bezoek aan het huis van Santos. Een kleine woning met 2 kamertjes waar hij met zijn familie woont. De wanden mooi aangekleed met gehaakte kleden. Hij boft, hij woont in een huis met stenen muren en niet van leem, zoals de meeste huizen daar. Hij heeft stromend (koud) water, wat de meeste huishoudens niet hebben. We overleven een half uitgebroken waakhond als we zijn terrein verlaten. Nee, hier geen hoge aaibaarheidsfactor. Pure noodzaak om je eigen goed te beschermen als de zon onder gaat, want dan is zelfs je buurman niet te vertrouwen. We lopen de sloppenwijk uit en beseffen dat dit bezoek voor ons maar 2 uurtjes was, maar deze mensen hier de rest van hun leven moeten blijven. In ons hotel aangekomen draaien we de douche open en klagen dat er alleen maar koud water uit komt. Doen weer onze blingbling om en lopen naar het restaurant voor een maaltijd die omgerekend 2 x het dagloon voor de mensen in Kibera kost.
Woensdag, onze laatste volle dag in Kenia. Vroeg op, want we willen in het Nairobi Nationale Park zo veel mogelijk dieren spotten. Het park ligt aan de rand/tegen de stad aan en je ziet de sky-line als je door het park rijdt. Het is niet druk, maar toch duurt het even voordat we de tickets hebben. De stroom is uitgevallen. What’s New???
Met een grote bus over smalle, onverharde wegen. De chauffeur doet z’n best om ons zo veel mogelijk te laten zien. Gazelles, impala’s, zebra’s, hartebeest, struisvogels, giraffes, zwijnen, gieren, cerval-kat, marmotten, krokodil en apen. Een korte pauze om de benen te strekken. De chauffeur vertelde een fractie te laat dat de ramen en deuren gesloten moesten zijn, dus een aap had razend snel een heel brood uit een tas geroofd. Gelukkig zonder het beleg!! Maar, daar kwamen we niet voor. Het park staat bekend om zijn zwarte neushoorns. Er lopen maar zo’n stuk of 50 van rond. Dus die vind je niet zo makkelijk. Na de lunch hadden we de “Black Rino” nog steeds niet gespot. We spraken af om rond 16.00 uur het park te verlaten. En dan is het natuurlijk fantastisch en het hoogte punt van de dag dat je in het laatste uur van je safari een zwarte neushoorn ziet; Met kind!!

Zwarte donderdag!! Dag van vertrek. We moeten erg vroeg op, want we willen op tijd op de luchthaven zijn. Niet dat we graag vertrekken, maar willen het vliegtuig niet missen, want anders staan ze op Schiphol voor niets op ons te wachten.
De rij is nog niet lang. We zijn aan de beurt. Koffer op de band. Gewicht………..27 kg!! De studente schrikt, wordt bleek rond haar neus. Kijkt ons aan. Wat nu? De vrouw achter de desk kijkt niet op of om. Tom haalt zijn hand van de koffer, pfffff 22 kg. Grapjas!! Een enkele koffer passeert de 23 kg grens, maar geeft geen enkel probleem. Alles wordt netjes voorzien van een label en gaat richting vliegtuig. Vooraf heeft een student onze stoelen geboekt en we zitten als groep bij elkaar op super plekken (niet boven de vleugel). Op tijd vertrokken en met wind mee, waren we 30 minuten eerder dan gepland op Schiphol geland. In een draf naar de bagageband. De koffers draaien al rond. Nee, alle koffers draaien al rond. En nu door de douane. Nemen we de linker of de rechter uitgang?? We nemen de linker, want vóór de rechter zullen ze allemaal wel staan en we gaan ze verrassen vanaf de zijkant, toch? Dat had het thuisfront snel gezien. Ze kwamen er aan gerend, filmend en foto’s makend, met een groot spandoek, bloemen en met een zonnebloem werden we allemaal onthaald. Soms moesten de broekspijpen opgetrokken worden, want er werd meer dan 1 traantje gelaten…………………….. Bijzonder was, dat ook An (de coach van de eerste helft) en Lindsey (Avancestudent tijdens een deel in de eerste helft) er waren.
Met een laatste afscheid ging iedereen naar huis. Koffers vol souvenirs, tassen vol ervaringen en een hoofd vol herinneringen.

Chi Chi Bianca, Donick, Ingah, “Bianca” (Mandy), Kingston, Teacher Moniek, Pavla en Evert ontzettend bedankt voor de fijne tijd die we samen hebben gehad.
We willen het management van Kellebeek en Keniaproject bedanken dat we coach mochten zijn van Group Nine.
Familie en vrienden hartelijk dank voor de leuke reacties die we kregen op onze verslagen.