De eerste ervaringen.......
Door: Helma & Hankees
04 Oktober 2012 | Kenia, Kisumu
Na 3 toeristische dagen waarin we fantastische indrukken hebben opgedaan van dit prachtige land, zijn we sinds 1½ dag in Rangala, het dorpje waar het weeshuis staat.
We werden met luid gejuich verwelkomd, vooral door de 4 jarigen, die weten dat er nu weer tijd is om met hen te spelen. In hun enthousiasme trokken ze Tessa broek aan flarden, niet meer te repareren. Ach als dat het ergste is wat we deze periode meemaken: dan drinken we daar een tuskertje op!
Door het gebrek aan onvoldoende medwerkers, zijn de kinderen nu veel op zichzelf aangewezen. Op zich slagen ze daar prima in, toch is het voor hun emotionele en fysieke ontwikkeling belangrijk dat ze persoonlijke aandacht krijgen, dat ze regelmatig geknuffeld worden en dat er met ze gespeeld wordt.
De meiden ontvangen hun gejuich met een vette glimlach. Van oor tot oor! En hun ogen glimmen: ze hebben er zin in. Elevera fluistert steeds: wat zijn ze lief, de anderen knikken instemmend.
We worden uitgebreid geïnformeerd, het aantal kinderen ten opzichte van de verzorgers ligt hier in vergelijking met Nederlandse standaarden behoorlijk uit elkaar.
Bovendien zijn er veel zieken.
Omdat we nogal laat arriveren staat er een mooie maaltijd voor ons klaar: kip met linzen, ciapatti’s (een soort pannekoekje) en koolsla. Zelfs Tessa, het lekkerbekje, smult van al die kip!
We beginnen en eindigen de maaltijd met een gebed, even wennen.
‘s avonds de kamers inruimen en zo krijgt elke kamer een persoonlijk sfeertje. Een paars bednet met strikjes, verzamelingen foto’s van familie en favoriete vrienden en bij sommigen een foto van HET vriendje. Ze hebben het heel gezellig gemaakt.
Om half 8 ontbijten met oud brood en om 5 voor 8 present in de eerste ruimte van het kindertehuis waar een groot Jezusbeeld staat. Daar bidden we met de stafleden voor een mooie dag, vraagt de voorgangster de zegen voor de kinderen en voor de studenten. Zuster Mary Hester, de hoofzuster, heet ons hartelijk welkom. De overige stafleden en de meiden stellen zich aan elkaar voor. TE veel nieuwe namen en nieuwe gezichten ineens. Hoe kun je die ooit uit elkaar houden???? Het lijkt wel of iedereen op elkaar lijkt.
Dan verdelen over de groepen, één ruimte met alleen baby’s, 5 beauties waarvan er een nog maar een paar weken is. Een vondelingetje, aan de poort van de compound achtergelaten. Er is een leeg wiegje: Melvin, een meisje van 3½ maand, opgenomen met meningitis-verschijnselen in het ziekenhuis van Siaya, de dichtsbijzijnde ‘stad’
Tessa bij de baby’s, handig alsof ze nooit anders gedaan heeft. Een afdeling met peuters, met iets oudere peuters, met kleuters, en de 4-jarigen zijn al naar school. Maaike zit op een grote matras met van die vrolijk kijkende peuters, hapje hier, hapje daar, knuffeltje kadeau. Een natuurtalentje! Om elf uur staan ze ineens voor onze neus: pauze! Ze maken zelf een aanmaaklimo en de pot met koekjes slinkt in hoog tempo. Van 1 tot 2 hebben de meiden lunchpauze en wij hebben vers brood gekocht bij het bakkertje op de compound van onze buren (een scholengemeenschap) Het brood is nog warm, dus in vergelijking met die oude meuk van vanochtend is dit echt smullen.
‘s middags tijd voor de was als de kinderen hun dutje doen.
‘s avonds bereiden de studenten een heerlijke pasta.
Ik ging even mee mee naar het ziekenhuis: het kindje bezoeken. Rond half vier. Tegen de tijd dat we vertrekken vertelt Lily die de wacht heeft gehouden, dat kleine Melvin een medicijn nodig heeft die het ziekenhuis niet op voorraad heeft.
Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en zuster Mary Hester besluit dat het medicijn er diezelfde avond nog komen moet. We rijden vanuit het ziekenhuis in Siaya naar Kisumu en stoppen bij elke apotheek, of iets wat daar op lijkt. Als buitenstaander weet je al dat het onbegonnen werk is bij die kleine apotheekjes navraag te doen, bij die kleine ziekenhuisjes te informeren. Na ruim 2 uur rijden arriveren we bij de stadsapotheek van Kisumu. Gelukkig ! Hebbes! En dan weer terug naar Siaya hospital om het medicijn af te leveren. Over donkere wegen, zonder enige verlichting en met af en toe een hond, een kat of konijn over de weg. Grote potholes, bochten die niet zichtbaar zijn in de duisternis … Een uitstekend advies vanuit het Kellebeek: NOOIT IN HET DONKER RIJDEN. Soms breekt de nood een wet, zoals deze. Kleine Melvin is nog in levensgevaar, we hopen er het beste van.
Helma en Hankees
We werden met luid gejuich verwelkomd, vooral door de 4 jarigen, die weten dat er nu weer tijd is om met hen te spelen. In hun enthousiasme trokken ze Tessa broek aan flarden, niet meer te repareren. Ach als dat het ergste is wat we deze periode meemaken: dan drinken we daar een tuskertje op!
Door het gebrek aan onvoldoende medwerkers, zijn de kinderen nu veel op zichzelf aangewezen. Op zich slagen ze daar prima in, toch is het voor hun emotionele en fysieke ontwikkeling belangrijk dat ze persoonlijke aandacht krijgen, dat ze regelmatig geknuffeld worden en dat er met ze gespeeld wordt.
De meiden ontvangen hun gejuich met een vette glimlach. Van oor tot oor! En hun ogen glimmen: ze hebben er zin in. Elevera fluistert steeds: wat zijn ze lief, de anderen knikken instemmend.
We worden uitgebreid geïnformeerd, het aantal kinderen ten opzichte van de verzorgers ligt hier in vergelijking met Nederlandse standaarden behoorlijk uit elkaar.
Bovendien zijn er veel zieken.
Omdat we nogal laat arriveren staat er een mooie maaltijd voor ons klaar: kip met linzen, ciapatti’s (een soort pannekoekje) en koolsla. Zelfs Tessa, het lekkerbekje, smult van al die kip!
We beginnen en eindigen de maaltijd met een gebed, even wennen.
‘s avonds de kamers inruimen en zo krijgt elke kamer een persoonlijk sfeertje. Een paars bednet met strikjes, verzamelingen foto’s van familie en favoriete vrienden en bij sommigen een foto van HET vriendje. Ze hebben het heel gezellig gemaakt.
Om half 8 ontbijten met oud brood en om 5 voor 8 present in de eerste ruimte van het kindertehuis waar een groot Jezusbeeld staat. Daar bidden we met de stafleden voor een mooie dag, vraagt de voorgangster de zegen voor de kinderen en voor de studenten. Zuster Mary Hester, de hoofzuster, heet ons hartelijk welkom. De overige stafleden en de meiden stellen zich aan elkaar voor. TE veel nieuwe namen en nieuwe gezichten ineens. Hoe kun je die ooit uit elkaar houden???? Het lijkt wel of iedereen op elkaar lijkt.
Dan verdelen over de groepen, één ruimte met alleen baby’s, 5 beauties waarvan er een nog maar een paar weken is. Een vondelingetje, aan de poort van de compound achtergelaten. Er is een leeg wiegje: Melvin, een meisje van 3½ maand, opgenomen met meningitis-verschijnselen in het ziekenhuis van Siaya, de dichtsbijzijnde ‘stad’
Tessa bij de baby’s, handig alsof ze nooit anders gedaan heeft. Een afdeling met peuters, met iets oudere peuters, met kleuters, en de 4-jarigen zijn al naar school. Maaike zit op een grote matras met van die vrolijk kijkende peuters, hapje hier, hapje daar, knuffeltje kadeau. Een natuurtalentje! Om elf uur staan ze ineens voor onze neus: pauze! Ze maken zelf een aanmaaklimo en de pot met koekjes slinkt in hoog tempo. Van 1 tot 2 hebben de meiden lunchpauze en wij hebben vers brood gekocht bij het bakkertje op de compound van onze buren (een scholengemeenschap) Het brood is nog warm, dus in vergelijking met die oude meuk van vanochtend is dit echt smullen.
‘s middags tijd voor de was als de kinderen hun dutje doen.
‘s avonds bereiden de studenten een heerlijke pasta.
Ik ging even mee mee naar het ziekenhuis: het kindje bezoeken. Rond half vier. Tegen de tijd dat we vertrekken vertelt Lily die de wacht heeft gehouden, dat kleine Melvin een medicijn nodig heeft die het ziekenhuis niet op voorraad heeft.
Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en zuster Mary Hester besluit dat het medicijn er diezelfde avond nog komen moet. We rijden vanuit het ziekenhuis in Siaya naar Kisumu en stoppen bij elke apotheek, of iets wat daar op lijkt. Als buitenstaander weet je al dat het onbegonnen werk is bij die kleine apotheekjes navraag te doen, bij die kleine ziekenhuisjes te informeren. Na ruim 2 uur rijden arriveren we bij de stadsapotheek van Kisumu. Gelukkig ! Hebbes! En dan weer terug naar Siaya hospital om het medicijn af te leveren. Over donkere wegen, zonder enige verlichting en met af en toe een hond, een kat of konijn over de weg. Grote potholes, bochten die niet zichtbaar zijn in de duisternis … Een uitstekend advies vanuit het Kellebeek: NOOIT IN HET DONKER RIJDEN. Soms breekt de nood een wet, zoals deze. Kleine Melvin is nog in levensgevaar, we hopen er het beste van.
Helma en Hankees
-
04 Oktober 2012 - 12:03
Ans En Tom:
Lieve Helma en Hankees,
Jippieieie, het eerste verslag staat er op.
En de eerste indrukken van de studenten zijn natuurlijk erg bepalend.
Dat je er een broek voor moet opofferen? Zullen ze er graag voor over hebben.
Een begin van een onvergetelijke ervaring voor ze.
We kijken al weer uit naar het volgende verslag. (met foto's??)
Heel veel succes en lieve groetjes,
Ans en Tom -
04 Oktober 2012 - 13:20
Adriënne:
Alsof ik er bij ben! Heerlijk om virtueel met jullie mee te mogen! -
05 Oktober 2012 - 15:43
Bert Rieks:
Dag HenH,
Je woont kennelijk tijdelijk in Nyabondo
Als je in een week end of met bezoek rond toert kom dan langs in Sondu.
We hebben daar een lodge Maraboi Estate.
zie ook www.pink-ltd.com
Ook een prima plek voor familie of vrienden die komen bezoeken.
Groeten, bert en marijke. -
06 Oktober 2012 - 11:04
Ineke Van Loon (coach):
Hallo Helma,
wat leuk om je eerste reactie te lezen. We leven echt met jullie mee hoor en ik zal je verslagen beslist op de voet blijven volgen maar wens je nu al wel veel succes al zal het niet altijd rozengeur en maneschijn zijn maar dat hoort erbij. Afgezien daarvan, geniet met volle teugen.
Liefs Ineke -
06 Oktober 2012 - 14:04
Gerda:
Leuk het eerste verslag te lezen op de site!
Veel succes en plezier.
Groetjes,
-
06 Oktober 2012 - 14:30
Bernadette:
Ha nichtje, Hankees en meiden,
Wat leuk om jullie eerste ervaringen te lezen! Ik hoop dat jullie het goed hebben met elkaar en de kinderen.
Kus,
Det
-
11 Oktober 2012 - 11:31
Max (groep 8):
Heel veel plezier in Rangala ! Jullie gaan daar zeker een prachtige tijd meemaken. ( Breng ook eens een bezoekje aan Rangala boys primary ! )
Veel succes de komende tijd !
Max, student onderwijsassistent kellebeek college ( groep 8 kenia )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
