Groep 8 eindelijk gelukt

WE ZIJN VAN START
Bijna ondenkbaar maar groep 8 arriveerde op Nieuwjaarsdag 1 januari 2012 in Nairobi. Maar 1 januari is nu eenmaal in het voordeel van de studenten, n.l. goedkoper vliegen en een beter studiebeurs. Dus na overleg met de groep was al gauw duidelijk dat ze op Nieuwjaarsdag zouden vertrekken.
Een nadeel is wel dat sommigen van de groep avonds in Nairobi helemaal “gebroken”aankwamen. Ze hadden n.l. met Oud & Nieuw een nachtje overgeslagen en in het vliegtuig ook al weinig of niets geslapen dus erg fit zag het er allemaal niet meer uit. Voor sommigen was het ook nog eens de eerste vliegreis en dan ook nog ver weg, ver van huis, spannend allemaal.
Maar goed wij, Piet Keijsers en Ineke van Loon, waren er om de groep op te vangen en te begeleiden richting Shalom House, samen met onze vertrouwde chauffeur Laurens, verliep dat op rolletjes. Van de door Corry voorspelde chaos op de luchthaven was niets te merken.
Laat ik eerst de groepsleden eens aan u voorstellen:
Max Timmermans, de enige man in de groep. Lieke van Miert, Manon Ribbers, Rita van Hooydonk, Kaylee van Tilborg, Lydia de Jong, Elles Slomp, Naomi Slingerland.
Voor we naar het Shalom House gaan eerst nog even naar de supermarkt, de Nakumatt om water en enkele andere zaken in te slaan. Ja water is hier erg belangrijk de komende maanden zal dat nog heel veel gedronken worden. En om alle risico’s te vermijden of zo klein mogelijk te maken drinken wij hier flessenwater.
Maar voor dat alles eerst nog even pinnen. Keniaanse shillingen want zonder shillingen geen boodschappen. Maar pinnen is nogal eens een probleem en ook nu waren er twee mensen die met hun pas geen succes boekten.
Aangekomen op de plek van bestemming, het was toen inmiddels half twaalf de koffers naar de kamer brengen en de eerste onkosten afrekenen met een vertegenwoordiger van het reisbureau. Van te voren was afgesproken dat dit in Euro’s zo zijn dus dat leverde weinig of geen problemen op. Het was inmiddels ruim bedtijd geworden dus naar boven.
De ander dag blijven we in Nairobi. We bezoeken daar het alom bekende weeshuis voor olifantjes en het giraffen-centrum. Het zijn twee attracties die je als je hier bent niet mag missen. Heel leuk om die beestjes te aaien en om de giraffen een kus te geven. Of misschien is het wel andersom.
Daarna gingen we door naar Kazuri. Het is een factory waar alleenstaande moeders van klei de mooiste sieraden maken. Maar jammer want omdat het gisteren een feestdag was en op zondag viel hebben de mensen hier in Kenia de andere dag een vrije dag en was de werkplaats gesloten.
Dan door voor een lunch en daarna naar Bomas. Bomas is een overdekt theater waar de diverse bevolkingsgroepen uit Kenia traditionele dansen en muziek ten gehore brengen. Na een uurtje hadden we dat ook gezien en gingen we op de weg terug naar huis. Maar eerst nog langs de slums, de krottenwijk, Kibera genaamd, van Nairobi. Er wonen en leven daar ruim een half miljoen mensen in de meest erbarmelijke omstandigheden. Nu hadden we de pech dat het voor toeristen op dit moment niet is toegestaan om binnen de slums te gaan. Er zijn in Kenia met regelmaat ongeregeldheden. De verkiezingen komen er weer aan en dan weet je het nooit zeker. Binnen de slums was onlangs een toerist mishandeld en er heerst op het moment een enorme handel in wapens. Ondanks dat wij binnen de slums wel mensen kennen was het voor ons een reden om een bezoek over te slaan. Immers je moet het gevaar niet opzoeken.
We hebben nog wel een goed alternatief in Kisumu.
De avond brengen we door in het Shalom House. We gebruiken in het Italiaanse restaurant op de compound een heerlijke maaltijd en gaan daarna naar bed. Morgen is het vroeg dag want we gaan richting Kisumu.
Om zevenuur staat Laurens weer met zijn bus voor de deur. We gaan richting Rift Vally waar we uitstappen op een prachtig view point om foto’s te maken. Vervolgens door naar Lake Naivasha. Daar nemen we de tijd om een rondvaart te maken. Het kost ons enkele uren maar het is meer dan de moeite waard. Iedereen is onder de indruk van de geweldig mooie natuur. We varen met twee boten door de waterhyacinten waar de Hippo’s (Nijlpaarden) hun maag vullen. Een stuk verder op, Kaylee van Tilborg heeft inmiddels het roer van hun boot over genomen, varen we dwars door een grote kolonie Pelikanen. De twee Keniaanse begeleiders hebben ook nog vis bij zich om onderweg de Visarend te voeden. Hoog in de toppen van de bomen zitten ze met hun uiterst scherp ontwikkelde ogen te spieden tot de visjes, dode visjes, in het water worden gegooid. De begeleider fluit een hele hoge schelle fluittoon en de arend komt in duikvlucht op de vis af die hij in de vlucht met zijn klauwen uit het water pikt. We varen door naar een eiland in het meer waar we uit de boot mogen. En dat is zeer de moeite waard want je loopt er tussen de Gnoe’s, de Zebra’s, de Giraffen en meer van die dierentuin beesten. Alleen hier is het echt en is er geen omheining of iets dergelijks. Je loopt werkelijk tussen de beesten door.
Daarna moeten we tocht echt verder. Ofschoon de afstand niet zo heel erg ver is, ongeveer 400 kilometer doe je er wel erg lang over. De weg is erg erg slecht en het gaat dan soms ook voetje voor voetje. Het is weer enkele weken erg droog en dat wil zeggen dat het soms heeeel erg stoffig is. Van tijd tot tijd trekken ook omgekantelde vrachtwagens de aandacht. Er rijden hier heel veel tankwagens van Mombasa naar Uganda en dat gaat nog wel eens fout en dat was ook nu weer vijf keer het geval. Het eerst volgende doel is Awasi een klein plaatsje waar Consolata een van onze Keniaanse coaches woont. We eten er frietjes op een compound waar een zus van Corrie Musters een project voor weduwen runt. Hier zouden we voor de laatste keer frietjes eten aldus Corrie want in Kenia is verder geen friet te krijgen. Nou ik kan u vertellen dat je zelfs bij een sandwich nog een bord met frieten krijgt. Dus mensen die denken naar Kenia te gaan om af te vallen, die moet ik echt teleurstellen. Naast Ugali en rijst is friet zeker niet weg te denken.
Na Awasi, de theeplantages liggen dan inmiddels achter ons gaan we door voor het laatste uur naar Kisumu. Ook hier eerst weer naar de Nakumatt om de eerste boodschappen te doen. Tegen acht uur het is dan inmiddels donker ( het is elke dag om zeven uur donker) komen we aan op Panda’s Paradise. Het liefst zouden ze allemaal het zwembad ingedoken zijn maar er is meer te doen. Ondanks dat er op school al een kamer indeling is gemaakt verloopt dit niet geheel zonder problemen. Immers we hebben een man in ons midden en we beschikken niet overal over eenpersoons bedden. Dus dat is even puzzelen en wat passen en meten maar we komen er wel uit.
Daarna volgen er enkele dagen die we vullen met verder acclimatiseren en de omgeving verkennen. We gaan op pad om kennis te maken de diverse stage adressen en we bezoeken de immigration. Immers eerst registreren want anders zijn we illegaal in het land en dat kan vervelende consequenties hebben. Maar ook de kennismaking verloopt deze keer rommelig. Mensen om ons heen hebben zich niet aan de afspraken gehouden met het gevolg dat wij onverwachts op de stoep staan bij de verschillende stageplaatsen. Heel vervelend allemaal maar het is niet anders. Een van de stageplaatsen is verhuisd en voor ons zonder auto niet meer bereikbaar. Dus voor de daar geplande studenten moet er een alternatief worden gezocht, wat uiteindelijk wel lukt maar het is lastig en onzeker.
Op vrijdag gaat de hele groep met de Acacia Shuttel naar Rangala om daar de stageplaatsen te bezoeken. Consolata heeft iedereen goed ingelicht en we worden met open armen ontvangen. Max gaat naar de boyschool. Het is voor het eerst dat daar iemand komt te werken. De hoofdonderwijzer is helemaal in zijn nopjes, vol lof en complimenten. Max zijn stage kan niet meer stuk.
Dan staat het weekend voor de deur. We gaan eerst naar een andere supermarkt de Tuskys. De meeste van ons moeten pinnen dus proberen we de diverse ATM machines. Daarna door naar de zoveel besproken Masai market. Hier worden we vriendelijk onthaald want de kooplieden zien de toeristen en ons Mzungus graag komen. Immers blanken hebben geld. De groep gaat rustig zijn gang. Met name Ineke wordt met regelmaat te hulp geroepen. De meeste kennen haar wel op de markt. Ze heeft afspraken met ze dat ze ons goed moeten behandelen. Na een paar uur is het weer genoeg en keren we huiswaarts want het zwembad wacht. ‘sAvonds gaan we eten bij de Duke of Breeze in het rooftop restaurant. Het is er gezellig maar toch ook weer niet wat er van werd verwacht. Neemt niet weg iedereen vermaakte zich.
De andere dag,zo is de planning gaan we naar de Kiboy market op loopafstand van Panda’s Paradise. Niet iedereen is van de partij want de drankjes van gisteravond hebben hun invloed. Dus een deel van de groep slaapt lekker uit. Immers het is weekend dus waarom niet. De markt is een van de grootste markten in tweede hands spullen. Vooral kleding is er in overvloed. We kijken er wat rond drinken er wat en gaan weer terug naar huis. De groep Rangala, Lieke, Manon, Rita en Max gaan mee Piet mee

DE EERSTE WEEK ZIT ER OP.
Morgen gaan we echt van start. Iedereen is niet altijd zichtbaar min of meer nerveus. In zo’n andere cultuur zo’n ander land stage lopen. Wat zal dat worden ? Hoe zal dat gaan ? Hoe zal ik ontvangen worden ? Welke klas zal ik krijgen ? Moet ik dan al meteen lesgeven ? Al dat soort vragen en nog veel meer spookt door de hoofden. Ons antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. “Rustigaan jongens“ “Laat het maar gewoon gebeuren” “Maak je niet druk “
En zo gaat het ook. Hele verhalen na thuiskomst. Nou bij ons op school....... Ik moest de eerste middag al alles alleen doen da's toch niet normaal. Nou de kinderen hebben allemaal ...... etc. etc. Goed om te horen en vooral goed dat het gebeurt.
Ook het eerste weekend is inmiddels achter de rug. We hebben de “watervallen”van Yala bezocht, nou ja watervallen een snelstromende rivier meer niet. Maar even goed wel leuk om naar toe te gaan. We gaan met de Matatu en dat is op zich al de moeite toch. Max kreeg onderweg tijdens de wandeling nog problemen. Een van zijn slippers ging stuk en hij moest dus verder op een slipper en een blote voet. Na vijf minuten had hij in een keer veel en veel meer respect voor al die mensen die hier op blote voeten lopen. Het laatste stuk is dan ook maar achter op de Piki Piki gegaan want lopen ging echt niet meer. Maar eenmaal aan de overkant van de weg werd zijn slipper voor Ksh. 50,= weer gemaakt en ging hij zonder problemen verder.
Ook hebben we dit weekend Uganja bezocht. Het is een dorpje zo’n 10 Km. Van Rangala vandaan. We zijn er voor de dagelijkse boodschappen wel op aangewezen, dus belangrijk dat we weten waar we moeten zijn. Ook is er een restaurantje Uganja Inn en de uitbater is voor ons echt een vertrouwens-figuur, dus ook met hem hebben we kennis gemaakt. Manon moest nog een broek korter laten maken en ook dat doen ze gewoon langs de weg.

Het plaatsen van dit verslag ging in eerste instantie niet goed. Vandaar dat we wat laat zijn Sorry, Sorry!!!!