Zwak, Ziek en Misselijk

Ziek, Zwak en Misselijk.

Het eerste verslag liet even op zich wachten. Er ging iets niet goed met het plaatsen Waarom ????
Maar nu een tweede periode is aangebroken beloven we beterschap.
De groep is inmiddels van start gegaan op de diverse stage plaatsen in Kisumu en Rangala. Er waren wat aanloop problemen in Kisumu omdat een stageplek verdwenen is. Dat wil zeggen ze zijn verhuisd naar een andere locatie die voor ons onbereikbaar is, althans met de voor ons beschikbare vervoersmiddelen. Dat betekende op zoek naar een alternatief en dat is uiteindelijk wel gevonden.
De eerste week was het natuurlijk even wennen. Heel andere omstandigheden dan in Nederland, veel minder directe begeleiding. Er wordt hier veel meer een beroep gedaan op eigen inzicht en inzet, initiatief dus !!!
Ook hadden we de eerste zieken in de groep. Lieke had zoveel last van darmklachten dat we daar mee naar het ziekenhuis zijn geweest. En ook Naomi bezocht met dezelfde klachten, alleen niet zo heftig de dokter. Kaylee Is inmiddels door zoveel muggen gebeten dat we de dokter ook maar eens hebben geraadpleegd. Iedereen heeft zijn medicijnen en vanaf nu moet het dus beter gaan. Maar schijn bedriegt soms……..
De Rangala groep heeft er ook het eerste weekend in Kisumu opzitten. Het was kortom een heel gezellig weekend. De eerste keer gezamenlijk met z’n allen bij elkaar betekende ook de eerste gezamenlijke meeting. Een paar mensen bezochten een ziekenhuisje in de bergen aan de rand van Kisumu. We hadden voor de kraamafdeling kleertjes mee genomen voor de pas geboren baby’tjes. Veel pas geborenen gaan er zoals ze ter wereld komen ook naar huis, zonder kleertjes dus. Omdat we dat wisten hebben we de afdeling voorzien van een voorraad kleding. Het was een bijzondere ervaring om daar de mensen te helpen. Terug naar Rangala was dus zonder Lieke die ziek achter bleef in Kisumu. In Rangala is inmiddels de loodgieter aan de slag gegaan. Na een week van “zeuren” en bellen was er eindelijk actie. Het sanitair vertoonde allerlei gebreken en een van de gevolgen was dat we geen warm water hadden. Maar acht alles komt goed alleen op z’n Keniaans en dat wil zeggen dat je soms wat meer geduld hebben.
Nadat de sanitaire problemen, overigens veroorzaakt vanwege de inferieure kwaliteit, werden we geconfronteerd met een stroomstoring. Het gevolg geen warm water meer. Iedereen was dus verplicht koud te douchen. En ik schreef al “schijn bedriegt soms” Want inderdaad het ziekte probleem is nog lang niet opgelost. In de Rangala groep werd Manon ziek. De dokter van het ziekenhuisje kwam er aan te pas, schreef de nodige medicatie voor en ook nog maar een infuus er overheen. Maar Manon bleef naar de WC rennen en of dat nog niet genoeg was ook van boven kwam het er net zo hard uit als van onderen. Bovendien kreeg ze nachtmerries van een hoog gehalte. Maar Max zou Max niet zijn als hij dat allemaal aan zich voorbij zou laten gaan. Wat Manon kan kan ik beter heeft hij gedacht want hij bezocht een nacht later 12 keer het toilet en niet alleen om door te spoelen. Dus ook daar kwam de dokter naar kijken en besloot hetzelfde te doen als met Manon. Maar na enkele dagen medicijnen en een persoonlijke verzorging was het wel beter maar niet voldoende. Dus ging de ziekenboeg onder leiding van Ineke naar het Agakan ziekenhuis in Kisumu. Rita ging ook naar Kisumu en ik bleef met Lieke achter in Rangala. Na een weekendje rust op de compound waren de zieken weer in staat naar Rangala af te reizen.
Lieke en ik verkende de omgeving van Rangala en dat is zeker de moeite waard. We gingen op visite bij de dochter van Mildred die nu op een soort van kostschool zit en dus niet naar huis mag. Samen gingen we ook op bezoek naar een instelling voor lichamelijk gehandicapten in Sigommere, waar de docenten van Kellebeek een vijftig tal tassen in bestelling heeft staan die ik mee terug naar Nederland moet brengen. Hoe ??????? In dat zelfde weekend bezochten we ook Jozef en zijn familie. Jozef, een jongetje van een jaar of elf, was door ons onlangs naar de dokter van het ziekenhuis in Rangala verwezen met een ontstoken vinger / hand en een ontstoken plassertje. Maar het ziet er nu veel beter uit.
Inmiddels ben ik op zondagmiddag naar Kisumu gegaan waar Elles nog niet lekker in haar vel zit. Ook zij liep al meer dan een week met buikklachten. Dus ook Elles met Ineke naar de dokter. Nou Ineke hoeft zich daar al niet meer voor te stellen zul je wel begrijpen. De dokter daar heeft blijkbaar prima medicijnen want nu ik dit schrijf is iedereen weer aan het werk.
Maar ondanks alles zitten studenten niet stil. Enkelen hebben nogal wat sponsorgelden in de knip en er wordt nu druk onderhandeld en overlegt wat ermee te doen. Lieke en Max voorop. Lieke zoekt naar het beste doel en moet daar nog in besluiten. Max gaat voor nieuwe banken en tafels op de boyschool van Rangala. Sommige kinderen zitten daar nog gewoon op de grond. Ook gaat Max de reparatie van drie vloeren betalen. Die vloeren zijn van het zelfde gehalte als de weg naar Kisumu, heel slecht dus. Lydia heeft inmiddels op haar stageplek voor enkele nieuwe matrasjes en speelgoed en muziekinstrumenten gezorgd. En zo komt het einde van de eerste stage periode alweer in zicht en bereiden we ons voor op de wisselweek. Maar daarover een volgende keer meer.