Speedbumps and Podholes.

Oranje klauwen lijkt ze te hebben, onze potige chauffeuse van de Acacia busonderneming: dat zien we voor het eerst: een vrouw achter het stuur van een grote bus..Ondanks haar grauwe uniform heeft ze haar best gedaan om zich mooi te maken, haar magere handen en haar nagels gedoopt in de henna, als of ze zich daarmee de kracht verschaft om haar stuur nog steviger vast te houden!
Ingespannen laveert ze tussen overstekende veestapels, kletsende mensen, kuilen (podholes) en drempels (speedbumps)
Was dit nog maar het enige waar ze op hoefde te letten, ieder moment kan de bui, die zich al een uur geleden aankondigde, losbarsten en berg je dan maar!!
De dag daarvoor moest een van onze dames terug naar Kisumu voor donker, vanuit Rangala met de bus..we bespraken telefonisch een plekje voor 16.00, maar ervaring gebiedt ons rekening te houden met het steeds flexibelere tijdschema dat Acacia hanteert. Vooruit!!: geen risico, stel je voor dat hij nu eens te vroeg is, laten we om 15.30 vast naar de halte –het golfplaten dakje- lopen..Donkere wolken pakten zich samen terwijl ze iedereen gedag zei..en jawel!! Wie denkt dat wij in Kenia zo lekker in de zon zitten, had het mis, in een mum van tijd leken wij de enige bewoners in Rangala te zijn..zelfs de kippen zochten een schuilplek terwijl de wolken openbarstten terwijl wij op pad moesten om de bus te halen..hier hielp geen lieve moeder aan..:we konden er maar beter om lachen met onze suffe, piepkleine opvouw parapluutjes..binnen een paar tellen regenden we tot op de draad toe nat..An had haar telefoon voor noodgevallen onder haar oksel geklemd en deed pogingen om die tenminste droog te houden..onderhand stapten we om beurten tot over onze enkels in enorme plassen..de weg..was weg!!
Met verbazing keek een legertje “dynamische mannen” ons aan toen we bij het dakje arriveerden..zij zaten hier duidelijk al de hele middag..met frisse tegenzin schoven ze hun brommers een klein beetje opzodat wij er nog net bijkonden..een kip en een mevrouw met een badmuts-wat nou, paraplu??!-versterkten onze gelederen.Brrrr:koud!! Uitgerekend die dag, was Acacia te laat, en niet zo”n beetje ook..de plek die voor haar gereserveerd was was al ingenomen door een mevrouw die welwillend op een bil ging zitten zodat Monique er nog net naast kon..An zag haar de overvolle bus ingetrokken worden en maakte zich zorgen over kou vatten, klieder was ze!! Wie kon vermoeden zat Monique zelf, later die rit het raampje wagenwijd open moest zetten omdat buurvrouw vergeten was een deodorant te kopen !
Onze Acacia chauffeur heeft het inmiddels moeilijk: het regent pijpestelen, grote stukken weg zijn zo weggespoeld dat ze naast het wegdek moet rijden..en ook dat doet men klaarblijkelijk al een tijd..ook hier zijn inmiddels grote kuilen ontstaan..met een slakkegangetje ploegen we dapper verder en zodra we weer op de weg kunnen gaat de snelheid opnieuw naar beneden vanwege de snelheidsdrempels..toch creatief gedacht, om die ook maar neer te leggen..alsof je hier de snelheid kunt overtreden met al die gaten..in iedere geval zijn het steeds drie venijnige hoge drempels vlak achter elkaar en het is ook goed doordacht dat ze ook liggen voor en na!- de spoorweg die we verschillende keren oversteken. En opnieuw is het rustig op de weg..geen mannen die anders op het te vernieuwen wegdek met een stuk of zes staan te debatteren en opletten hoe een collega met een pikhouweel zorgvuldig een klein gaatje hakt waarvan iedereen zich af lijkt te vragen waar dat nu toch toe dient..ook de dames van de politie met hun mooie hoge witlakleren petten hebben een schuilplaats gezocht..met mooi weer zie je ze aan weerszijden van de weg staan om je incidenteel aan te houden..in hun ene hand hun mobieltje, in de nadere hand soms een semi automatisch geweer waarmee ze achteloos staan te zwaaien..geruststellend gevoel is dat, als je ze ziet bellen met het thuisfront!!
O jee, daar zet onze roadrunner de emergency knipperlichten aan::als een bezetene rukt ze aan de versnellingspook die geluiden maakt alsof het een woedend varken is..ze krijgt hem niet meer in zn drie…met een frons kijk ik naar buiten..onverminderd gaat de regen door..de ervaring van de vorige dag doet me huiveren..sta ik zo dan opnieuw met tassen in de aardekleurige modder doorweekt te wezen?? We staan bijna stil.!:.zn een , onrust in de bus en, hop, schieten we door..gelukkig komt het vliegveld in zicht..we naderen tenminste de bewoonde wereld en hier is meer kans op alternatief vervoer!! Opeens na nog wat verwoede pogingen , heeft ze de bus weer waar ze hem hebben wil en met een bescheiden vaartje gaan we , bergafwaarts de bebouwing van Kisumu in..het lijkt meteen alsof een slechte toverspreuk is opgeheven: de laatste spetters vallen en met een zucht parkeert onze kanjer haar bus in de thuishaven..Bij het uitstappen krabt ze verwoed op haar hoofd met haar hennanagels, terwijl ik haar bedank voor haar vastberadenheid…..verlegen lacht ze: Asante, kwaheri!!