En toen sliepen ze allemaal samen ….

Vanmorgen was de woonkamer bezet: 4 slapende beauties hadden de avond ervoor hun matras in de woonkamer gelegd. Doodse stilte terwijl de vrachtwagens over de stoffige hoofdweg voorbij denderen. Verbaasd staan we te kijken: een gezellig rommeltje en ik besluit deze blog te gaan schrijven aan de tafel van Tessa: zelf hebben we geen (schrijf)tafel. Hankees loopt om en zet de stoelen buiten: het is 8 uur in de ochtend, de dag is op zijn mooist.
De afgelopen weken hebben een diepe indruk op de meiden gemaakt; ze zijn moe, gewoon doodmoe: reden om het weekend niet op stap te gaan, maar thuis te blijven.
Een goede keuze, temeer daar overvloedige regen wegen en paden in de rimboe zo glibberig maken. Kakamega, met het oudste oerwoud, stond voor dit weekend op het programma, met voorafgaand het bezoeken van een maandverbandproject in Mumias.
Alles was – moeizaam – geregeld, eindelijk betaalbare slaapplaatsen (gratis) bij een goede bekende voor de meiden en een (veel te dure) auto voor ons zevenen.
Darm- buik-, hoofdpijn- en vermoeidheidsklachten … WAT wil je nou echt. Een vraag die de interne strijd tussen gevoel en verstand aanwakkert …. “je bent hier maar één keer en dan wil je het liefst ALLES meemaken”

Na het vorige weekend (stappen in Kisumu) zijn alle meiden ziek geworden: Maaike was al vertrokken met een stevige verkoudheid, Tessa kwam terug met een keelonsteking en Sylvie’s darmen hebben het ijsklontje in haar cocktail niet overleefd. Daags erna viel Elvera uit: ziek, zwak, misselijk.

De ogentest bij de jongens van de boys-school loopt voorspoedig; dat er een les uitvalt vanwege examens mag de pret niet deren, want als er een les bij de meisjes-school om dezelfde reden vervalt, besluiten de meiden om het schema flexibel aan te passen. Misschien redden ze het: alle klassen op ogen getest.

In het ziekenhuisje zijn de afdelingen vrijwel leeg; behoudens het kraamvrouwen- en kinderspreekuur en de ochtend voor de HIV/aids patienten is er niet zo veel te doen.
Op die ochtenden valt er veel te leren, en enthousiast vertellen de meiden wat ze meemaken.

Over rust in het baby-home: daar zijn de meiden het roerend over eens: er is veel en veel te weinig personeel: ‘care-takers’ worden ze genoemd. En verder dan de fles geven, bekers pap en kommen rijst, waarop één enkel stukje kip op ligt, komen deze care-takers niet. Het is roeien met de riemen die ontbreken.
Onze meiden zien verbeterpunten over hygiëne, over ontwikkelmogelijkheden, over de aanpak. Speerpunt blijft natuurlijk hoe dit kleine grut de aandacht krijgt die ze verdienen. Het is telkens weer schrijnend te moeten ervaren dat ze alleen al bij het zien van de meiden krijsen om aandacht: TE veel kinderen voor TE weinig handen en aandacht.

Het spelen is dan ook lastig: er is weinig en WAT er is is vaak kapot. Één bal voor 20 kids, die geen weet van het spel of de regeltjes kennen, is veel te weinig. Met een paar kleintjes een puzzeltje doen: het is onmogelijk omdat dan de anderen over je heen knallen. En als je even niet kijkt staat er een weer kindje in een kuiltje te plassen, wat door een ander kindje vervolgens opgedronken wordt. Te weinig drinken? Elvera noemde het al eerder. Toen ze een extra beker kregen, piesten ze hun bedje onder … Een extra verschoningsbeurt? Daar is geen tijd voor, dus krijgen de kinderen maar geen drinken en zoeken ze elkaars plasje op om hun dorst te lessen.
Schrijnende voorbeelden. Het merkwaardige is dat de meiden eraan gewend raken en inzien dat ingeslopen patronen niet zomaar te veranderen zijn.

Zo ontstaan er persoonlijke voorkeuren bij de meiden: ondeugende ogen stelen hun harten. Een financiële donatie van € 10,00/maand maakt het al mogelijk dat er een gezin gevonden kan worden voor zo’n kleine smurf: het opnemen in een gezin blijft een veel betere optie voor het kind dan opgroeien in een weeshuis waar het recht van de sterkste geldt.
Gabriël en Joseph hebben 2 harten veroverd: Gabriël’s moeder overleed vrij snel na zijn geboorte; zijn 6 jarige zusje was nog te jong voor zijn opvoeding. Voor hem is terugkeer naar zijn zusje en broertje ‘ooit’ weer mogelijk.
Joseph werd gevonden in de kerk, zijn moeder is nooit gevonden …