De 3e week: groep 10 heeft het beleefd en gezien !

De 3e week: groep 10 heeft het beleefd en gezien !!!

Op zondagavond kregen we bezoek van Margreeth Ros, een kinderfysiotherapeut die ik een paar dagen geleden ontmoette. Uit de verhalen van de 4 studenten op te maken leek het mij niet gek om haar eens uit te nodigen, haar deskundige oog eens te raadplegen.
Direct in de isolation (waar 7 baby’s liggen van enkele weken tot 4 maanden) bracht ze al interessante ideeën over. Zo slaapt Rose, de te vroeg geboren baby, nu beurtelings op haar zij en als ze op haar rugje ligt, krijgt ze een handoek als steun die tot een Hema-worst opgerold is: ze ligt erin alsof ze nog in de baarmoeder ligt, met overal een steuntje.
Zo kreeg Elvera een aparte les van haar: nu tilt ze die allerkleinsten op alsnog ze nooit anders gedaan heeft.

In de nursery liggen 2 gehandicapte kinderen. Met hen deed Margreet een paar oefeningen. En na een half uur zagen we al verbeteringen in de bewegingen van Joseph, een zwaar spastisch jongetje. Ook voor de begeleiding van Irene heeft ze een paar bruikbare tips achtergelaten. Tussen de middag kregen alle begeleiders een demonstratie, onze meiden werd nog extra uitgelegd wat de belangrijkste aandachtspunten zijn en die kennis dragen ze nu over op de verzorgers.
Natuurlijk is een dag te kort, toch zijn we blij met deze nieuwe inzichten. Bedankt Margreet!

Op woensdag begonnen Sylvie en Maaike op de jongensschool: bij ruim 50 kinderen van groep 5 namen ze een oogtest af. En daaruit bleek al snel dat bij een aantal kinderen het gezichtsvermogen vèr onder de norm ligt. Hankees gaat daar komende week werk van maken, opdat ze goede bril aangemeten krijgen. En ook hier geldt: wie zal dat betalen…???
Hij wordt er telkens bijgehaald als er weer een kindje ziek is: kregen ze eerder meteen medicijnen voorgeschreven (bij voorkeur anti-biotica) nu is het eerst even afwachten geblazen als het niet iets ergs lijkt. Dan zie je dat de kinderen binnen een dagje meestal weer opgeknapt zijn en volgens Zr. Mary Esther bespaart het baby-home op deze manier heel wat geld aan medicijnen.

In het ziekenhuis was het deze week rustig voor de studenten: het was de beurt aan Sylvie en Maaike. De spreekuren waren niet vol en de bedden waren nauwelijks bezet.
Dan helpen ze graag weer even mee bij hun kids. “HUN” want ze krijgen zo hun favourietjes, en de kinderen leren hen ook wat beter kennen. Toen ik woensdagochtend ’meeliep’ omdat onze bezetting met 50% wegviel door het meedraaien in het ziekenhuisje, werd al snel duidelijk dat kinderen snel bij Elvera aanschoven: zij kennen haar al! Pas toen Elevera geen handen, geen knie en geen aandacht meer over had, kwamen ze op mij af: duidelijk 2e keus! En fijn voor Elvera om te weten dat de kleintjes graag bij haar zijn.
De baby’s doen het goed in de armen van Tessa. Ze staat er soms alleen voor, wat ze enerzijds als een complimentje beschouwt en anderzijds is het ook wel heel veel voor haar. Zeker als je alles op een vierkante meter moet doen. Als de kleintjes eenmaal een fles zien zijn ze niet meer te houden en op zo’n moment heb je wel 10 handen nodig.
Dan spring ik met liefde even bij, vind het heerlijk met die engeltjes: ik zou ze allemaal wel mee willen nemen.

Er was heel even een akkefietje van de week: kwestie van volkomen verschil in cultuur.
Tessa en Elevera gingen met een paar bays’s naar het ziekenhuisje voor wat inentingen bij het kleine grut. En ja hoor, zoals gewoonlijk: oorverdovende huilpartijen. En wat doe je dan als rechtgeaarde Hollandse (vervang)moeder: juist ja: je stopt je pink in dat kleine, gulzige mondje. Het kindje begint eraan te zuigen en is stil.
Dat kun je in relatief veilig Nederland natuurlijk prima doen. Maar in Afrika met op werkelijk ELKE plek een bacterie (en wat voor een!!!) is dat niet zo hygiënisch. Zr. Agnes van het ziekenhuis wist niet wat ze zag! “ze moeten toch weten dat zoiets beslist alle hygiene-voorschriften overschrijdt” … Ja in de cultuur-ogen van de Kenianen WEL natuurlijk …. We hebben uitlegd hoe de ‘pink-cultuur’ in Nederland werkt … en dan is er begrip voor beide partijen: en een begripvolle glimlach.

Maandag hebben de meiden met de ‘zeepdames’ een rollenspel gedaan. Deze dames hebben van Adriënne geleerd hoe ze zeep kunnen produceren uit puur natuurlijke materialen waarvan Aloë Vera het hoofdbestanddeel vormt. Mooie, grote stukken zeep en de geproduceerde stukken worden wekelijks verkocht. Ik schrok van de prijs. Hoewel in de boeken de verkoopprijs op € 1,10 staat, volgens deze dames vragen ze € 0,70 voor een groot stuk. Die prijs kan echt omhoog, anders maken ze geen winst. Er is bovendien nooit een kosten/baten analyse gemaakt. Iets voor de komende week als ik de stukken krijg. Adriënne heeft in haar goedheid een bedrag van nog eens € 50,00 toegezegd. Heb de indruk dat ik dat liever aan scholing dan aan materialen zou willen uitgeven: het zijn lieve vrouwen, maar van commercie hebben ze geen kaas gegeten. En als er geld bij gaat, zonder scholing, zou het wel eens kunnen zijn dat alle goede energie voor niets geweest is. Dus maar eens rustig de boel op een rij krijgen, en vooral de vrouwen ZELF het wiel laten uitvinden.
De onderhandelingen met de studenten was heel leerzaam. Twee afspraken met de zeep-vrouwen: ze moesten met € 2,00 per zeep beginnen en ze mochten niet onder de € 1,50 verkopen. Geweldig om te zien. Tuurlijk zeiden onze meiden toen ze het bedrag van € 2,00 hoorden dat ze die prijs veel en veel te hoog vonden. En de zeepvrouwen zakten onmiddellijk in prijs. Veel gelach natuurlijk! Opnieuw beginnen! Afin het eindigde uiteindelijk in de verkoop van 6 stukken voor totaal € 9,00. Daar begint de winst ….
Zij trots, en hun besluit (zonder dat ze weten of dat de kostprijs dekt) nieuwe verkoopprijs van € 1,00. Ik moet snel aan de slag met mijn rekenwerk, maandag komen ze weer en dan moet er helderheid over de kostprijs zijn.

De afgelopen weken hebben we lekker, maar niet altijd even gezond gegeten. Frisdrank en zakken chips staan in de top 10. En natuurlijk zou ik in die top 10 ook meer groenten en fruit willen opnemen. En wat denk je: de meiden kwamen vrijdag thuis met broccoli, bloemkool, boontjes, appels en heerlijke ananassen. Top! Vind ik nou toch zoo leuk van die meiden! En de verse appelmoes smaakte niet zoals thuis (ik citeer één van de dames) maar hij was wel superlekker.

Vandaag een rustdag, ligt er iemand op zijn handdoekje te bruinen, zit er één lachend te skypen, ligt de ander een dutje te doen en krijgen we van Sylvie een lekker stuk verse ananas. Je moest de meiden eens zien: meiden om heel trots op te zijn.

Tot volgende week!
Helma