ze hebben het verdiend
Door: helma nijssen
24 November 2012 | Kenia, Kisumu
Ze hebben het verdiend ….
Een ‘tough’ week voor de meiden. Stel je voor: je maakt het mee dat 4 bloedjes van kinderen sterven … van die popjes tot een jaar of 2! Van die bloedmooie, van die schattige kleine smurfjes … waar je zo door vertederd kunt worden. Liggen ze aan een zuurstofapparaat waarvan je denkt: die metertjes …. Kloppen die metertjes wel …? Maar je bent er nét, je begint net en denkt, tja … misschien … of toch niet … of misschien moet ik …. en dat sta je voor een dilemma … is het te laat.
Of je ziet als 20 jarige dat een ervaren verpleegkundige een infuus wil inbrengen. De taaie huidjes van de kinderen, hun lastig te detecteren adertje … Zo beweeglijk ook, en dan begint de strijd … De eerste poging mislukt, de tweed poging mislukt … het kind is niet gewóón onrustig. Nee het zet het op een krijsen en de moeder heeft de grootste moeite om het in bedwang te houden. Onverstoorbaar nog een volgende poging, en nog één… Zegt Tessa: en die spiertjes dan? Wat gebeurt er met die spiertjes als ze peuren in plaats van plaatsen … ?
En dan het kindje dat bewegingloos in zijn bedje ligt: jaar of 3 … Geen moeder, geen verzorgende om hem heen. Hij ligt daar maar. Een Aids slachtoffertje, met bijverschijnselen natuurlijk. Tuberculose …. in Nederland bijna uitgeroeid. Al opgegeven, dood- en doodziek wacht het op zijn einde.
Een prachtige vrouw loopt langs: op haar T-shirt een grote tekst: Zero %... ik vraag haar: wat bedoel je daarmee. Zegt ze: TB, terugdringen naar 0%. Ik zucht.
En de meiden: slaan er zich fantastisch doorheen. ’s Avonds tijdens de maaltijd komen de verhalen, over hun persoonlijke verwerking. Huilen of je verbijten.
When it’s time to cry you cry ….
This is Kenya …. Je kunt er over fantaseren, je kunt meeleven …. Maar meeMAKEN blijkt toch telkens weer iets heel anders te zijn. Hulde voor deze meiden: ze doen het toch maar …
Toen ik aan het einde van de week even poolshoogte ging nemen hoorde ik: het zijn leergierige studenten, ze zijn snel, en pikken het goed op, zijn beleefd en werken goed samen … Kellebeek heeft mooie meiden afgevaardigd. Meiden op trots op te zijn.
Daarom: ze hebben het verdiend. Toen ik ze tegen kwam op de Masai markt liepen ze gebukt. Gebukt onder het juk van zware tassen: vol cadeautjes en verwennerijen. Voor hun vrienden, voor zichzelf … lekker brassen!
Een ‘tough’ week voor de meiden. Stel je voor: je maakt het mee dat 4 bloedjes van kinderen sterven … van die popjes tot een jaar of 2! Van die bloedmooie, van die schattige kleine smurfjes … waar je zo door vertederd kunt worden. Liggen ze aan een zuurstofapparaat waarvan je denkt: die metertjes …. Kloppen die metertjes wel …? Maar je bent er nét, je begint net en denkt, tja … misschien … of toch niet … of misschien moet ik …. en dat sta je voor een dilemma … is het te laat.
Of je ziet als 20 jarige dat een ervaren verpleegkundige een infuus wil inbrengen. De taaie huidjes van de kinderen, hun lastig te detecteren adertje … Zo beweeglijk ook, en dan begint de strijd … De eerste poging mislukt, de tweed poging mislukt … het kind is niet gewóón onrustig. Nee het zet het op een krijsen en de moeder heeft de grootste moeite om het in bedwang te houden. Onverstoorbaar nog een volgende poging, en nog één… Zegt Tessa: en die spiertjes dan? Wat gebeurt er met die spiertjes als ze peuren in plaats van plaatsen … ?
En dan het kindje dat bewegingloos in zijn bedje ligt: jaar of 3 … Geen moeder, geen verzorgende om hem heen. Hij ligt daar maar. Een Aids slachtoffertje, met bijverschijnselen natuurlijk. Tuberculose …. in Nederland bijna uitgeroeid. Al opgegeven, dood- en doodziek wacht het op zijn einde.
Een prachtige vrouw loopt langs: op haar T-shirt een grote tekst: Zero %... ik vraag haar: wat bedoel je daarmee. Zegt ze: TB, terugdringen naar 0%. Ik zucht.
En de meiden: slaan er zich fantastisch doorheen. ’s Avonds tijdens de maaltijd komen de verhalen, over hun persoonlijke verwerking. Huilen of je verbijten.
When it’s time to cry you cry ….
This is Kenya …. Je kunt er over fantaseren, je kunt meeleven …. Maar meeMAKEN blijkt toch telkens weer iets heel anders te zijn. Hulde voor deze meiden: ze doen het toch maar …
Toen ik aan het einde van de week even poolshoogte ging nemen hoorde ik: het zijn leergierige studenten, ze zijn snel, en pikken het goed op, zijn beleefd en werken goed samen … Kellebeek heeft mooie meiden afgevaardigd. Meiden op trots op te zijn.
Daarom: ze hebben het verdiend. Toen ik ze tegen kwam op de Masai markt liepen ze gebukt. Gebukt onder het juk van zware tassen: vol cadeautjes en verwennerijen. Voor hun vrienden, voor zichzelf … lekker brassen!
-
24 November 2012 - 11:25
Ineke Van Loon:
Ja, het leven is zwaar daar in Kenia. de studenten hebben het zwaar en gaaninderdaad gebukt onder de nonchalance en onwetendheid van de mensen, maar ze doen het toch maar! Ze hebben er voor gekozen terwijl ze nauwelijkswisten wat hun zou overkomen. inderdaad, meeleven is mooi maar meebeleven is iets heel anders. Een indenkingsvermogen is toch iets heel anders dan het ondervinden maar ze nemen deze ervaring toch maar eens even voor hun hele verdere leven mee. Ik heb er ook heel veel bewonderingvoor hoor Helma.de jongelui verlaten toch maar eens voor drie maanden huis en haard terwijl hun leven nog maar zo kort is geweest. Wat is voor ons, op onze leeftijd nou drie maanden, we hebben er al zoveel gehad. Gatsie, wel een serieuze reactie hoor maar het mag heus wel eens gezegd worden. Geniet in ieder geval nog, de tijd vliegt en hier is het nuook niet alles hoor. Wij verlangen al weer naar de warmste van de mensen en niette vergeten, het zonnetje.....
Liefs Ineke -
25 November 2012 - 22:25
Adriënne:
Weer zo herkenbaar Helma. Ja, je kunt het inderdaad alleen maar ervaren door er te zijn. Geef de meiden een dikke duim van me! Lieve groet, Adriënne -
07 December 2012 - 21:33
CoMu:
Mooi verhaal met intense inhoud. Puur leven en overleven is het daar soms. Wij hebben hier allerlei medicijnen en doktoren die ons goed kunnen helpen.Daar soms niks om te kunnen doen. Je wilt wel maar je hebt niks. En dat is moeilijk om te accepteren.
Dus petje af hoor voor 'jouw' meiden.
Groetjes... -
07 December 2012 - 21:33
CoMu:
Mooi verhaal met intense inhoud. Puur leven en overleven is het daar soms. Wij hebben hier allerlei medicijnen en doktoren die ons goed kunnen helpen.Daar soms niks om te kunnen doen. Je wilt wel maar je hebt niks. En dat is moeilijk om te accepteren.
Dus petje af hoor voor 'jouw' meiden.
Groetjes...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
