de weken vliegen in razend tempo voorbij...

De 2e werkweek in Kisumu heet alweer historie: een week waarin Maaike bij ‘out-patients’ en nu als een volleerd injecteur haar harpoen hanteert. Ja Roosendaal en omgeving pas op als Maaike met haar spuit langskomt: ze heeft er zin in.
Het was er druk en toen we Bernadette (mijn nicht die een weekje over was) en ik een kijkje bij haar werk namen, had ze nauwelijks oog voor ons: drukdruk, zoals ze bezig was. En natuurlijk waren de complimenten voor haar niet van de lucht: leergiering, ijverig en nice person.
Bij het Obama Kindertehuis zaten Sylvie en Tessa samen te praten over hun opdracht. Vanuit welke invalshoeken kun je nou zo’n ziek kindje het best begeleiden, wat zijn de psychische componenten, hoe kun je daar het best op anticiperen. Het blijft indrukwekkend en nauwelijks te bevatten: heb je geen geld, krijg je geen behandeling … Staat wel een heel apparaat artsen om je bed, tja … what’s in it for the patient when he does not have the money to be cared ?

Elvera heeft de dappere schoenen aangetrokken en is deze week als enige werkzaam in het Mama Ngina baby-home. Een pover weeshuis achter smerige marktkramen. De kooplieden doen hun best, toch verdienen ze maar een schamel inkomen. Tussen alle voedselkramen prijkt daar ineens een uitgaanskraam: heuse lange jurken met diepe decolletés; een mens blijft zich verbazen.
Elvera heeft zo langs haar neus geïnformeerd wat de uitdagingen voor het huis zijn: een nieuwe schutting zou wel fijn zijn, en je raadt het nooit: heeft directeur Mary meteen een delegatie uitgenodigd. Met tekeningen onder hun arm werd Elvera ondervraagd: dat was niet één maar wel 10 stappen te ver.

We blijven ons verbazen,
alles is hier anders en niets is wat het lijkt …
Er staat nu een staking op stapel: verpleegkundigen pikken het niet langer: loze beloftes die niet nagekomen worden: ze hebben er genoeg van. Vanaf maandag de 3e wordt er voor onbepaalde tijd gestaakt. En als blanke verpleegkundige kun je dan maar beter niet je gezicht laten zien. Dus zijn we vandaag op stap gegaan om nieuwe stage-plekken te vinden: het Aga Khan ziekenhuis is modern van opzet en zelfs vergelijkbaar met Nederlandse ziekenhuizen. De procedure is in elk geval soortgelijk: de papieren rompslomp kost veel tijd, helaas. Het Acacia ziekenhuis wil graag een schriftelijke aanvraag, helaas. Het oogkliniekje heeft onvoldoende patiënten, helaas. Dan komt het Millimanie ziekenhuisje: een kraamkliniekje met een enkele anders-soortige patiënt. Hier kunnen de meiden o.l.v. hun mentor, bevallingen meemaken en ’s morgens tijdens het spreekuur is het druk. Het aantal patiënten is nog gering, maar directeur Bonyo verwacht dat het aantrekt als gevolg van de staking.

Dan is er nog het St. Luke ziekenhuis, een klein kliniekje met kindergeneeskunde en andere specialisaties. Ook hier minder patiënten, al zien we een ernstig verbrand jochie lopen … de studenten worden hartelijk ontvangen. We hebben er vertrouwen in dat de begeleiding hier persoonlijk zal zijn. Als het aantal patiënten toeneemt is er veel te leren.

Dus vanochtend zijn de 4 meiden in de tuktuk van Sammy gestapt: om 10 voor 8 present! Benieuwd naar hun eerste indrukken. Die horen we vanavond tijdens het eten: het is mijn kookbeurt, dus ik ga maar iets gezonds doen, een super fruitsalade van verse mango, passievruchten, ananas als toetje. Gezellig als je mee komt eten!